Μόλις 11,5 χρονών, ο τελειόφοιτος γιός μου δεν διαφέρει και πολύ από τα υπόλοιπα αγόρια της ηλικίας του. Διαθέτει αρκετή ωριμότητα και παιδικότητα μαζί, αντιλαμβάνεται (σχεδόν) τα πάντα, ενθουσιάζεται εύκολα, δείχνει κατανόηση και υπευθυνότητα, λατρεύει το Playstation 4 και δεν συμπαθεί ιδιαίτερα το διάβασμα. Πάνω απ’ όλα όμως, του αρέσει να ταξιδεύει…
Κάποια στιγμή, στο έμπα του 2018, ρώτησα τον μικρό Μητσάκη τι θα ήθελε για δώρο αποφοίτησης. Η αλήθεια είναι ότι περίμενα να μου ζητήσει ένα κινητό τηλέφωνο ή κάποιο ηλεκτρονικό gadget. Όμως, η επιλογή του ειλικρινά με εξέπληξε, δεν πίστευα στα αυτιά μου: «Μπαμπά, θέλω να πάμε μαζί ένα μεγάλο ταξίδι με την μοτοσυκλέτα, στο εξωτερικό, όπως πας κι εσύ τα καλοκαίρια…». Κόκκαλο ο χαζό-μπαμπάς! Να χαλάσω εγώ χατίρι στο παιδί μου; Ποτέ…
Κι ήδη από την επόμενη μέρα απλώσαμε τους χάρτες και φτιάξαμε μαζί ένα οδικό πρόγραμμα σύμφωνα με τις επιθυμίες μας, για το ποια μέρη θέλουμε να επισκεφθούμε – εξυπακούεται πως έδωσα αρκετό χώρο στη γνώμη και στις επιλογές του Γιώργου. Τα ημερήσια χιλιόμετρα ορίστηκαν στα 400–450, καταλήξαμε στα ιστορικά και μνημειακά αξιοθέατα της διαδρομής, ενώ αρκετά ξεκάθαρος υπήρξε ο καταμερισμός ευθυνών και αρμοδιοτήτων για τον καθένα μας.
Κάπως έτσι λοιπόν σχεδιάσαμε μια όμορφη περιπέτεια δρόμου που της δώσαμε την κωδική ονομασία «2 GENERATIONS’ RIDE». Για 20 μέρες, μέσα στις σχολικές διακοπές του Πάσχα, δυο γενιές ταξιδευτών θα μοιραζόμασταν την ίδια σέλα, τα ίδια συναισθήματα, θα ζούσαμε μαζί το ίδιο όνειρο. Απώτατος προορισμός δεν θέσαμε, όπου βραδιαστούμε κι όπου μας αρέσει…
Ωστόσο, τούτη η δίτροχη εξόρμηση αντιπροσώπευε για μένα ένα ορόσημο ζωής – θα ταξίδευα στις γειτονιές της Γηραιάς ηπείρου με συνεπιβάτη την καλύτερη παρέα, τον γιο μου! Και σίγουρα, η προοπτική πως μέσα από την βιωματική εμπειρία του «2 GENERATIONS’ RIDE» θα πρόσφερα στον Γιώργο ανεξίτηλες αναμνήσεις και θα του άνοιγα καινούρια μονοπάτια σκέψεις στη φαντασία και στην πραγματικότητά του, μ’ είχε εξιτάρει ακόμα περισσότερο!
Και τελικά ήρθε η ώρα της αναχώρησης. Μόλις έκλεισαν τα σχολείο για τις πασχαλινές διακοπές, πατήσαμε μίζα και αναχωρήσαμε αρχικά για την Πάτρα. Στο 32ωρο ατμοπλοϊκό ταξίδι Πάτρα-Βενετία που ακολούθησε, το πλήρωμα της ANEK LINES φρόντισε να περάσουμε μια υπέροχη, όσο και αξέχαστη εμπειρία εν πλω. Ο πιο τυχερός ήταν φυσικά ο Γιώργος, αφού ο καπετάνιος τον ξενάγησε στην γέφυρα του πλοίου και του εμπιστεύτηκε για λίγο το πηδάλιο!!
ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ ΣΤΗΝ ΑΦΡΙΚΗ
Ομίχλη, ψιλόβροχο και μονοψήφιες θερμοκρασίες ήταν το καλωσόρισμα που τύχαμε στην Βενετία. Ντυμένοι ζεστά και με θετική διάθεση, χαράξαμε αμέσως πορεία για τις αυστριακές Άλπεις, ακολουθώντας την διαδρομή Venezia-Verona-Brenner-Innsbruck- αρχικός προορισμός μας η κωμόπολη Seefield του Τιρόλο.
