Το ημερολόγιο καταστρώματος σημάδευε την 22η σελίδα – ημέρα, όταν η λευκή Africa Twin έβαζα ρόδα στη γη του Μαχάτμα Γκάντι. Το δίτροχο οδοιπορικό προς την Ινδονησία θα συνεχιζόταν στους δρόμους της Βόρειας Ινδίας, με τις πόλεις Amritsar, Agra, Kanpur και Kolkata να αποτελούν τα σημαντικότερα αστικά κέντρα της διαδρομής προς τα σύνορα του Μπαγκλαντές.
Η φρίκη που ζούσα καθοδόν ήταν πολύ μεγάλη (δεν ήταν λίγες οι φορές που είδα τον χάρο να έρχεται καταπάνω μου)
Αν και ήταν η τρίτη φορά –μέσα στα τελευταία 8 χρόνια– που επισκεπτόμουν με μοτοσυκλέτα την πολυπληθέστερη χώρα του κόσμου, το οδικό πέρασμα της Ινδίας παραμένει εφιαλτικό, όσο κι αν το γνώριζα. Για τα επόμενα 1.900 χλμ., είχα να παλέψω με το… τέρας. Και πράγματι, πάνω στην σέλα της μοτοσυκλέτας έδινα καθημερινά έναν ανελέητο αγώνα επιβίωσης, καθώς προσπαθούσα να ελιχθώ (και να παραμείνω όρθιος φυσικά) ανάμεσα σε χιλιάδες φορτηγά και λεωφορεία, ποικιλοστόλιστα τρίκυκλα, ποδήλατα, βαρυφορτωμένες βοϊδάμαξες και απαθέστατες ιερές αγελάδες.
Η φρίκη που ζούσα καθοδόν ήταν πολύ μεγάλη (δεν ήταν λίγες οι φορές που είδα τον χάρο να έρχεται καταπάνω μου), ενώ τα τρία «όπλα» που με βοήθησαν να υπερνικήσω τις τρομερές αντιξοότητες των ινδικών δρόμων ήταν η ψυχραιμία, η εμπειρία και η… κόρνα!
Αντιστάθμισμα στα δεινά των ινδικών δρόμων στάθηκαν οι επισκέψεις μου σε δυο από τα γνωστότερα μνημειακά – θρησκευτικά αξιοθέατα της χώρας. Η πρώτη μου στάση πραγματοποιήθηκε στην πόλη Armitsar (μόλις 30 χλμ ανατολικά των συνόρων), όπου αντίκρισα, πλημμυρισμένος από δέος και κατάπληξη, τον χρυσοποίκιλτο ναό Hari Mandir Sahib.
Κτισμένος στο κέντρο μιας μικρής τεχνητής λίμνης και καλυμμένος εξωτερικά με 750 κιλά χρυσό, ο διάσημος ναός της Amritsar αντιπροσωπεύει τον υπέρτατο χώρο λατρείας και διαλογισμού για τους απανταχού Σιχ. Το ιερό οικοδόμημα της Amritsar ανεγέρθηκε στα τέλη του 16ου από τον γκουρού Atjan Singh και είναι για τους Σιχ κάτι ανάλογο με την Κάαμπα των μουσουλμάνων στη Μέκκα.
Ινδικές αντιξοότητες
«Δεν μπορείς να συγκρατήσεις τα συναισθήματά σου μέσα σε όρια, αντικρίζοντας αυτή τη θλιμμένη φυσαλίδα από μάρμαρο. Το Taj Mahal είναι σαν μια σιωπηρή ραψωδία που θα κουβαλάς στην καρδιά σου για πάντα». Ήταν αναπόφευκτο να έρθουν στο μυαλό μου τα λόγια του Αμερικανού συγγραφέα Mark Twain όταν, τρεις μέρες αργότερα, επισκεπτόμουν στην πόλη Agra (205 χλμ νοτιοανατολικά της πρωτεύουσας Delhi) το επόμενο μνημειακό αξιοθέατο της ινδικής διαδρομής. Ναι, βρισκόμουν μπροστά στο αρχιτεκτονικό διαμάντι της Ινδίας, το πάλλευκο μαυσωλείο Taj Mahal.
