SYMSIBERIA, ΣΤΗΝ ΑΛΛΗ ΑΚΡΗ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΜΕ SYMNH-T 300 – Β΄ ΜΕΡΟΣ

ΣΤΙΣ ΑΚΤΕΣ ΤΟΥ ΩΚΕΑΝΟΥ

Πριν ο ήλιος με καλημερίσει, έκλεινα την ζελατίνα του κράνους και ξεκινούσα για το Vladivostok(776 χλμ. νότια της Khabarovsk). Μπορεί να μην το είχα συνειδητοποιήσει, αλλά απείχα μόλις “ένα τσιγάρο δρόμος” από το πολυπόθητο φινάλε του σιβηρικού οδοιπορικού.Εκείνη η μέρα ήταν πραγματικά αλησμόνητη, αφού ταυτίστηκε στα κύτταρα της μνήμης μου με τον τερματισμό στο τελευταίο ετάπ του ράλι Dakar –με έπαθλο φυσικά το Vladivostok.
Κι εντέλει, με τις πρώτες σκιές του δειλινού,έμπαινα στο παραθαλάσσιο Vladivostok και πανηγύριζα με το δάκτυλο κολλημένο στο μπουτόν της κόρνας την ολοκλήρωση του ταξιδιωτικού άθλου SYM SIBERIA. Μετά από 32 ημέρες on the road και καταγεγραμμένα 14.300 χλμ. στο κοντέρ της λευκής SYM NH-T 300, είχα καταφέρει να φτάσω στις ακτές του Ειρηνικού Ωκεανού, στην άλλη άκρη του κόσμου!
Ο Άρχοντας της Ανατολής (όπως ετυμολογικά ερμηνεύεται το Vladivostok) μού πρόσφερε στέγη για τις επόμενες 5 ημέρες. Ζώντας στη δική του χρονο–διάσταση, η γενέτειρα του αείμνηστου ηθοποιού Yul Brynner δεν έμοιαζε με καμία άλλη πόλη της Σιβηρίας–εδώ γνώρισα ένα κοσμοπολίτικο, σύγχρονο και δυναμικό αστικό κέντρο. Η τεράστια γεωγραφική απόσταση από τη μητροπολιτική Μόσχα, η γειτνίαση με την Κίνα και την Ιαπωνία και ο ανοιχτός ορίζοντας του ωκεανού ευνόησαν την δημιουργία μιας χαλαρότερης αστικής νοοτροπίας, σε σχέση πάντα με τις υπόλοιπες ρωσικές πόλεις της ενδοχώρας.
Η θεμέλιος λίθος του Vladivostok τέθηκε πριν από μόλις 164 χρόνια (1860), όταν ο κυβερνήτης της Ανατολικής Σιβηρίας Nikolay Muravyov–Amursky ίδρυσε στην περιοχή μια στρατιωτική βάση, ικανοποιώντας την επιθυμία της Ρωσίας για έξοδο στον Ειρηνικό Ωκεανό. Το Vladivostok γρήγορα εξελίχθηκε σ’ ένα διαμετακομιστικό κέντρο με πρωταγωνιστικό ρόλο στα δρώμενα της περιοχής, ενώη διεθνής φήμη της πόλης ενισχύθηκεμε την παρουσία της ναυτικής βάσης του ρωσικού στόλου του Ειρηνικού, όσο κιαπό το γεγονός ότιστο σιδηροδρομικό σταθμό της τραβά χειρόφρενο (μετά από 9.288 χλμ.) ο Υπερσιβηρικός σιδηρόδρομος, γράφοντας τον επίλογο του μεγαλύτερου ταξιδιού πάνω σε ράγες παγκοσμίως (Moscow–Vladivostok).

ΕΛΛΗΝΕΣ ΣΤΑ ΓΚΟΥΛΑΓΚ ΤΟΥ MAGADAN

Μια χαρά έφτασα ως το Vladivostok, τώρα έπρεπε να γυρίσω σπίτι! Με ποιο τρόπο θα γινόταν αυτό; Μετά από πολύ τρέξιμο και διαπραγματεύσεις με τοπικές μεταφορικές εταιρίες, η λευκή SYM NH-T 300θα μεταφερότανμε τρένο στη Μόσχα κι εγώ θα πήγαινα αεροπορικώς – από την Μόσχαθα οδηγούσακατόπιν για Ελλάδα.Κι αφού το μικρό θηρίο μπήκε στο ξύλινο κλουβί του για το μεγάλο σιδηροδρομικό ταξίδι, περιπλανήθηκα για μια τελευταία φορά στο αγαπημένο μου Vladivostok κι αγόρασα ένα αεροπορικό εισιτήριο για Μόσχα.Όμως, το αεροπλάνο δεν πήγαινε δυτικά στην Μόσχα αλλά βόρεια, στο Magadan!
Καθώς το αεροπλάνο τροχοδρομούσε στο αεροδρόμιο του Magadan, το μυαλό μου «ταλάνιζε» η θλιβερή ιστορία τούτης της παραθαλάσσιας πόλης του Far East. To Magadan ανοικοδομήθηκε το 1929 από κατάδικους και έχει άμεση σχέση με τους Έλληνες–Πόντιους της ΕΣΣΔ. Χιλιάδες Έλληνες που εκτοπίστηκαν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης (γκουλάγκ) της Σιβηρίας την περίοδο των σταλινικών διώξεων (1930-1950), εστάλησαν στην περιοχή του Magadan για καταναγκαστική εργασία στα ορυχεία χρυσού Dneprovsky και για την διάνοιξη δρόμων.
Όσοι δούλευαν στα ορυχεία του θανάτου «εξοντώθηκαν» από τις αντίξοες κλιματολογικές συνθήκες του χειμώνα (–50 C), άλλοι εκτελέστηκαν από το σταλινικό καθεστώς, ενώ αρκετοί πέθαναν στη διάρκεια κατασκευής του οδικού άξονα Yakutsk–Magadan. Μακάβρια επισήμανση: όσοι απεβίωναν δουλεύοντας στον συγκεκριμένο δρόμο (πέθαιναν τουλάχιστον 25 άτομα ημερησίως), θάβονταν κάτω από το οδόστρωμα – εξού και η αρχική ονομασία «Ο Δρόμος των Οστών».
Έναν λιτό μαρμάρινο σταυρό, αφιερωμένο στην μνήμη των Ελλήνων-Πόντιων θυμάτων του σταλινισμού στην περιοχή του Magadan (υπολογίζονται σε περίπου 2.000 ψυχές), αναζήτησα και εντόπισα στο κέντρο της πόλης. Μόνο δέος και συγκίνηση!
Ποια τα σημαντικότερα αξιοθέατα του Magadan των 95.000 κατοίκων, που έχει ως κύριες οικονομικές δραστηριότητες την αλιεία και την εξόρυξη χρυσού; Ο Καθεδρικός ναός και η τεράστια πέτρινη μάσκα–μνημείο “Mask of Sorrow”, αφιερωμένη στα χιλιάδες θύματα του σταλινισμού. Και μετά από δυο μέρες παραμονής στο Magadan, αεροπορική απόδραση για Μόσχα.

