QJ TRANS ASIA, ΜΕΡΟΣ Α΄ – ΑΝΑΤΟΛΙΚΑ, ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΤΗΣ ΑΣΙΑΣ
Ακολουθήστε με το δάκτυλό σας την “μεθυσμένη” γραμμή του χάρτη και οδοιπορήστε μαζί μου σ’ έναν ταξιδιωτικό μαραθώνιο 20.000 χλμ. στους δρόμους της πολυπολιτισμικής Ασίας. Με σημεία αναφοράς την αρχαία Βακτριανή (Αφγανιστάν) του Μεγάλου Αλεξάνδρου, τις άνυδρες στέπες της Κεντρικής Ασίας, τα μνημεία πολιτισμού του Ουζμπεκιστάν και τα απέραντα δάση της Σιβηρίας, το QJ TRANS ASIA αντιπροσωπεύει την καινούρια ταξιδιωτική πρόκληση, την οποία θα βιώσω στη σέλα μιας μοτοσυκλέτας QJ SRT 800X.
Στην διάρκεια της διηπειρωτικής περιπέτειας QJ TRANS ASIA, 8 κράτη (Τουρκία, Ιράν, Αφγανιστάν, Πακιστάν, Τατζικιστάν, Ουζμπεκιστάν, Καζακστάν, Ρωσία/Σιβηρία,) θα ανοίξουν τα σύνορά τους, στην προσπάθειά μου να προσεγγίσω τις ακτές του Ειρηνικού Ωκεανού. Πάμε γερά, πάμε ανατολικά.
Με την πυξίδα μόνιμα στραμμένη στην μακρινή Ανατολή, η δίτροχη περιπέτεια δρόμου QJ TRANS ASIA ξεκίνησε. Αφού αποχαιρέτησε ακτοπλοϊκώς την Ελλάδα (Πειραιάς – Χίος – Τσεσμέ), η QJ SRT 800X έβαλε ρόδα στην Τουρκία, έτοιμη να διασχίσει κατόπιν μια πορεία χιλιάδων χιλιομέτρων κόντρα στον ήλιο. Η γειτονική χώρα ήταν μόλις η αρχή.
Η Τουρκία μού δάνεισε τους δρόμους της για τα πρώτα 1.890 χλμ. Ακολουθώντας με σβέλτους ρυθμούς την κόκκινη γραμμή του χάρτη (Cesme – Ankara – Erzerum – Dogubeyazit), κατάφερα μετά από 3 ημέρες πορείας να ενώσω τo γαλάζιο Αιγαίο με το χιονοσκέπαστο βιβλικό Αραράτ. Με την τοπική φύση να έχει φορέσει την εξαίσια καλοκαιρινή ενδυμασία της και την ζεστή διάθεση του καιρού να με συνοδεύει σε όλα τα χιλιόμετρα της διαδρομής, οι παραστάσεις και οι αναμνήσεις που συνέλλεξα στην Τουρκία ήταν πραγματικά υπέροχες…
Μια τελευταία στάση στο παλάτι Ishak Pasha Seray (Dogubeyazit) και μετά Ιράν! Όμως, στα ιρανό–τουρκικά σύνορα, εξαιτίας της εθνικής μου καταγωγής ταλαιπωρήθηκα δύο ώρες από τους Τούρκους τελωνειακούς – μέχρι και με μηχάνημα x–Ray εξέτασαν την μοτοσυκλέτα, όπως τις νταλίκες! Ούτε λαθρέμπορος όπλων ή ναρκωτικών να ήμουν.
ΣΤΟ ΙΡΑΝ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ ΜΟΥ
Οι Ιρανοί, αντίθετα, κέρασαν τσάι και λόγια συμπάθειας τον Έλληνα ταξιδευτή και ολοκλήρωσαν τάχιστα τις διαδικασίες εισόδου μου στην αρχαία Περσία του Δαρείου. Πλέον, η δεύτερη χώρα του QJ TRANS ASIA καλωσόριζε την άφιξη της QJ SRT 800X.
