Νωρίς εκείνο το πρωινό, το ετοιμοπόλεμο SYM HD 300 στήθηκε και πάλι στην εκκίνηση. Στο μυαλό μου είχε «κλειδώσει» η εικόνα της εμβληματικής σφαίρας του Βορείου Ακρωτηρίου, ενώ το πρώτο πάτημα της μίζας σηματοδότησε το ξεκίνημα του καθοριστικότερου ετάπ του “SYM NORDKAPP”. Μόλις 700 χλμ. υπολείπονταν για να φτάσω στη βόρεια εσχατιά της Ευρώπης και να βιώσω την πραγμάτωση ενός πολυπόθητου ταξιδιωτικού ονείρου. Χωρίς υπερβολή, τα συναισθήματα μέσα μου είχαν ήδη ξεκινήσει να κάνουν… πάρτι!
Στα σύνορα Φιλανδίας – Νορβηγίας, αφού υποβλήθηκα σε έλεγχο των εγγράφων μου για covid–19, πήρα το πράσινο φως να εισέλθω στην χώρα του Ακρωτηρίου – έμεναν πλέον 320 χλμ. ως τον απώτατο προορισμό του “SYM NORDKAPP”. Είναι πολλά; Όχι φυσικά, πάμε λοιπόν…
Το ακρωτήριο Nordkapp βρίσκεται στο νησί Mageroya, που συνδέεται με την ηπειρωτική Νορβηγία χάρη σ’ ένα υποθαλάσσιο τούνελ μήκους 6,8 χλμ. Ήταν η 13η ημέρα του “SYM NORDKAPP” όταν έβγαινα από το συγκεκριμένο τούνελ και ρολάριζα στο νησί του Ακρωτηρίου. Τρέλα με κορδέλα…
Το γκρι σκούτερ, αφού προσπέρασε απέραντες εκτάσεις τούνδρας, απότομα γκρέμια, βραχώδεις παραλίες, μικρά γραφικά ψαροχώρια, μαγευτικά θαλασσινά τοπία, γυμνούς λόφους και πολύχρωμες ξύλινες κατοικίες, φρενάρισε στην άκρη του γκρεμού. Εδώ, στο σημείο που τελειώνει η ευρωπαϊκή ήπειρος και απλώνεται το υδάτινο σεντόνι του Βόρειου Παγωμένου Ωκεανού, το κοντέρ του SYM HD 300 σταμάτησε στα 5.748 χλμ., ενώ ο πανευτυχής οδηγός του ξεκίνησε να «προσκυνά» συνεπαρμένος την υδρόγειο σφαίρα του Nordkapp. Το πανηγύρι χαράς είχε μόλις ξεκινήσει και διήρκησε αρκετή ώρα. Είχα καταφέρει να αγγίξω τη βόρεια εσχατιά της Ευρώπης οδηγώντας ένα ταπεινό σκούτερ. Ήταν ένας μικρός ταξιδιωτικός άθλος που ολοκληρώθηκε χάρη στο ψυχικό σθένος του αναβάτη και στην αξιοπιστία του SYM HD 300. Τελικά, όλα είναι δρόμος…
ΣΤΗ ΒΕΝΕΤΙΑ ΤΟΥ ΒΟΡΡΑ
Και τώρα τι κάνουμε; Τα μπρος πίσω και επιστροφή για Ελλάδα. Αφού πήρα μια βαθιά ανάσα, πάτησα μίζα και ξεκίνησα με ανάμεικτα συναισθήματα το ταξίδι της μεγάλης κατηφόρας. Το προηγούμενο βράδυ δεν είχα κοιμηθεί σχεδόν καθόλου –μόνο 2–3 ώρες τα ξημερώματα– αφού ήθελα να θαυμάσω το μοναδικό φαινόμενο που λέγεται “Ήλιος του Μεσονυχτίου”.
