Η Kazan ήταν η πέμπτη από τις επτά πόλεις του Βόλγα που είχα να επισκεφθώ στα πλαίσια του “VOLGA ROUTE” – υπολείπονταν άλλες δυο πόλεις, η Nizhny Novgorod και η Yaroslavl. Παράλληλα, έχοντας διατρέξει περισσότερα από τα 2/3 των 3.530 υδάτινων χιλιομέτρων του Βόλγα, ήταν πλέον θέμα λίγων ημερών να προσεγγίσω τις πηγές του μεγαλύτερου ποταμού της Ευρώπης και να πανηγυρίσω την πραγμάτωση του ταξιδιωτικού μου στόχου.
Γενέτειρα του διάσημου συγγραφέα Μαξίμ Γκόρκι και του νομπελίστα πυρηνικού επιστήμονα Αντρέι Ζαχάρωφ, η Nizhny Novgorod χαρακτηρίζεται ως η «τρίτη πρωτεύουσα της Ρωσίας» και δικαίως καμαρώνει για τα –περισσότερα από 600– ιστορικά και αρχιτεκτονικά μνημεία της. Φυσικά και δεν μπόρεσα να τα δω όλα αυτά, αλλά σίγουρα πήρα μια αντιπροσωπευτική εικόνα αυτής της εξέχουσας μητρόπολης του ρώσικου πολιτισμού. Η γνωριμία μου με την Nizhny Novgorod επικεντρώθηκε κυρίως στον εκτεταμένο χώρο του Nizhny Novgorod Kremlin, στον σκηνογραφικό πεζόδρομο Bolshaya Pokrovskaya και στις κλίμακες–σκάλες Chkalov Stairs, οι οποίες μού πρόσφεραν ένα αποκαλυπτικό πανόραμα του εθνικού ποταμού της Ρωσίας.
Δίχως ιδιαίτερη κίνηση καθοδόν, μετά από 370 χλμ. αντάμωσα στο δίτροχο διάβα μου την Yaroslavl, την τελευταία πόλη–μούσα του Βόλγα. Σημείο αναφοράς της χιλιόχρονης Yaroslavl (ιδρύθηκε το 1010) ήταν το ιστορικό της κέντρο (αποτελεί Μνημείο Πολιτιστικής Κληρονομιάς της UNESCO), καθώς και οι πάμπολλες εκκλησίες της.
ΣΤΙΣ ΠΗΓΕΣ ΤΟΥ ΒΟΛΓΑ
Αποχαιρετώντας την Yaroslavl μέσα από τους καθρέπτες της μοτοσυκλέτας, οι πηγές του Βόλγα αποτελούσαν τον επόμενο –και τελικό– στόχο μου. Εκείνη την ημέρα υπολείπονταν μόλις 587 χλμ. για να προσεγγίσω την περιοχή Valdai Hills, εκεί όπου «γεννιέται» ο μεγάλος ποταμός της Ευρώπης. Το δίτροχο οδοιπορικό “VOLGA ROUTE” πλησίαζε πανηγυρικά στην ολοκλήρωσή του.
Με σύμμαχο έναν ζεστό καλοκαιρινό ήλιο, τα τελευταία 20 χωμάτινα χιλιόμετρα της διαδρομής με οδήγησαν στον μικρό οικισμό Volgoverkhovye. Εκεί άφησα παράμερα την μοτοσυκλέτα και περιηγήθηκα στον χώρο των πηγών του Βόλγα. Στο σημείο που ανέβλυζε ο Βόλγας ορθωνόταν ένα μικρό ξύλινο παρεκκλήσι, ενώ λίγα μέτρα πιο μακριά είχε ήδη σχηματιστεί μια μικρή κοίτη.
Από εδώ λοιπόν ξεκινούσε ο Βόλγας το μεγάλο του ταξίδι για την Κασπία Θάλασσα, διατρέχοντας μια υδάτινη διαδρομή 3.530 χλμ. την οποία είχα ακολουθήσει όλες τις προηγούμενες μέρες την μοτοσυκλέτα μου – σε αντίστροφη κατεύθυνση. Παρεμπιμπτόντως, με την άφιξή μου στις πηγές του Βόλγα, το κοντέρ της BMW F 850 GS σταμάτησε (προσωρινά) στα 6.300 χλμ. από την αρχή του ταξιδιού.
Μπορεί το “VOLGA ROUTE” να είχε ολοκληρωθεί, αλλά ο χρόνος και ο δρόμος με «έπρωχναν» να συνεχίσω το ταξίδι μου μέσα στην επικράτεια της Ρωσίας. Αποφάσισα έτσι να βάλω στο GPS τις συντεταγμένες της Μόσχας και να ξεκινήσω με κατεύθυνση την ρωσική μητρόπολη (225 χλμ. νοτιοανατολικά των πηγών του Βόλγα).