Το Τιρόλο μας υποδέχτηκε με θερμοκρασίες κοντά στους 0oC, με τα χιόνια να έχουν στήσει ένα πανέμορφο φυσικό σκηνικό. Ο Γιώργος φυσικά ξετρελάθηκε, ενώ δεν παρέλειψα να ικανοποιήσω την επιθυμία του να περάσουμε κάτω από την πανύψηλη γέφυρα Europabrücke, προκειμένου να θαυμάσει το μεγαλείο της.
Στην γερμανική κωμόπολη Fussen, στους πρόποδες των καταπράσινων Βαυαρικών Άλπεων, ήταν προγραμματισμένη η επόμενη στάση μας, αφού τα δυο κάστρα Neuschwanstein και Hohenschwangau αποτελούσαν τον λόγο της διήμερης παρουσίας μας. Διαβαίνοντας τις τεράστιες, βαριές πόρτες που οδηγούσαν μέσα στα δυο παραμυθένια κάστρα των Βαυαρικών Άλπεων, ο Γιώργος έχασε μεμιάς την αίσθηση του χρόνου και νόμιζε πως ήταν ένας μικρός ιππότης…
Η λευκή Africa Twin CRF 1000, από την Γερμανία (Fussen) ανέλαβε να μας οδηγήσει πάλι πίσω στην Αυστρία, και συγκεκριμένα στην Βιέννη. Εκεί είχαμε κανονίσει να κάνουμε Πάσχα όλη η οικογένεια μαζί, αφού η Όλγα θα ερχόταν αεροπορικώς να μας συναντήσει στην αυστριακή πρωτεύουσα. Κλασική Ελληνίδα μάνα, να μην αφήσει τον γιο της να χαρεί λίγο την αντρο-παρέα μας…
Στην κοσμοπολίτικη Βιέννη φτάσαμε αυθημερόν (μετά από 6 ώρες οδήγησης), διανύοντας 520 χλμ. τόσο σε επαρχιακούς δρόμους, όσο και σε αυτοκινητοδρόμους. Σύμμαχός μας ένας υπέροχος ηλιόλουστος καιρός, ενώ ο Γιώργος είχε αρχίσει να συνηθίζει στην πολύωρη παραμονή πάνω στην σέλα της λευκής Africa Twin, μειώνοντας έτσι τις στάσεις που κάναμε καθοδόν…
Δίπλα στις όχθες του Δούναβη, η οικογένεια Μητσάκη ενώθηκε και πάλι, για να περάσουμε όλοι μαζί τρεις αξέχαστες μέρες. Αναμφίβολα, η πιο δυνατή στιγμή ήταν η αναστάσιμη λειτουργία που παρακολουθήσαμε στην ελληνική Ορθόδοξη εκκλησία της Αγίας Τριάδας, μέσα σε μια κατανυκτική ατμόσφαιρα με εκατοντάδες άλλους συμπατριώτες μας.
Κι αφού εξερευνήσαμε –όσο μας το επέτρεπε φυσικά ο χρόνος– τα τουριστικά θέλγητρα της Βιέννης, πατέρας και γιος ανεβήκαμε ξανά στην σέλα, έτοιμοι να φύγουμε για άλλα μέρη, για άλλους τόπους. Είχαμε αποφασίσει να επιστρέψουμε στο νότο, δίπλα στη Μεσόγειο…
Μετά από δυο μέρες ταξιδιού, οδηγώντας για περίπου 1.000 χλμ. κάτω από άστατες καιρικές συνθήκες, περάσαμε ξανά τις Άλπεις (μέσω της διαδρομής Graz-Klagenfurt-Villach-Udine) και φτάσαμε στην Γένοβα της Ιταλίας – επόμενος προορισμός μας η Κυανή Ακτή (Μονακό, Νίκαια, Κάννες). Όμως εδώ, στην γενέτειρα του Χριστόφορου Κολόμβου, ο νεαρός Μητσάκης «πάτησε πόδι» και απαίτησε επίμονα να αλλάξουμε το πρόγραμμα του ταξιδιού. Πρότεινε να μην συνεχίσουμε για Γαλλία, αλλά να μπούμε στο πρώτο πλοίο που θα βρίσκαμε στο λιμάνι της Γένοβας και να αποβιβαστούμε στην Τυνησία!
