“ADV 2 SIBERIA”
ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΑ ΣΤΟ FAR EAST
Από καιρό ήθελα να κάνω ένα ταξίδι στις ανατολικές εσχατιές (Far East) της Σιβηρίας. Αν και έχω βρεθεί τρεις φορές στην συγκεκριμένη περιοχή (1996, 2007, 2018) ταξιδεύοντας για το Vladivostok, ήθελα ωστόσο να πραγματοποιήσω μια πιο επισταμένη εξερεύνηση της Ανατολικής Σιβηρίας.
Τις 3 προηγούμενες φορές η πόλη-λιμάνι του Vladibostok (“Ο Άρχοντας της Ανατολής”, σημαίνει ετυμολογικά το όνομα της πόλης) υπήρξε ο απώτατος προορισμός μιας υπερσιβηρικής περιπέτειας δρόμου. Αυτή την φορά όμως τα πράγματα αντιστράφηκαν. Η γενέτειρα του διάσημου ηθοποιού Yul Brynner θα αποτελούσε την αφετηρία ενός δίτροχου οδοιπορικού στο Far East της Σιβηρίας.
Έτσι, μην αντέχοντας να οδηγήσω για τέταρτη φορά στον Υπερσιβηρικό προκειμένου να φτάσω ως εκεί, αποφάσισα να στείλω ατμοπλοϊκώς στο Vladivostok την προσωπική μου BMW F-650 κι εγώ να μεταβώ κατόπιν αεροπορικώς – όπως και τελικά έγινε.
Αφού πέρασα έναν εκτελωνιστικό-γραφειοκρατικό Γολγοθά στο λιμάνι του Vladivostok, κατάφερα μετά από 9 ημέρες να παραλάβω την γαλανόλευκή μοτοσυκλέτα μου. Μετά τις απαραίτητες προετοιμασίες της μοτοσυκλέτας, μια αναγνωριστική βόλτα στους δρόμους του Vladibostok κρίθηκε φυσικά αναγκαία.
Κι αφού η ματιά μου -όπως και ο φωτογραφικός φακός- εγκλώβισε για μια ύστατη φορά τις εικόνες μιας κοσμοπολίτικης και άκρως πολυπολιτισμικής πολιτείας των ακτών του Ειρηνικού, ήταν καιρός να ξεκινήσω το δίτροχο οδοιπορικό μου στο Far East της Σιβηρίας, που σύμφωνα με τους υπολογισμούς μου άγγιζε τα 6.000 χλμ.
Η ΜΟΥΣΑ ΤΟΥ ΑΜΟΥΡ
Στο ταξιδιωτικό πλάνο που είχα καταστρώσει, υπήρχαν επισκέψεις γνωριμίας στις πόλεις Khabarovsk, Belogorsk, Blagoveshchensk, Yukutsk και Magadan, ενώ συμπεριλαμβανόταν και η οδήγηση σε χωματόδρομους, που το μήκος τους ξεπερνούσε τα 2.000 χλμ. Έτσι, με την πυξίδα να δείχνει βόρεια και να σημαδεύει αρχικά την πόλη Khabarovsk (760 χλμ.), είπα επιτέλους το πολύ-αναμενόμενο “bye – bye Vladivostok”…
Κατά την ταπεινή μου γνώμη, η Khabarovsk είναι η μόνη ίσως πόλη της Σιβηρίας που μπορεί να συναγωνιστεί σε αρχιτεκτονική κομψότητα και εκλεπτυσμό το Ιρκούτσκ. Θυμάμαι το 1996, όταν πρωτοπερπατήσαμε με την Όλγα στους δρόμους της Khabarovsk, είχαμε μείνει έκθαμβοι από την ομορφιά της παρόχθιας πόλης του ποταμού Αμούρ – δικαίως η Khabarovsk κέρδισε άλλους δυο θαυμαστές.