Κτισμένο το 1654 από τον Μογγόλο αυτοκράτορα Shah Jahan για να τιμήσει την μνήμη της πολυαγαπημένης του συζύγου Mumtaz Mahal, το αξεπέραστο Taj Mahal θεωρείται ένα από τα σημαντικότερα αρχιτεκτονικά δημιουργήματα παγκοσμίως. Το μαρμάρινο κόσμημα της ινδο–μογγολικής (μουγκάλ) αρχιτεκτονικής συνιστά ένα μνημείο αφιερωμένο στην αγάπη και στον έρωτα, που με καθήλωσε με την εκλεπτυσμένη ομορφιά και συμμετρία του – και η δική μου ψυχή μου υποκλίθηκε στο αρχιτεκτονικό κάλλος του Taj Mahal…
Μετά το καυτό πέρασμα των 50ο C της Βελουχιστάν, σειρά είχαν οι μουσώνες της Βορειοανατολικής Ινδίας να δοκιμάσουν τις αντοχές μου. Μέχρι τα σύνορα του Μπαγκλαντές δεν αποχωρίστηκα τα αδιάβροχα, αφού ο γκρίζος ουρανός που «κρεμόταν» καθημερινά πάνω από το κεφάλι μου με κερνούσαν συνεχώς βροχή.
Παράλληλα, ταξιδεύοντας μέσα στο απέραντο βασίλειο λάσπης που είχε δημιουργηθεί από την υγρή οργή της φύσης, κατέγραφα σοκαρισμένος εικόνες μιας ζοφερής καθημερινότητας. Παιδιά και ζώα κολυμπούσαν μαζί σε θολά λασπόνερα, τεράστιοι σωροί σκουπιδιών ξεφύτρωναν παντού, ρακένδυτες φιγούρες χωρικών περιφέρονταν δίπλα στον δρόμο, αποστεωμένοι ζητιάνοι με κύκλωναν σε κάθε στάση μου… Σίγουρα «ταρακουνήθηκα» δυνατά από αυτά που είδα και βίωσα στην Ινδία!
Τελικά στο Μπαγκλαντές δεν κατάφερα να μπω. Αιτία στάθηκαν τα πολλά… κυβικά της μοτοσυκλέτας! Στα σύνορα του Μπαγκλαντές, ο αρμόδιος τελωνειακός υπάλληλος μού ανακοίνωσε πως, σύμφωνα μ’ ένα νέο νόμο, δεν επιτρέπεται πλέον η είσοδος στην χώρα σε μοτοσυκλέτες μεγάλου κυβισμού (άνω των 250 cc). Για κάποια δευτερόλεπτα, έμεινα άφωνος, μετέωρος, δεν πίστευα στα αυτιά μου. Κι αφού γλίτωσα το έμφραγμα, εξέτασα αμέσως τις εναλλακτικές λύσεις που είχα στην διάθεσή μου προκειμένου να συνεχίσω ανατολικά. Μία μόνο είχα: την παράκαμψη του Μπαγκλαντές, συνεχίζοντας το ταξίδι μου μέσα στο έδαφος της Ινδίας. Έτσι κι έκανα…
Επιστροφή και πάλι στην Ινδία, χάραξη καινούριας κόκκινης γραμμής στον χάρτη και έναρξη πορείας μέσα από την καταπράσινη περιοχή της Δυτικής Βεγγάλης. Τις επόμενες 4 μέρες, μέχρι τα σύνορα της Μιανμάρ, βρέθηκα να οδοιπορώ στις πιο υποανάπτυκτες περιοχές και πόλεις (Baharampur, Shiliburi, Guwahati, Dimapur, Imphal) της βορειοανατολικής Ινδίας, καταγράφοντας 1.500 εφιαλτικά χιλιόμετρα σε κακοτράχαλους και μισοκατεστραμμένους δρόμους. Και τελικά, δίχως άλλα απρόοπτα ή προβλήματα, ευτύχισα να διαβώ εξαντλημένος την πόρτα εξόδου…
Ταξίδι με συνοδεία
Στους παλιούς σχολικούς χάρτες υπήρχε μια χώρα της νοτιοανατολικής Ασίας που αναγράφονταν ως Βιρμανία. Έτσι ονομαζόταν η ασιατική χώρα μέχρι το 1989 – εκείνη την χρονιά, το στρατιωτικό καθεστώς που κυβερνούσε, την «βάπτισε» Μιανμάρ. Αυτή είναι λοιπόν η σύγχρονη ονομασία της πρώην Βιρμανίας, της οποίας οι κυβερνώντες-στρατιωτικοί (που βρίσκονται στην εξουσία από το 1962) είχαν επιβάλλει για τουλάχιστον τρεις δεκαετίες στους 60.000.000 κατοίκους της χώρας μια ιδιότυπη απομόνωση από τον υπόλοιπο κόσμο.