Τις 4 επόμενες μέρες κινήθηκα σχεδόν αποκλειστικά στην Σουηδία, οδηγώντας πάνω στην διαδρομή Nordkapp – Alta – Haparanda – Umea – Sundsvall – Stockholm (2.100 χλμ.). Πράσινη μονοτονία και μεγάλη μοναξιά ήταν τα στοιχεία της διαδρομής, η οποία αποδείχτηκε ίσως η πιο βαρετή του ταξιδιού. Μεγάλο ωστόσο κίνδυνο (κυρίως στην βόρεια Σουηδία) εγκυμονούσαν οι τάρανδοι, που σε ανύποπτο χρόνο πετάγονταν στο δρόμο –κάτι που συνέβαινε και στην Φιλανδία.
Τέσσερεις μέρες αφότου αποχαιρέτησα το Nordkapp, με υποδέχτηκαν τα βόρεια προάστια της σουηδικής πρωτεύουσας. Η Στοκχόλμη της Γκρέτα Γκάρμπο με καλωσόρισε με ψιλόβροχο, αλλά στη συνέχεια με ξενάγησε με λιακάδα, γεγονός που βοήθησε να απολαύσω την όμορφη κοσμοπολίτισσα του ευρωπαϊκού βορρά. Κτισμένη σε 14 νησιά, που συνδέονται μεταξύ τους με 57 γέφυρες, η σουηδική πρωτεύουσα έχει το προσωνύμιο «Η Βενετία του Βορρά».
Η διαδρομή Stockholm – Trelleborg (640 χλμ.) ήταν η τελευταία επί σουηδικού εδάφους. Από το λιμάνι του Trelleborg, μετά από ένα 8ωρο νυκτερινό ταξίδι, αποβιβάστηκα ξημερώματα στο Rostock της Γερμανίας. Πρωινός καφές και τραγανό brezel στο πρώτο βενζινάδικο που σταμάτησα για ανεφοδιασμό, ενώ οι γερμανικές autobahn ανέλαβαν κατόπιν να με οδηγήσουν αυθημερόν στην πόλη Winnenden, στα βόρεια περίχωρα της Στουτγάρδης (820 χλμ. νοτιότερα).
Αγαπημένα συγγενικά πρόσωπα μού πρόσφεραν απλόχερα φιλοξενία και θαλπωρή τις δυο επόμενες μέρες στην Winnenden. Ήταν μια καλή ευκαιρία για για ένα μικρό service στο ακούραστο SYM HD 300. Αλλάχθηκαν οι βαλβολίνες, καθαρίστηκε το φίλτρο αέρα, ελέχθησαν τα τακάκια των φρένων, όπως και τα λάδια του κινητήρα – όλα εντάξει.
ΙΤΑΛΙΚΑ ΔΙΑΜΑΝΤΙΑ
Οι χιονοσκέπαστες Άλπεις αποτελούσαν το επόμενο πεδίο ταξιδιωτικής περιπέτειας του “SYM NORDKAPP”. Γι’ αυτό τον λόγο η Ελβετία μού άνοιξε τα σύνορά της, ενώ το αλπικό πέρασμα Col du Grand St. Bernard (2.473 μ.), στα σύνορα Ελβετίας – Ιταλίας, επιλέχθηκε για να οδηγήσει το μικρό σκούτερ στις γρανιτένιες κορυφές της Ευρώπης.
Πάνω που είχα πιστέψει ως δεν θα φορούσα τα αδιάβροχα, η Ελβετία φρόντισε να με διαψεύσει. Βροχή και δυνατός αέρας επικράτησε σ’ όλη την διάρκεια της ελβετικής διαδρομής (Zurish – Bern – Martiny), με αποκορύφωμα την αδιαπέραστη ομίχλη και το τσουχτερό κρύο (8ο C) που συνάντησα στο ορεινό συνοριακό πέρασμα Col du Grand St. Bernard.