Τα ίδια συναισθήματα βίωνα 23 χρόνια αργότερα, όταν ξαναπερπατούσα στην κεντρική λεωφόρο Ulitsa Lenina και θώπευα με ενθουσιασμό και νοσταλγία την καρδιά της πόλης. Αυτός ήταν άλλωστε ο κυριότερος λόγος που παρέτεινα για δυο μέρες την παρουσία μου στην μούσα του ποταμού Αμούρ, ο οποίος παρεμπιπτόντως, εκτελεί παράλληλα χρέη συνοριακής γραμμής με την γειτόνισσα Κίνα…
Αρκετοί ήταν μάλιστα οι Κινέζοι τουρίστες που αντίκρισα στους δρόμους της Khabarovsk, κάποιοι από τους οποίους θέλησαν να φωτογραφηθούν δίπλα στην γαλανόλευκη BMW F-650. Μπορούσα να τους χαλάσω το χατήρι;
LIVE YOUR DREAM…
Με το νοτιοκορεάτη σύντροχο Huang συναντηθήκαμε στο ίδιο hostel της πόλης Khabarovsk. Αφού συνταξιοδοτήθηκε πριν από έναν χρόνο, ο γελαστός Huang αγόρασε μια HONDA AFRICA TWIN CRF 1000 και ξεκίνησε το δίτροχο ταξίδι που χρόνια ονειρευόταν. Τελικός προορισμός του, το μακρινό Λονδίνο.
Με τον Huang συνταξιδέψαμε μέχρι την πόλη Belogorsk. Εκείνη την ημέρα, για 670 χλμ. οδηγήσαμε πάνω στα ίδια πατήματα του Υπερσιβηρικού, απαθανατίσαμε τις υπέροχες παραστάσεις της σιβηρικής φύσης και μοιραστήκαμε τα δυνατά συναισθήματα που μας χάρισε η όλη διαδικασία του ταξιδιού. Huang, live your dream!
Σε αντίθεση με την Khabarovsk, που ήταν μια πανέμορφη παραποτάμια πόλη με αρχιτεκτονική κομψότητα και όμορφες γωνιές, η πόλη Belogorsk αποδείχτηκε ένα άχρωμο και αδιάφορο αστικό κέντρο, την οποία γρήγορα έσβησα από τα κύτταρα της μνήμης μου.
ΟΡΑΤΟΤΗΣ ΜΗΔΕΝ
Τέσσερεις μέρες αφότου γύρισα την πλάτη μου στον Ειρηνικό ωκεανό, αντίκριζα τα πρώτα σπίτια της κωμόπολης Never, ενώ στο κοντέρ της γαλανόλευκης BMW F-650 υπήρχαν καταγεγραμμένα περίπου 2000 χλμ. Είχα προσεγγίσει το σημείο όπου ο Υπερσιβηρικός διασταυρώνεται με τον οδικό άξονα Lena Hwy. Εδώ θα αποχαιρετούσα τον Υπερσιβηρικό, για να ταξιδέψω βόρεια πάνω στο χωμάτινο ίχνος του Lena Hwy, με προορισμό την πόλη Yukutsk…
Περίπου 1.150 χλμ. με χώριζαν από την πόλη Yukutsk, εκ των οποίων τα μισά περίπου ήταν χωμάτινα. Όμως, το μεγαλύτερο πρόβλημα καθοδόν για το Yukutsk δεν ήταν η κατάσταση των χωματόδρομων (ήταν βατοί στο σύνολό του), αλλά η αφόρητη σκόνη από τα δεκάδες διερχόμενα φορτηγά και αυτοκίνητα. Τόσο πυκνό ήταν το σύννεφο της σκόνης, που σε αρκετές περιπτώσεις οδηγούσα στα τυφλά μέχρι να καθαρίσει λίγο η ατμόσφαιρα.
Τρεις βδομάδες νωρίτερα, ένα Άγγλος μοτοσυκλετιστής είχε σκοτωθεί εδώ στην προσπάθειά του να προσπεράσει μια νταλίκα – λόγω της σκόνης δεν είδε το φορτηγό που ερχόταν στο αντίθετο ρεύμα.
Λίγο μετά την κωμόπολη Neryungri, επιχειρώντας να αποφύγω μια αθέατη λακκούβα, “αγόρασα” το πρώτο μου οικόπεδο. Την επομένη, περίπου 300 χλμ. πριν το Yukutsk, ήρθε μια δεύτερη πτώση (και πάλι εξαιτίας της μηδενικής ορατότητας από την σκόνη). Αυτή όμως με πόνεσε πολύ, τόσο στο πόδι όσο και στο ηθικό!
Αφόρητος ο πόνος στο γόνατο, αρχικά νόμισα ότι το είχα σπάσει. Αφού κατάφερα να μαζέψω τα “κομμάτια” μου με την βοήθεια ενός φορτηγατζή, επέστρεψα στην κοντινή κωμόπολη Tommot. Δυο μέρες αργότερα, με το γόνατο ακόμα “τούμπανο” επικράτησε τελικά η λογική και όχι το συναίσθημα. Επιστροφή στον Υπερσιβηρικό, πάμε γι’ άλλα…