Απόμακρη και «κλειστή», σχεδόν άγνωστη, η Μιανμάρ μόλις τα τελευταία 20-25 χρόνια άνοιξε δειλά τις πύλες της στον έξω κόσμο, επιτρέποντας στους ταξιδευτές να την ανακαλύψουν. Όμως, η κυβέρνηση της χώρας έχει θεσπίσει κάποιους περιορισμούς για όσους οδικούς ταξιδιώτες θελήσουν να εξερευνήσουν με το δικό τους όχημα το ιδιαίτερο θρησκευτικό και πολιτικό περιβάλλον της Μιανμάρ..
Αυτός ήταν άλλωστε ο βασικός λόγος που το «TRANS ASIAN 2017» στην Μιανμάρ πραγματοποιήθηκε με την συνοδεία ενός αυτοκινήτου και την συνεχή παρουσία τριών στελεχών του Υπουργείου Εσωτερικών. Από τα σύνορα της Ινδίας μέχρι τα σύνορα της Ταϊλάνδης, αχώριστη συντροφιά μου είχα τρεις κρατικούς λειτουργούς της Μιανμάρ, που με συνόδευαν μ’ ένα αυτοκίνητο. Αυτό το ιδιότυπο καθεστώς συνοδείας και (έμμεσης) επιτήρησης αφορά όλους τους ταξιδιώτες που επισκέπτονται την Μιανμάρ με το δικό τους μεταφορικό μέσον.
Μόλις έβαλα ρόδα στην Μιανμάρ, οι τρεις «συνοδοιπόροι» μου φρόντισαν να με προϋπαντήσουν. Αφού τακτοποίησαν όλες τις συνοριακές διατυπώσεις και τα υπόλοιπα γραφειοκρατικά, μού ανακοίνωσαν κατόπιν το 9ήμερο πρόγραμμά μου στην Μιανμάρ, που περιελάμβανε επίσκεψη στην περίφημη κοιλάδα Bagan, στην πόλη Mantalay και στην πρωτεύουσα Yangon…
Βουδιστική παράδοση
Πρώτα χιλιόμετρα, πρώτες δυνατές εντυπώσεις. Πάμπολλα στρατιωτικά μπλόκα, επισταμένοι έλεγχοι, αρκετά υποβαθμισμένο το οδικό δίκτυο στις δυτικές περιοχές της χώρας. Η λευκή Africa Twin υποχρεώθηκε πλέον να κινείται με χαμηλές ταχύτητες – ενδεικτικά χρειαζόμουν περίπου 6 ώρες οδήγησης για 240 ασφάλτινα χιλιόμετρα. Παράλληλα, περνώντας μέσα από αμέτρητους φτωχικούς οικισμούς, η εξερευνητική ματιά μου κατέγραφε βιβλικές σκηνές που στο σύνολό τους χαρακτηρίζονταν από την πλήρη επικράτηση αρχέγονων τρόπων διαβίωσης και τραγικών συνθηκών υγιεινής.
Όμως, οι σκηνές καθημερινότητας που αντίκριζα μαρτυρούσαν έναν απλοϊκό και ευγενικό λαό, που αντιμετώπιζε με χαμόγελο και καρτερικότητα την ανέχεια, παρά το γεγονός ότι τα τελευταία 55 χρόνια στερείται των βασικών αστικών δικαιωμάτων του.
Άλλο ένα στοιχείο που με εντυπωσίασε στην Μιανμάρ ήταν το γεγονός ότι ο λαϊκός πολιτισμός της χώρας παρουσίαζε μεγάλη ποικιλία, με έκδηλη την επίδραση της βουδιστικής παράδοσης. Αμέτρητες χρυσοποίκιλτες παγόδες υπήρχαν παντού (ακόμα και στο πιο μικρό χωριό), ενώ η επιρροή της βουδιστικής θρησκείας στην καθημερινότητα των ντόπιων ήταν εμφανέστατη…
Μέχρι την κωμόπολη Bagan (180 χλμ. νοτιοδυτικά της πόλης Mandalay), αν και ήταν εποχή μουσώνων, οι ουρανοί δεν «άνοιξαν» – οι προσευχές μου στον Βούδα εισακούστηκαν. Σε διαφορετική περίπτωση, σίγουρα θα είχα πνιγεί μέσα στην λάσπη και στα νερά… Αν σε θέλει η τύχη: δυο βδομάδες αφότου διέσχισα την Δυτική Μιανμάρ, σφοδρές βροχοπτώσεις έπληξαν την περιοχή και περίπου 120 άτομα έχασαν την ζωή τους!