Δεν είχε περάσει ούτε ένας μήνας που είχα αποχαιρετήσει το Ιράν (KOVE SILK ROAD) και να που γύρισα και πάλι στον τόπο του… εγκλήματος με την QJ SRT 800X. Αυτή την φορά όμως, η διαδρομή των 2.100 ιρανικών χιλιομέτρων του QJ TRANS ASIA θα ήταν εντελώς διαφορετική (Tabris – Tehran – Mashhad), μιας και στην έξοδο από την χώρα με περίμενε το Αφγανιστάν.
Στην πολύβουη Τεχεράνη παρέμεινα δυο μέρες, προκειμένου να πάρω την απαραίτητη βίζα εισόδου από την πρεσβεία του Αφγανιστάν. Στο μεσοδιάστημα επισκέφθηκα το πρώην Παλάτι του Σάχη και αντίκρισα χλιδή και πολυτέλεια σε υπερθετικό βαθμό, σουλατσάρισα στο υπαίθριο παζάρι της ιρανικής πρωτεύουσας, αντίκρισα οικογένειες να δειπνούν στα πάρκα της πόλης και κατέληξα στην εμβληματική πλατεία της Ελευθερίας (Azadi Square).
Όμως, την πιο συγκινητική ανάμνηση από την Τεχεράνη θα μού την χάριζε ο Reza, ο συμπαθέστατος ιδιοκτήτης της πανσιόν όπου διέμενα. Το πρωινό που έφευγα, ο Reza ακούμπησε πάνω μου το Κοράνιο και μου διάβασε μια ευχή και αμέσως μετά έριξε δίπλα στην μοτοσυκλέτα λίγο νερό για καλή τύχη. Άραγε, πόσο αγνότητα, καλοσύνη και ομορφιά έκρυβε μέσα στην καρδιά του αυτός ο άνθρωπος;
Δυο μέρες μετά, διασχίζοντας τις βόρειες παρυφές της αδυσώπητης ερήμου Lut, αντίκριζα την συνοριακή γραμμή του Αφγανιστάν. Είχε έρθει η ώρα να “παίξω μπάλα” στο γήπεδο των Ταλιμπάν. Η τελευταία φορά που έβαλα ρόδα στο Αφγανιστάν ήταν το 2019, όταν το 90% της χώρας είχε κυριευθεί από τους Ταλιμπάν. Μόνο η πρωτεύουσα Καμπούλ και λίγες περιοχές του βορρά ήταν ακόμα υπό τον έλεγχο της Συμμαχίας και των Αμερικανών.
ΣΤΟ ΜΠΑΡΟΥΤΟΚΑΠΝΙΣΜΕΝΟ ΑΦΓΑΝΙΣΤΑΝ (HERAT)
Εν έτη 2024, όταν και περνούσα ξανά το συνοριακό κατώφλι της χώρας, οι Ταλιμπάν ήταν αυτοί που ασκούσαν πλέον την εξουσία στο Αφγανιστάν. Αρκετά πιο διαλλακτικοί και μετριοπαθείς –σε σχέση με το παρελθόν– είχαν «ανοίξει» την χώρα τους στον έξω κόσμο και δέχονταν πλέον επισκέπτες και τολμητίες. Ανάμεσά τους ήμουν κι εγώ.
Έχοντας τα κατάλληλα γραφειοκρατικά εφόδια –για μένα και για την μοτοσυκλέτα– ξεκίνησα την εξερεύνηση του Αφγανιστάν, ακολουθώντας την διαδρομή Herat – Kandahar – Kabul (1.350 χλμ.), με επόμενο προορισμό το Πακιστάν. Αρκετά τα μπλόκα ελέγχου των Ταλιμπάν καθοδόν, αναπάντεχα φιλική και καλοσυνάτη η αντιμετώπιση που είχα. Οι χειραψίες και το τσάι έπαιρναν και έδιναν για τον Έλληνα ταξιδευτή.