MOSCOW – MURMANSK – NORDKAPP
Δυο μέρες έμεινα στη Μόσχα. Τι πρόλαβα να δω στο μητροπολιτικό κέντρο της Ρωσίας μέσα σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα; Καταρχήν έσπευσα στο Κρεμλίνο, που αποτελεί το επίκεντρο όχι μόνο της Μόσχας, αλλά ολόκληρης της Ρωσίας και αντιπροσωπεύει ένα από τα μεγαλύτερα αρχιτεκτονικά συμπλέγματα στον κόσμο.
Χάρη σε μια ριζική αναγέννηση, η Μόσχα των Ρομανόφ, του Τολστόι και των μπαλέτων Μπολσόι έχει πλέον μεταμορφωθεί σε μια πολύμορφη και δυναμική πρωτεύουσα του κόσμου. Αστραφτεροί ουρανοξύστες και κτίρια υψηλής αισθητικής αρχιτεκτονικής, ορθόδοξες εκκλησίες, εντυπωσιακά εμπορικά κέντρα, επώνυμοι οίκοι μόδας και κοσμοπολίτικα εστιατόρια συνυπήρχαν με τα κλασικά–διαχρονικά αξιοθέατα της ρωσικής πρωτεύουσας.
Στην Μόσχα έπρεπε όμως να αποφασίσω με ποιο τρόπο θα δραπέτευα από την Ρωσία. Λόγω του πολέμου, οι Βαλτικές χώρες είχαν κλείσει τα σύνορα τους με την Ρωσία, η λύση της Λευκορωσίας ήταν ανέφικτη, ενώ με κανένα τρόπο δεν ήθελα να γυρίσω πίσω στην Γεωργία. Η συνοριακή έξοδός μου από την Ρωσία ήταν εφικτή μόνο μέσω Φιλανδίας ή Νορβηγίας.
Το ταξιδιωτικά «διεστραμμένο» μυαλό μου επέλεξε εντέλει τη Νορβηγία, οδηγώντας στη διαδρομή Moscow–Murmansk–Kirkenes (2.130 χλμ.)! Πάντοτε ήθελα άλλωστε να βάλω ρόδα στην Murmansk, την πόλη–λιμάνι της ρώσικης Αρκτικής, που βρίσκεται στις ακτές του Αρκτικού Ωκεανού και συνορεύει με την Φιλανδία και τη Νορβηγία. Και μάλλον είχε έρθει το πλήρωμα του χρόνου να εκπληρώσω αυτό τον πολυπόθητο ταξιδιωτικό μου στόχο! Έτσι, η απόφαση πάρθηκε αμέσως: Moscow–Murmansk (1.890 χλμ.) και μετά απόδραση στη Νορβηγία! Και το κερασάκι στην τούρτα; Πορεία κατόπιν για Nordkapp! Σκέτη τρέλα το τελικό δρομολόγιο: Moscow–Murmansk–Nordkapp (2.645 χλμ.)!
ΤΡΙΤΗ ΦΟΡΑ ΣΤΟ NORDKAPP
Δυο μέρες αφότου αποχαιρέτισα την Μόσχα, αντίκριζα τα πρώτα σπίτια της Murmansk – καθοδόν είχα «πατήσει» και την νοητή γραμμή του Αρκτικού κύκλου. Η Murmansk, που ιδρύθηκε το 1915 (στη διάρκεια του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου) είναι σήμερα ένα από τα σημαντικότερα λιμάνια της Ρώσικης Αρκτικής. Σε καμία πάντως περίπτωση η πόλη–λιμάνι της Βόρειας Ρωσίας δεν μπορούσε να συγκριθεί σε αστική ομορφιά και αξιοθέατα με τις υπόλοιπες ρώσικες πόλεις που είχα επισκεφθεί τις προηγούμενες μέρες. Μοναδική εξαίρεση αποτελούσε το εντυπωσιακό –σε μέγεθος και υποβλητικότητα– άγαλμα Alyosha Monument, που έμοιαζε να βιγλίζει την Murmansk του Αρκτικού Ωκεανού.
Τα σύνορα της Νορβηγίας (Kirkenes) με περίμεναν περίπου 225 χλμ. δυτικά της Murmansk. Δίχως καθυστερήσεις ή γραφειοκρατικά προβλήματα σφράγισα το διαβατήριο, αποχαιρέτησα την Ρωσία, πέρασα κατόπιν στη Νορβηγία και ξεκίνησα την τρελή επέλασή μου προς το Βόρειο Ακρωτήριο. Πλέον απείχα μόλις 530 χλμ. από το όνειρο, από την εμβληματική υδρόγειο σφαίρα του Nordkapp.
Αργά το ίδιο απόγευμα, σαφώς κατάκοπος αλλά τρελά ευτυχισμένος, αντίκρισα το εμβληματικό μνημείο του Nordkapp. Ήταν η τρίτη φορά μέσα στα τελευταία 4 χρόνια που έφτανα εδώ στην βόρεια εσχατιά της Ευρώπης και «προσκυνούσα» στο Nordkapp: το 2018 είχα έρθει με τον γιό μου Γιώργο (στη σέλα μιας HONDA AFRICA TWIN CRF 1000) και το 2021 μ’ ένα scooter SYM HD 300!