Σε μια έκταση 41 τετρ. χλμ., μέσα σ’ ένα υποβλητικό τοπίο στην δυτική όχθη του ποταμού Ayeyarwady, απλωνόταν η κοιλάδα Bagan, που αντιπροσωπεύει τον πλουσιότερο (και κατά πολλούς τον σημαντικότερο) αρχαιολογικό χώρο της νοτιοανατολικής Ασίας. Με περισσότερους από 5.000 ναούς (του 11ου και 13ου αιώνα), η κοιλάδα Bagan συνιστούσε ένα απέραντο υπαίθριο μουσείο, καθώς εδώ βρίσκονταν συγκεντρωμένες εξαιρετικής αρχιτεκτονικής παγόδες, επιβλητικά μοναστήρια, ναοί και οβελίσκοι. Επρόκειτο για εξαίσια κτίσματα αλλοτινών ένδοξων εποχών, που μου εξιστόρησαν το ιστορικό – θρησκευτικό παρελθόν της χώρας.
Στο έλεος των βροχών
Τα δυο σύγχρονα αστικά κέντρα που επισκέφθηκα δεν κατάφεραν να με εντυπωσιάσουν. Κτισμένη στις όχθες του ποταμού Ayeyarwady, η Mandalay χαρακτηριζόταν από μια σύγχρονη τετραγωνισμένη ρυμοτομία, αφού το μεγαλύτερο τμήμα της πόλης είχε καταστραφεί από τους Ιάπωνες στην διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου πολέμου. Τα δυνατά αξιοθέατα της Mandalay, πάνω από τα οποία «έσκυψα» με θαυμασμό, ήταν οι χρυσοποίκιλτες παγόδες Kuthodaw και Mahamuni.
Η πόλη Yangon (640 χλμ. νότια της Mandalay), σταμάτησε να εκτελεί χρέη επίσημης πρωτεύουσας από το 2006, ρόλο που επωμίστηκε κατόπιν η νεοσύστατη Naypyidaw (320 χλμ. βόρεια της Yangon). Με 6.000.000 κατοίκους και χωρίς μετρό, η κίνηση στους δρόμους της Yangon ήταν απελπιστικά εφιαλτική, λόγω ενός ατελείωτου μποτιλιαρίσματος. Κι επειδή στο κέντρο της πόλης απαγορεύονταν όλα γενικά τα δίκυκλα (μοτοσυκλέτες, μοτοποδήλατα και ποδήλατα), παρκάρισα την λευκή Honda στα προάστια (σε σημείο που μου υποδείχτηκε) και για δυο μέρες μετακινήθηκα με το αυτοκίνητο των συνοδών μου.
Από τουριστικής πλευράς, η Yangon, αν και διέθετε μια αξιόλογη αποικιακή –βρετανική αρχιτεκτονική κληρονομιά, τα θρησκευτικά της μνημεία ήταν εκείνα που έσωσαν κάπως την κατάσταση – η απαστράπτουσα παγόδα Shwedagon και η παγόδα Tsaouchtatgkii με τον Ξαπλωτό Βούδα ήταν όλα τα λεφτά. Με το χέρι στην καρδιά, η Yangon δεν με συγκίνησε ιδιαίτερα…
Η προτελευταία μέρα στην Μιανμάρ έμελλε να είναι και η πιο δύσκολη. Κατευθυνόμενος προς τα σύνορα της Ταϊλάνδης, για μια απόσταση 50 χλμ. χρειάστηκα περίπου… 8 ώρες! Η αιτία; Οι σφοδρές βροχοπτώσεις των δυο τελευταίων ημερών είχε ως αποτέλεσμα να ξεχειλίσουν τα ποτάμια σε τρία σημεία της διαδρομής, καθιστώντας αδύνατο το πέρασμα του δρόμου.
Εγκλωβισμένος ανάμεσα σε αμέτρητα αυτοκίνητα και φορτηγά, περίμενα στωικά μέσα στην βροχή να ανοίξει κάποια στιγμή ο δρόμος για να προσεγγίσω τα σύνορα. Και εντέλει, κοντά στο τέλος της ημέρας, το ύψος του νερού υποχώρησε κάτω από το γόνατο (!) και μπορέσαμε να περάσουμε την μοτοσυκλέτα από τα επίμαχα σημεία, σπρώχνοντάς την με τα χέρια.