Ο μικρός ήθελε διακαώς να ζήσει την περιπέτεια της αμμώδης Σαχάρας – παραδόξως η ιδέα του δεν με βρήκε αντίθετο, αφού κι εγώ αυτό προτιμούσα. Έτσι, μετά από ένα 24ωρο ατμοπλοϊκό ταξίδι, αποχαιρετήσαμε (προσωρινά) την Ευρώπη και βάλαμε ρόδα στην Αφρική. Τα ταξιδιωτικά μας πλάνα άλλαξαν, όπως άλλωστε και το μότο μας: “2 GENERATIONS’ RIDE – 2 CONTINEΝTS”… Σαν οδηγός και πατέρας, θα έπρεπε να επιστρατεύσω υπομονή, ευελιξία, ευρηματικότητα και φαντασία
Εμπειρίες ζωής στην άμμο της Σαχάρας.
Με την αποβίβασή μας στο λιμάνι της Τύνιδας, ξεκίνησε το αφρικάνικο σκέλος του “2 GENERATIONS’ RIDE – 2 CONTINENTS”. Είχαμε στη διάθεσή μας 6 μέρες να περιπλανηθούμε στην Τυνησία και να «μυρίσουμε» το άρωμά της. Πατέρας και γιος συμφωνήσαμε να “σνομπάρουμε” –αρχικά– την τυνησιακή πρωτεύουσα και να κατευθυνθούμε αμέσως στα νότια της χώρας, ανταποκρινόμενοι στα κελεύσματα της Σαχάρας.
Στην πορεία προς τον τυνησιακό νότο, επιβεβλημένη ήταν η στάση στην πόλη El Jem, προκειμένου να επισκεφθούμε το ρωμαϊκό αμφιθέατρο της πόλης, γνωστό κι ως “Αφρικανικό Κολοσσαίο”. Η θέα από τις κερκίδες του μνημείου εκπληκτική και το ταξίδι πίσω στον χρόνο που πραγματοποίησε ο Γιώργος συναρπαστικό…
Οι κωμοπόλεις Gabes, Matmata και Douz υποδέχτηκαν την λευκή μοτοσυκλέτα στην πρώτη μεγάλη βόλτα που πραγματοποιήσαμε στην έρημο. Και τι δεν κάναμε εδώ με τον Γιώργο: θεραπευτικά αμμόλουτρα, βόλτα με καμήλες, γνωριμία με τους ντόπιους και επίσκεψη σε τρωγλοδυτικές κατοικίες…
Η πιο δύσκολη όμως στιγμή που βιώσαμε ήταν η σφοδρή αμμοθύελλα που μας ταλαιπώρησε στην διαδρομή Matmata-Douz. Για περίπου 80 χλμ., ένας μανιασμένος άνεμος προσπαθούσε να μας γκρεμίσει από την σέλα της Africa Twin. Και τελικά, στην πρώτη μάχη του με την Σαχάρα, ο Γιώργος βγήκε νικητής…
Η γαλήνια πόλη-όαση Tozeur, στην νοτιοδυτική άκρη της Τυνησίας, επιλέχτηκε ως το επόμενο ορμητήριό μας στο απόκοσμο βασίλειο της Σαχάρας. Κι εδώ, είχαμε πολλά να κάνουμε: επίσκεψη στην τοποθεσία όπου έγιναν γυρίσματα της επικής κινηματογραφικής ταινίας “STAR WAR 1”, διάσχιση της αλμυρής λίμνης Chot el Jerid, προσέγγιση της κοντινής αλγερινής μεθοριακής γραμμής, παιχνίδια στους σαγηνευτικούς αμμόλοφους και γνωριμία με την τοπική αρχιτεκτονική της περιοχής… Ο Γιώργος φυσικά καταενθουσιάστηκε, ήταν γι’ αυτόν το καλύτερο κομμάτι του ταξιδιού μας…
Όλα όμως τα ωραία κάποτε τελειώνουν. Εμφανώς στενοχωρημένος, ο μικρός συνεπιβάτης με βοήθησε εκείνο το πρωινό να φορτώσω τις αποσκευές στην μοτοσυκλέτα και αποχαιρέτησε με μελαγχολική διάθεση το νότο της χώρας.
Στα 453 χλμ. που μεσολάβησαν μέχρι την Τύνιδα, πραγματοποιήσαμε δυο στάσεις: στον αρχαιολογικό χώρο της ρωμαϊκής πόλης Sbeitla και στην ιερή πόλη των Τυνήσιων, την φημισμένη Kaiouran. Την τελευταία μας ημέρα στην Τυνησία -μέχρι να επιβιβαστούμε στο πλοίο της επιστροφής για Ιταλία- βολτάραμε χαλαρά στο παραθαλάσσιο προάστιο Sidi Bou Said, στα βόρεια της τυνησιακής πρωτεύουσας. Χάρη στο γαλάζιο και λευκό χρώμα των κτισμάτων του, το προάστιο Sidi Bou Said μάς θύμισε έντονα κυκλαδίτικο οικισμό.