Όταν τα ξέφρενα πανηγύρια της άφιξης στην βόρεια εσχατιά της Ευρώπης κόπασαν και έσβησαν τα φώτα της «παράστασης», μοιραία ξεκίνησε η –ψυχολογική και ρεαλιστική– διαδικασία της επιστροφής από το Nordkapp στα πάτρια εδάφη. Με αφετηρία την υδρόγειο σφαίρα του Nordkapp, μοτοσυκλέτα και αναβάτης ξεκινήσαμε την μεγάλη επιστροφή στην Ελλάδα. Νορβηγία, Φιλανδία, Σουηδία, Γερμανία, Αυστρία και Ιταλία ήταν οι χώρες που θα φιλοξενούσαν τους τροχούς της BMW F 850 GS. Με ανάμεικτα συναισθήματα αποχαιρέτησα λοιπόν την υδρόγειο σφαίρα, έβαλα το κεφάλι κάτω και όρμηξα ακάθεκτος για τον μακρινό νότο. Λίγες οι μέρες που διέθετα, πολλά τα χιλιόμετρα που είχα να διανύσω.
ΕΝΑΣ ΠΟΤΑΜΟΣ – ΕΜΠΝΕΥΣΗ
Η μοναδική στάση που έκανα στην Φιλανδία πραγματοποιήθηκε στην πόλη Rovaniemi (λόγω Αρκτικού Κύκλου). Στη συνέχεια, τα 1.640 χλμ. της Σουηδίας (Haparanda–Umea–Sundsvall–Stockholm–Malmo–Trelleborg) βγήκαν σε μόλις 2 μέρες, παρά τις άστατες καιρικές συνθήκες που συνάντησα, ενώ το νυκτερινό ακτοπλοικό δρομολόγιο Trelleborg–Rostok σηματοδότησε το τέλος της οδικής αποστολής μου στην Σκανδιναβία.
Αν και ο χρόνος δεν ήταν σύμμαχός μου, εντούτοις κατάφερα να επισκεφθώ τρεις ξεχωριστούς προορισμούς. Στην Γερμανία (κοντά στην πόλη Regensburg της Βαυαρίας) προσέγγισα την Walhalla, ένα πιστό αντίγραφο του Παρθενώνα, κτισμένο δίπλα στον Δούναβη από τον βασιλιά Λουδοβίκο Α΄ στις αρχές του 19ου αιώνα. Στο εσωτερικό της πλούσια διακοσμημένης Walhalla υπήρχαν συγκεντρωμένες οι προτομές όλων των επιφανών ηρώων της γερμανικής Ιστορίας.
Μετά την Γερμανία, στάση για καφέ στην Αυστρία, και συγκεκριμένα στο Seefeld, το διάσημο τουριστικό θέρετρο των Αυστριακών Άλπεων που τόσο λατρεύω. Κοσμοπολιτισμός και υπέροχη αλπική φύση σε υψόμετρο 1.207 μ., στην καρδιά του Τιρόλο. Ένας λαμπερός προορισμός που πάντα επισκέπτομαι όταν βρίσκομαι στην περιοχή των Αυστριακών Άλπεων.
Και τέλος η Ιταλία. Η πράσινη BMW F 850 GS κύλησε τους τροχούς της πάνω στην διαδρομή Brennero–Verona–Bologna–Ancona (590 χλμ.), ενώ το Ελληνικό Στρατιωτικό Κοιμητήριο του Rimini αποτέλεσε τον τρίτο προορισμό που επισκέφθηκα. Στα νότια προάστια του Rimini, στον λιτά διαμορφωμένο χώρο του Ελληνικού Στρατιωτικού Κοιμητηρίου, απέτισα έναν ελάχιστο φόρο τιμής στους 116 Έλληνες μαχητές της 3ης Ελληνικής Ορεινής Ταξιαρχίας, που σκοτώθηκαν το 1944 στη μάχη του Rimini.
Ακτοπολοική επιστροφή στην Ελλάδα (Ancona–Patra) με την ΑΝΕΚ LINES και τίτλοι τέλους για το υδάτινο οδοιπορικό “VOLGA ROUTE”, που με ξενάγησε στις –λιγότερες γνωστές– γειτονιές της ρώσικης επικράτειας. Ο Βόλγας, ο μεγαλύτερος σε μήκος ποταμός της Ευρώπης, αποτέλεσε την έμπνευση αυτού του εναλλακτικού ταξιδιού και μού πρόσφερε την βιωματική εμπειρία της γνωριμίας μιας Ρωσίας πέρα από τα καθιερωμένα τουριστικά κλισέ. Είναι αλήθεια πως το “VOLGA ROUTE” πραγματοποιήθηκε σε μια πραγματικά δύσκολη χρονική περίοδο. Ελπίζω και εύχομαι, την επόμενη φορά που θα βρεθώ στην περιοχή, στον ουρανό να πετούν μόνο τα λευκά περιστέρια της ειρήνης, και όχι πολεμικά αεροσκάφη και πύραυλοι…