Το επόμενο πρωινό, κάτω από έναν εκτυφλωτικό ήλιο (!), σφράγισα το διαβατήριό μου και αποχαιρέτησα τους τρεις συνοδούς μου. Μετά από 2.000 συναρπαστικά χιλιόμετρα και 9 μέρες παραμονής στην Μιανμάρ, που αποδείχτηκε τελικά η μεγάλη, ευχάριστη έκπληξη του «TRANS ASIAN 2017», η λευκή Honda πέρασε την συνοριακή πύλη Mae Sot της Ταϊλάνδης…
Φίλος από τα παλιά…
Τα ηχεία έπαιζαν δυνατά παλιά rock κομμάτια και το τραπέζι ήταν γεμάτο με άδεια μπουκάλια μπύρας. Σάββατο βράδυ σ’ ένα μικρό μπαρ της συνοριακής πόλης Mae Sot και το κέφι είχε ανέβει κατακόρυφα. Δεν ήμουν μόνος… Ένας φίλος από τα παλιά, ο οποίος βρισκόταν τυχαία στην Ταϊλάνδη για διακοπές, είχε έρθει ως τα σύνορα να με προϋπαντήσει. Ο Γιάννης Σαπουντζής δεν δίστασε να ταξιδέψει από την πρωτεύουσα Bangkok ως την Mae Sot με λεωφορείο (11 ώρες διαδρομή), για να ανταμωθούμε και να περάσουμε μαζί ένα αξέχαστο βράδυ, πίνοντας μπύρες και συζητώντας για τις απίθανες στιγμές του ταξιδιού μου. Γιάννη μου, και στα επόμενα…
Το μεσημέρι της επομένης ξύπνησα με τρομερό πονοκέφαλο και ανέβηκα με τα χίλια ζόρια στην σέλα της μοτοσυκλέτας – έπρεπε δυστυχώς να φύγω. Ο Γιάννης είχε ήδη αναχωρήσει για την Bangkok με το πρωινό λεωφορείο, αφού το επόμενο βράδυ πετούσε για Ελλάδα. Μόνος πλέον, ξεκίνησα σ’ αυτή την τρισάθλια κατάσταση το ταϊλανδέζικο σκέλος του «TRANS ASIAN 2017», οδηγώντας με κατεύθυνση τα σύνορα της Μαλαισίας…
Η Ταϊλάνδη δεν μου ήταν άγνωστη, καθώς την είχα επισκεφθεί δυο φορές στο παρελθόν με μοτοσυκλέτα (1995, 2009). Αυτή την φορά, η οδική αποστολή μου στην Ταϊλάνδη αριθμούσε περίπου 1.700 χλμ., με την κόκκινη γραμμή του χάρτη να περνά από τις πόλεις Nakhon Sawan, Ratchaburi, Chumphon, Surat Thani και Hat Yai. Είχα αποφασίσει να ταξιδέψω ως τα σύνορα της Μαλαισίας σνομπάροντας τα βαριά τουριστικά ονόματα της χώρας, όπως την «αμαρτωλή» Bangkok και το εξωτικό Phuket (προορισμούς που είχα επισκεφθεί τις προηγούμενες φορές).
Για τις επόμενες έξι μέρες που οδήγησα στην Ταϊλάνδη, μικροί γαλήνιοι οικισμοί, συγκροτήματα βουδιστικών ναών και πυκνή τροπική βλάστηση ήταν τα θέματα που τράβηξαν το ενδιαφέρον του φωτογραφικού φακού. Οι άθλιοι δρόμοι της Μιανμάρ είχαν παραχωρήσει την θέση τους σ’ ένα άρτιο οδικό δίκτυο, ενώ οι εξυπηρετήσεις που απολάμβανα καθοδόν ήταν υποδειγματικές. Και το πιο συγκλονιστικό; Το ντεπόζιτο της μοτοσυκλέτας άρχισε να γεμίζει και πάλι με βενζίνη 95 οκτανίων! Επιστροφή στον πολιτισμό…
Το Μαργαριτάρι της Μαλαισίας
Στην Μαλαισία, την έβδομη χώρα του «TRANS ASIAN 2017», οι τροχοί της μοτοσυκλέτας κύλησαν για μόλις 160 χλμ. – ήταν η μικρότερη απόσταση που πραγματοποίησα σε χώρα του διηπειρωτικού ταξιδιού μου. Για καλή μου τύχη, ούτε στα σύνορα της Μαλαισίας οι τελωνιακοί εντόπισαν την κραυγαλέα παρατυπία στο Carnet Ata της ΕΛΠΑ. Είχε πλέον μείνει μόνο η Ινδονησία. Λες… εκεί;
Μετά τα μαλαισιανά σύνορα, η λευκή Honda κατευθύνθηκε στην πόλη-λιμάνι Georgetown, την πρωτεύουσα του νησιού Penang. H προσέγγιση του νησιού έγινε οδικώς χάρη στην γέφυρα Penang Bridge. Με μήκος 13,5 χλμ., είναι η μεγαλύτερη γέφυρα της Μαλαισίας και μία από τις μεγαλύτερες της Ασίας.