UNBOXING ΚΑΙ… ΕΦΥΓΑ

Η Μόσχα ανέλαβε να με φιλοξενήσει και να με ξεναγήσει μέχρι την άφιξη της λευκής SYM NH-T 300. Έκπληκτος διαπίστωσα πως η ρωσική μητρόπολη ήταν μια τεράστιων διαστάσεων megacity που χαρακτηριζόταν από υπέροχες εναλλαγές αρχιτεκτονικών ρυθμών, στοιχείο που της προσέδιδε έναν ιδιαίτερο και ξεχωριστό χαρακτήρα. Αστραφτεροί ουρανοξύστες και κτίρια υψηλής αισθητικής αρχιτεκτονικής, ορθόδοξες εκκλησίες με τους παραδοσιακούς κρεμμυδόσχημους τρούλους, εντυπωσιακά εμπορικά κέντρα, ενδιαφέροντα μουσεία, επώνυμοι οίκοι μόδας και κοσμοπολίτικα εστιατόρια συνυπήρχαν με τα κλασικά-διαχρονικά αξιοθέατα της ρωσικής πρωτεύουσας. Το συμπέρασμά μου από την ολιγοήμερη γνωριμία μου με την μεγαλούπολη της Ρωσίας; Η Μόσχα των Ρομανόφ, του Τολστόι και των μπαλέτων Μπολσόι έχει μεταμορφωθεί σε μια από τις πιο πολύμορφες και δυναμικές πρωτεύουσες του κόσμου.
Η αγωνία μου για την τύχη της λευκής SYM NH-T 300 έλαβε τέλος όταν είδα το ξύλινο κουτί με την μοτοσυκλέτα να με καρτερά σε μια αποθήκη στα νότια προάστια της Μόσχα. Γρήγορο unboxing, σύνδεση της μπαταρίας, μίζα και έτοιμος να φύγω – η πόρτα εξόδου από την Ρωσία απείχε μόλις 620 χλμ. Τόσο κοντά ήταν τα σύνορα της Λετονίας.
Στην προσπάθειά μου όμως να περιηγηθώ με την μοτοσυκλετα στο κέντρο της Μόσχας, έπαθα βαριά ήττα. Λόγω των ουκρανικών επιθέσεων με drones πέριξ του Κρεμλίνου, όλα τα GPS τίθονταν αυτομάτως εκτός λειτουργίας στην ευρύτερη περιοχή του κέντρου – ηλεκτρονικός πόλεμος γαρ. Μην έχοντας καθόλου σήμα στο GPS, μοιραίο ήταν να χαθώ στους κυκλοφοριακά κορεσμένους δρόμους της Μόσχας και να βρίζω τη τύχη μου.
Από την Μόσχα ξεκίνησε η οδική επιστροφή μου στην Ελλάδα. Περίπου 3.500 χλμ. με χώριζαν από την Αθήνα, ενώ είχα να διασχίσω 7 χώρες (Λετονία, Λιθουανία, Πολωνία, Σλοβακία, Ουγγαρία, Σερβία, Βόρεια Μακεδονία) μέχρι να περάσω την γραμμή τερματισμού του SYM SIBERIA.
Μετά από 620 βροχερά χιλιόμετρα στη Δυτική Ρωσία, σφράγισα δίχως ιδιαίτερες καθυστερήσεις το διαβατήριό μου και είπα «bye bye Russia». Η οδική αποστολή στη Λετονία ήταν αρκετά σύντομη (μόλις 180 χλμ. και διανυκτέρευση στην κωμόπολη Daugavpils), με την Λιθουανία να με υποδέχεται κατόπιν και να μου συστήνεται μέσω της πόλης Kaunas. Κι εδώ, λίγα τα χιλιόμετρα – μόλις 300.
Σειρά είχε μετά η Πολωνία (725 χλμ.), με μια στάση–διανυκτέρευση στην ατμοσφαιρική Κρακοβία! Κτισμένη και στις δυο όχθες του ποταμού Βιστούλα, η πάλαι ποτέ βασιλική πρωτεύουσα της Πολωνίας ήταν μια μνημειακή πόλη που μιλούσε για το παρελθόν της μέσα από τα εξαίσια αρχιτεκτονήματά της.