Στη πόλη Herat (η Αλεξάνδρεια η Αρειανή, η μία από τις Αλεξάνδρειες που έκτισε στη γη της αρχαίας Βακτριανής ο Μέγας Αλέξανδρος), επισκέφθηκα το ανακαινισμένο κάστρο της πόλης και το χώρο με τους 4 μιναρέδες, που συνιστούν τα μνημειακά αξιοθέατα της Herat.
Μετά την Herat, η αφγανική διαδρομή του QJ TRANS ASIA θα προσέγγιζε την πρωτεύουσα Καμπούλ, με ενδιάμεση στάση στην πόλη Kandahar. Με καταλυτική παρουσία το άγονο τοπίο και τις καυτές θερμοκρασίες της ερήμου του Θανάτου, η QJ SRT 800X θα διέτρεχε τις νότιες και ανατολικές περιοχές της χώρας.
Ξεκίνησα αξημέρωτα (05:00) για να διατρέξω την διαδρομή Herat – Kandahar (570 χλμ.), προκειμένου να γλιτώσω την λαύρα. Μάταια όμως, αφού στις 11:00 ο υδράργυρος είχε ακουμπήσει τους 42 βαθμούς και στις 13:00 τους 49 βαθμούς. Ικανοποιητική η κατάσταση του ασφαλτόδρομού, τακτικά τα σημεία ανεφοδιασμού βενζίνης, λίγα τα μπλόκα των Ταλιμπάν. Μετά από 9 ώρες ταξιδιού, βαθιά ανακουφισμένος και λουσμένος στον ιδρώτα, αντίκρισα την πολύπαθη Kandahar.
ΣΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΤΟΥ ΑΦΓΑΝΙΣΤΑΝ (KANDAHAR / KABUL)
Προπύργιο των Ταλιμπάν και από τις πιο βομβαρδισμένες πόλεις του Αφγανιστάν, η Kandahar (η αρχαία Αλεξάνδρεια Αραχωσίας, ιδρυθείσα από τον Μέγα Αλέξανδρο) με φιλοξένησε και με ξενάγησε στο πολύβουο παζάρι της. Αυθόρμητα χαμόγελα καλωσορίσματος, πάμπολλες οι ερωτήσεις για την παρουσία μου, δεκάδες οι selfies που έβγαλαν εδώ οι ντόπιοι μαζί μου. Έγινα το πρόσωπο της ημέρας.
Στην διαδρομή Kandahar – Kabul (490 χλμ.) τα είδα όλα! Χρειάστηκα 11 ώρες για να ολοκληρώσω την διαδρομή, αφού η κατάσταση του δρόμου ήταν άθλια. Ωστόσο, το μεγάλο βάσανο καθοδόν ήταν τα εκτεταμένα έργα κατασκευής του οδικού άξονα, με χωμάτινες παρακαμπτήριες «βουτηγμένες» στην σκόνη, τη λάσπη και την άμμο! Πλήρως εξουθενωμένος αλλά όρθιος, έφτασα τελικά στην Καμπούλ μέσα στα μαύρα σκοτάδια.
Τρεις μέρες στην Καμπούλ ήταν αρκετές για να ξεκουράσω το ταλαίπωρο κορμί μου, να δείξω λίγη στοργή στην αειθαλή QJ SRT 800X, να εφοδιαστώ με την απαραίτητη άδεια ταξιδιού (road permit) και να γνωρίσω φυσικά την αφγανική πρωτεύουσα. Η καρδιά της πολύβουης Καμπούλ κτυπούσε δυνατά στο ποικιλόμορφο παζάρι της, που απλωνόταν στον ιστό της παλαιάς πόλης. Με τους γύρω λόφους γεμάτους πλινθόκτιστα σπίτια και τον γεμάτο σκουπίδια ποταμό Καμπούλ να διασχίζει το κέντρο της, η αφγανική πρωτεύουσα σε τίποτα δεν θύμιζε την κοσμοπολίτικη Καμπούλ της δεκαετίας του 1960. Μετά από 40 χρόνια πολεμικών συγκρούσεων και εμφύλιων συρράξεων, μόνο θλίψη και απογοήτευση σε πλημμυρίζει όταν περπατάς στους δρόμους της.