Φτάνοντας στην Georgetown, το «TRANS ASIAN 2017» στην ηπειρωτική Ασία ουσιαστικά τελείωσε, με καταγεγραμμένα στο κοντέρ 14.470 χλμ. Τι δουλειά είχα στην Georgetown; Από το λιμάνι της πόλης, ένα μικρό φορτηγό πλοίο θα μετέφερε την μοτοσυκλέτα στην απέναντι ακτή της Σουμάτρα (νησί της Ινδονησίας) και εγώ θα ακολουθούσα αεροπορικώς.
Αφού η μοτοσυκλέτα εκτελωνίστηκε και φορτώθηκε στο πλοίο, είχα πλέον στην διάθεσή μου τέσσερεις μέρες για να ξεκουραστώ, πριν μεταβώ στην πόλη Medan της βορειοανατολικής Σουμάτρα, όπου θα παραλάμβανα την μοτοσυκλέτα από το κοντινό λιμάνι Belawan. Προτίμησα πάντως να μείνω στην Georgetown και να εξερευνήσω το νησί Penang, γνωστό κι ως «Μαργαριτάρι της Μαλαισίας».
Διαθέτοντας αξιόλογη ιστορική παρακαταθήκη και υποδειγματική τουριστική υποδομή, το Penang ήταν ένας τροπικός παράδεισος έκτασης 293 τετρ. χλμ., όπου διαφορετικές κουλτούρες, λαοί, θρησκείες και αρχιτεκτονικοί ρυθμοί συνυπήρχαν με τρόπο ταιριαστό. Με δεδομένο ότι οι Κινέζοι αποτελούσαν το 60% του πληθυσμού στο νησί, η Georgetown μου θύμισε αρκετά Κίνα – μάλλον περισσότερο Hong Kong!
Αντίθετα, γεύση από Ινδία μού πρόσφερε η συνοικία «Little India», με τα δεκάδες καταστήματα των Ινδών εμπόρων, τα υπαίθρια ινδικά εστιατόρια και τους ινδουιστικούς ναούς. Λίγα τετράγωνα παρακάτω, τα καλοδιατηρημένα αποικιοκρατικά κτίσματα της Georgetown μού αφηγήθηκαν την πολύχρονη παρουσία των Βρετανών στο νησί, που τερματίστηκε το 1957.
Μια αλλιώτικη Georgetown έμελλε ωστόσο να γνωρίσω χάρη στον Azman Ali, έναν ντόπιο μοτοσυκλετιστή που με βρήκε μέσω Facebook. Προς μεγάλη μου έκπληξη, η αναφορά που έκανε ο Azman Ali στα τοπικά social media και στα διάφορα φόρουμ μοτοσυκλετιστών για το ταξίδι «TRANS ASIAN 2017» και την παρουσία μου στην Μαλαισία είχε τρομερή απήχηση. Συγκινήθηκα ιδιαίτερα όταν την τελευταία μέρα στο Penang, τρεις μοτοσυκλετιστές ξεκίνησαν από την πρωτεύουσα Kuala Lumpur (380 χλμ. νότια) και ήρθαν στην Georgetown, μόνο και μόνο για να σφίξουν το χέρι ενός Έλληνα μοτο-ταξιδιώτη!
Κοινός απατεώνας
Το σιδερένιο πουλί, αφού απογειώθηκε με δυο ώρες καθυστέρηση από το αεροδρόμιο της Georgetown, προσγειώθηκε μετά από 30 λεπτά πτήσης στην πόλη Medan – εδώ ήταν η αφετηρία της διαδρομής μου στην Ινδονησία. Το «TRANS ASIAN 2017» είχε μπει πια στην τελική του ευθεία, καθώς είχαν απομείνει 1.980 χλμ. μέχρι τα πρώτα σπίτια της Jakarta.