Βρίζοντας τη τύχη μου, ξεκίνησα κατόπιν την κατάβαση από την ιταλική πλευρά. Στο Τορίνο όπου διανυκτέρευσα, αφού «έπνιξα» τον πόνο μου με μια τεράστια πίτσα και δυο κρύες μπύρες, χάθηκα κατόπιν μέσα σε χάρτες και τουριστικούς οδηγούς. Με τελικό προορισμό το λιμάνι Brindisi, είχα συνολικά να διατρέξω περί τα 1.200 χλμ στην Ιταλία, ενώ η Ravenna, η Matera και η Alberobello ήταν τα τρία αστραφτερά «διαμάντια» της ιταλικής γης που επέλεξα να γνωρίσω.
Αφού άλλαξα (για δεύτερη φορά) λάδια στο SYM HD 300, ξεκίνησα για το τελευταίο σκέλος του “SYM NORDKAPP”. Στην Ravenna έζησα στιγμές από Βυζάντιο! Τα υπέροχα ψηφιδωτά με τα οποία είχε διακοσμήσει ο αυτοκράτορας Ιουστινιανός τις τρεις εκκλησίες της πόλης (Άγιος Βιτάλιος, Άγιος Απολλινάριος in Classe, Άγιος Απολλινάριος Nuovo) μονοπώλησαν το ενδιαφέρον μου, επιβεβαιώνοντας παράλληλα τον ισχυρισμό ότι η Ravenna είναι το «Βυζάντιο της Ιταλίας».
ΣΚΥΛΙ ΜΑΥΡΟ
Κι από τον ιταλικό βορρά, στη πόλη Matera του ιταλικού νότου. Η Matera έχει κατοικηθεί από την Παλαιολιθική περίοδο και θεωρείται μια από τις παλαιότερες πόλεις του κόσμου. Η διανυκτέρευση σ’ ένα από τα πάμπολλα λαξευμένα σπίτια – σπηλιές της Matera ήταν μια αξέχαστη εμπειρία. Παρεμπιπτόντως, στην παλαιολιθική Matera (Sassi) γυρίστηκε η επική κινηματογραφική ταινία “Τα πάθη του Χριστού” (2004), του Μελ Γκίμπσον.
Τον επίλογο του ταξιδιού στην Ιταλία υπέγραψε η κοντινή Alberobello με τις μοναδικές κατοικίες trulli, που ξεχωρίζουν για το ασυνήθιστο κωνικό τους σχήμα. Τα μεσαιωνικά σπίτια της Alberobello, χάρη στην αρχιτεκτονική μοναδικότητα και την ιδιαίτερη αισθητική τους, με εγκλώβισαν στο μαγικό κόσμο ενός ζωντανού παραμυθιού.
Κι από το Brindise, ακτοπλοϊκό δρομολόγιο για Ηγουμενίτσα. Νυχτερινό ταξίδι κατόπιν για Αθήνα και άφιξη τα ξημερώματα στην βάση μου μετά από 25 ημέρες ταξιδιού. Αφού ξεφόρτωσα τις αποσκευές από το SYM HD 300, το μικρό σκούτερ με κοίταξε κατάματα και με ρώτησε ευθέως: «Μετά από 11.500 χλμ. ταξιδιού στη σέλα μου, τι έχεις να πεις; Έμεινες τελικά ικανοποιημένος μαζί μου;»
«Ναι, ήταν το πρώτο μου ταξίδι με σκούτερ και ειλικρινά με ενθουσίασες πολύ. Μού πρόσφερες ότι ζητούσα από ένα δίκυκλο της κατηγορίας σου: άνεση, αξιοπιστία, ποιότητα κατασκευής, άψογη οδική συμπεριφορά, αντοχή, μεγάλους αποθηκευτικούς χώρους και απροβλημάτιστη λειτουργία. Οδήγησα με σταθερότητα στους ευρωπαϊκούς αυτοκινητοδρόμους, ταξίδεψα με ασφάλεια στην βροχή, κινήθηκα με σβελτάδα στους επαρχιακούς οδικούς άξονες και αντίκρισα ειδυλλιακά τοπία. Πρέπει να παραδεχτώ πως αποδείχθηκες «σκυλί μαύρο», αφού υπήρξαν ημέρες που έβγαλες μέχρι και 800 χλμ. Άντε λοιπόν, σύντομα και στο επόμενο scooter – road trip…».