ΠΕΡΑΣΜΑ ΣΤΟ ΠΑΚΙΣΤΑΝ (TAXILA – ISLAMABAD)
Επόμενος προορισμός του QJ TRANS ASIA το γειτονικό Πακιστάν, του οποίου η συνοριακή γραμμή απείχε μόλις 230 χλμ. ανατολικά. Η συγκεκριμένη διαδρομή αποδείχθηκε άκρως θεαματική χάρη στα απόκρημνα φαράγγια και στα γρανιτένια βουνά που αντίκριζε η αχόρταγη ματιά μου. Πάμπολλα τα μπλόκα των Ταλιμπάν καθοδόν (συνοριακή περιοχή γαρ), στα ύψη η θερμοκρασία (44 C) και η υγρασία (80%), καλή η κατάσταση του δρόμου, ενώ η παραμονή μου στις συνοριακές εγκαταστάσεις άγγιξε τις 4 ώρες. Και μετά… Welcome to Pakistan!
Από προηγούμενα ταξίδια μου στο Πακιστάν, γνώριζα πως είναι μια χώρα δύσκολη για να την ταξιδέψει κάποιος οδικώς – ειδικά με μοτοσυκλέτα. Και το διαπίστωσα (ξανά) από το πρώτο κιόλας χιλιόμετρο, αφού από τα σύνορα ως την πόλη Peshawar (60 χλμ.) πορεύτηκα με την συνοδεία αστυνομικής συνοδείας – το επέβαλαν λόγοι προστασίας μου στην επικίνδυνη συνοριακή περιοχή Khyber.
Κι όταν έφτασα το απόγευμα εξαντλημένος από την ζέστη και την οδική ταλαιπωρία στην πόλη Peshawar, μού γνωστοποίησαν πως στη πόλη δεν επιτρέπεται η διανυκτέρευση ξένων ταξιδιωτών που έρχονται από το Αφγανιστάν! Πού θα μπορούσα να κοιμηθώ; Μόνο στη πρωτεύουσα Islamabad (175 χλμ. ανατολικά), εκεί όπου έφτασα μέσα στα μαύρα σκοτάδια (δίχως αστυνομική συνοδεία), παλεύοντας να μείνω ζωντανός στην αδυσώπητη μάχη της ασφάλτου.
Στην Islamabad, η QJ SRT 800X έριξε άγκυρα για δυο μέρες. Στη σύντομη γνωριμία με την διοικητική πρωτεύουσα του Πακιστάν αντίκρισα μια σύγχρονη, τετραγωνισμένη πόλη (βγαλμένη κυριολεκτικά από μακέτα), που καμία σχέση δεν έχει με τις άλλες πακιστανικές πόλεις. Παρεμπιπτόντως, ένας από τους 3 αρχιτέκτονες που είχαν εργαστεί (1959) στην σχεδίαση της Islamabad ήταν ο Έλληνας αρχιτέκτονας Κων/νος Δοξιάδης. Και φυσικά, δεν θα μπορούσα να μην επισκεφθώ τον αρχαιολογικό χώρα στα Τάξιλα και το ομώνυμο μουσείο. Εδώ στα Τάξιλα ευτύχησα να περπατήσω πάνω στα χνάρια του Μεγάλου Αλεξάνδρου, μιας και ο Μακεδόνας στρατηλάτης είχε υποτάξει τα Τάξιλα το 326 π.Χ.