Στο λιμάνι Belawan (30 χλμ. βόρεια της Medan), όπου πήγα να παραλάβω την λευκή Africa Twin, οι φόβοι μου δυστυχώς επαληθεύτηκαν. Οι τελωνιακές Αρχές αρνήθηκαν να σφραγίσουν την είσοδο της μοτοσυκλέτας στην Ινδονησία – η αιτία, γνωστή: το Carnet Ata της ΕΛΠΑ. Χρειάστηκαν τρεις μέρες διαβουλεύσεων με την Ινδονησιακή πρεσβεία στην Αθήνα, την ΕΛΠΑ και την Λέσχη Αυτοκινήτου και Μοτοσυκλέτας της Ινδονησίας, για να σταλεί στο τελωνείο της Belawan μια επίσημη διαβεβαίωση πως το χειρόγραφο (!) Carnet Ata ήταν αυθεντικό και εγώ δεν ήμουν ένας κοινός απατεώνας – πλαστογράφος! Έλεος…
Μετά λοιπόν από ένα ψυχοφθόρο τριήμερο αναμονής, ανέβηκα και πάλι στην σέλα της Africa Twin και ατένιζα με ενθουσιασμό τον απώτατο προορισμό του διηπειρωτικού οδοιπορικού. Για την άφιξή μου στην Jakarta επέλεξα τον οδικό άξονα East Trans Sumatera HWY, έναν από τους δυο που διαθέτει η στενόμακρη Σουμάτρα. Οδηγώντας πάνω στην συγκεκριμένη αρτηρία, είχα να διατρέξω τις πόλεις Tebing Tinggi, Pekanbaru, Jambi, Palembang και Bandar Lampug, ενώ από το λιμάνι Bakauheni ένα επιβατικό πλοίο θα με μετέφερε στο λιμάνι Merak–Cilegon, στη δυτική άκρη του νησιού Ιάβα. Κατόπιν, η Jakarta απείχε μόλις 110 χλμ…
Όμως, οι καταστάσεις που κλήθηκα να αντιμετωπίσω στους δρόμους της Σουμάτρα, γρήγορα μετέτρεψαν την χαρά σε αγωνία και άγχος. Άπειρα φορτηγά και λεωφορεία, μια λωρίδα ανά κατεύθυνση, προσπεράσεις του θανάτου και καυσαέριο πιο μαύρο από την άσφαλτο. Καθημερινά χρειαζόμουν περίπου δέκα ώρες για να διανύσω 450 χλμ., ενώ η κούραση και η ένταση από τα τεκταινόμενα του δρόμου ήταν τόσο μεγάλη, που δεν είχα το κουράγιο να θαυμάσω το υπέροχο τροπικό σκηνικό γύρω μου.
Για πέντε μέρες, μέχρι να φτάσω στο λιμάνι Bakauheni, οδηγούσα, προσπερνούσα, κόρναρα, φρέναρα, έβριζα, έστριβα. Τελευταίες μέρες στο τιμόνι και τα… είχα δει όλα. Ούτε στην Ινδία τέτοια δοκιμασία. Η κάθε ημέρα οριζόταν από την αβεβαιότητα, αλλά και από την πίστη ότι στο τέλος όλα θα πάνε καλά…
Γεύση Ελλάδας στην Τζακάρτα
Στην πορεία προς την ινδονησιακή πρωτεύουσα, δεν ήμουν πάντως μόνος. Από την πόλη Bandar Lampug ως την Jakarta (200 χλμ.), με συνόδευσε με το αυτοκίνητο ο Παναγιώτης Πεντεφράγκος. Έχοντας ενημερωθεί μέσω Facebook για την επικείμενη άφιξή μου στην Jakarta, ο Παναγιώτης έσπευσε να με προϋπαντήσει στην πόλη Bandar Lampug.
Συνάδελφος μοτοσικλετιστής και νυν μετανάστης της πρόσφατης ελληνικής οικονομικής κρίσης, ο Παναγιώτης Πεντεφράγκος καταγόταν από την Ορεστιάδα. Ερχόμενος το 2011 στην Ινδονησία για καταδύσεις, είδε την οικονομική ανάπτυξη και τις επαγγελματικές ευκαιρίες που υπάρχουν στην χώρα. Έχοντας πληγεί από την οικονομική κρίση, ο Παναγιώτης αποφάσισε να αναζητήσει το επαγγελματικό του μέλλον –στον χώρο της εστίασης– στην Ινδονησία. Στη βιοτεχνία παραδοσιακών γαλακτοκομικών προϊόντων που ίδρυσε στην Jakarta, ο ίδιος παρασκευάζει σήμερα το ελληνικό γιαούρτι “KALIMERA”. Πρόκειται για το νέο του εγχείρημα στην αγορά της Ινδονησίας, με τ’ οποίο επιδιώκει να φέρει πιο κοντά (γαστρονομικά) τις δυο χώρες.
Ήταν απόγευμα Κυριακής όταν στα δυτικά προάστια της Jakarta φρενάρισα την λευκή μοτοσυκλέτα, άνοιξα την ελληνική σημαία και φωτογραφήθηκα μαζί της. Μετά από 68 μέρες ταξιδιού και 16.450 χλμ., η ελληνική σημαία κυμάτιζε στην δυτική είσοδο της Jakarta, σηματοδοτώντας την ολοκλήρωση του ταξιδιωτικού άθλου «TRANS ASIAN 2017», που εμπνεύστηκε και πραγματοποίησε ένας Έλληνας μοτοσικλετιστής…
Μέσα στις επόμενες μέρες –με τον Παναγιώτη ξεναγό και οικοδεσπότη– γνώρισα τα μικρά και μεγάλα μυστικά της Jakarta, δεξιώθηκα από τα υψηλόβαθμα στελέχη της Honda Ινδονησίας, γνώρισα το απίστευτο μποτιλιάρισμα που επικρατούσε στους δρόμους της πρωτεύουσας, συναντήθηκα με μέλη τοπικών μοτοσυκλετιστικών λεσχών και παρέδωσα την Africa Twin για το ατμοπλοϊκό ταξίδι του γυρισμού. Πρόλαβα, τα έκανα όλα. Ήμουν έτοιμος πια να επιστρέψω στην Ελλάδα…
Στο αεροδρόμιο της Jakarta, λίγο πριν επιβιβαστώ στο αεροπλάνο, έριξα μια ματιά στα μηνύματα του Facebook. Για δυο μήνες, χιλιάδες φίλοι ταξίδεψαν μαζί μου στην πίσω σέλα της Africa Twin και η διαδικτυακή στήριξη που μου πρόσφεραν όλο εκείνο το διάστημα ήταν αναμφίβολα σημαντική.
Στάθηκα σ’ ένα μήνυμα που μόλις είχε έρθει. Μέχρι να μπω στο αεροπλάνο, το διάβασα κάμποσες φορές. Ο Γιώργος είχε μιλήσει κατευθείαν στην καρδιά μου: «Φίλε Κώστα, χαίρομαι για τα όμορφα ταξίδια που κάνεις με τόσο προσωπικό κόπο, αλλά και με τόση “ανταμοιβή”. Σε ευχαριστώ, που για άλλη μια φορά με ταξίδεψες σε χώρες που δεν φτάνει ο νους μου! Για μένα έχεις καταφέρει το ασύλληπτο: έχεις κάνει τη γη μας να μοιάζει με την διαδρομή Πατήσια – Δραπετσώνα…».
ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΕΣ ΣΤΟΥΣ ΧΟΡΗΓΟΥΣ
Στο οδοιπορικό «TRANS ASIAN 2017 / ATHENS – JAKARTA», ο Κων/νος Μητσάκης είχε την υποστήριξη των εταιριών – χορηγών:
1) ΑΦΟΙ ΣΑΡΑΚΑΚΗ Α.Ε.Β.Μ.Ε. – Επίσημος Εισαγωγέας – Διανομέας της Honda Moto στην Ελλάδα (παραχώρηση μοτοσυκλέτας Honda Africa Twin CRF 1000, τεχνική υποστήριξη, ανταλλακτικά)
2) ANDELI MOTOTOURING – Εταιρία ενοικίασης και χρονομίσθωσης μοτοσυκλετών / Οργανωμένα ταξίδια με μοτοσυκλέτα
3) DAINSE (Ένδυση & Υπόδηση αναβάτη) – AGV (Κράνος αναβάτη)
4) Κατάστημα φωτογραφικών «PHOTOAGORA GR»
5) Κατάστημα ελαστικών «RIDER’S SHOP»
6) MAKAN TOURATECH HELLAS–TRT – Εμπόριο Αξεσουάρ Μοτοσυκλετών
7) Ειδησεογραφικό site www.newsbeast.gr
8) Περιοδικό μοτοσυκλέτας «ΜΟΤΟ» & μοτοσυκλετιστικό site www.motomag.gr
9) Μοτοσυκλετιστικό site www.bikeit.gr
10) Μοτοσυκλετιστικό site www.mototaxidiotis.gr
11) Μοτοσυκλετιστικό site www.motoexplorer.gr