QJ TRANS ASIA Β΄ ΜΕΡΟΣ
ΠΛΑΣΤΑ ΕΓΓΡΑΦΑ ΤΗΣ ΕΛΠΑ
Στη μέση της κοιλάδας Punjab, μια ανάσα από τα ινδικά σύνορα, με καρτερούσε η Λαχώρη (310 χλμ. νότια της Islamabad). Σε αλλοτινές εποχές, το «Ιερό Μαργαριτάρι της Πενταποταμίας» αντιπροσώπευε την μυθική βασίλισσα των Ινδών μαχαραγιάδων και των Μογγόλων αυτοκρατόρων, ενώ χάρη στα εντυπωσιακά ινδομογγολικά μαυσωλεία, τα αυτοκρατορικά παλάτια, τα στιβαρά φρούρια και στην ιδιαίτερη κουλτούρα της, η Λαχώρη φέρει σήμερα τον τιμητικό τίτλο της «Πολιτιστικής Πρωτεύουσας του Πακιστάν».
Στους πολύβουους δρόμους της Λαχώρης των 10.000.000 ψυχών, άνθρωποι, ζώα, ποδήλατα, ποικιλοστόλιστα λεωφορεία, αυτοκίνητα, μοτοσυκλέτες και ζωήλατα κάρα αποτελούσαν τους πρωταγωνιστές μιας αρκετά ζωντανής πραγματικότητας – θόρυβος, κίνηση, σκόνη, σκουπίδια, καυσαέριο, όλα σε υπερθετικό βαθμό! Πάντως, ο γρηγορότερος και συνάμα πιο διασκεδαστικός τρόπος να ξεναγηθώ στη δεύτερη μεγαλύτερη πόλη του Πακιστάν ήταν τα γραφικά τρίκυκλα tok-tok. Δίχως δεύτερη σκέψη, κλείδωσα την QJ SRT 800X στο ξενοδοχείο και βολτάριζα στους κυκλοφοριακά κορεσμένους δρόμους της Λαχώρης μ’ ένα τρίκυκλο ταξί.
Αφήνοντας τις εξερευνητικές επιθυμίες μου να οδηγήσουν τα βήματά μου, μοιραία βρέθηκα στη παλαιά πόλη και επισκέφθηκα -μεταξύ άλλων- το εκτεταμένο κάστρο Shahi Qila, το ισλαμικό τέμενος Badshahi Mosque και τους περίφημους κήπους Shalimar Gardens. Κι όταν έφτασε το πλήρωμα του χρόνου, φόρτωσα τις σκονισμένες αποσκευές μου στην QJ SRT 800X και χάραξα πορεία για τα κοντινά σύνορα της αιώνιας Ινδίας.
Στο συνοριακό φυλάκιο Wahga (σύνορα Πακιστάν – Ινδίας) αυτά που άκουγα από τους Πακιστανούς τελωνιακούς μού φαίνονταν εξωπραγματικά! Το Carnet De Passages που μου είχα εκδώσει από την ΕΛΠΑ ήταν πλαστό (μη έγκυρο) σύμφωνα με το e-mail που είχε σταλεί στο συνοριακό τελωνείο από την FIA! Εδώ και 5 χρόνια η ΕΛΠΑ δεν είναι μέλος της Διεθνούς Ομοσπονδίας FIA (Federation Internationale de I’ Automobile) και κατά συνέπεια δεν έχει την δικαιοδοσία να εκδίδει Carnet! Με λίγα λόγια, κάποιοι στην Ελλάδα παρανομούν -και κερδοσκοπούν- εκδίδοντας έγγραφα που δεν είναι νόμιμα και αυθεντικά!
Οι τελωνειακές αρχές κατάσχεσαν την μοτοσυκλέτα κι εγώ κατέλυσα σ’ ένα κοντινό ξενοδοχείο, απ’ όπου ξεκίνησα έναν μαραθώνιο επικοινωνιών με Ελλάδα και με τις Ελληνικές διπλωματικές Αρχές στο Πακιστάν. Κατόπιν έντονων πιέσεών μου, η ΕΛΠΑ απέστειλε ένα γελοίο e-mail στο τελωνείο, τ’ οποίο δεν έγινε αποδεκτό λόγω ψευδών ανακριβειών. Ευτυχώς, χάρη στη πολύτιμη βοήθεια και διαμεσολάβηση του Έλληνα Πρόξενου στο Ισλαμαμπάντ Ευάγγελου Μπατιστάτου και του Επίτιμου Πρόξενου της Ελλάδας στη Λαχώρη Shahbaz Agha, κάμφθηκαν οι αντιρρήσεις των τελωνιακών Αρχών και δέχτηκαν να αποδεσμεύσουν την μοτοσυκλέτα μόνο στη περίπτωση προσκόμισης νέου, έγκυρου Carnet. Με την προϋπόθεση όμως να εξέλθω από το Πακιστάν από την ίδια συνοριακή είσοδο που είχα μπει (και όχι από την Ινδία), αφού σύμφωνα με τον τελωνιακό διευθυντή είχα εισέλθει στη χώρα παράνομα, με πλαστά ταξιδιωτικά έγγραφα της μοτοσυκλέτας.
ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΗΝ ΚΑΜΠΟΥΛ
Δύο βδομάδες αργότερα παρέλαβα με ανακούφιση ένα καινούριο Carnet από την ADAC Γερμανίας. Αφού αποδεσμεύθηκε η μοτοσυκλέτα και μου επιστράφηκε, αποχαιρέτησα με ανάμεικτα συναισθήματα την Lahore και ξεκίνησα την πορεία μου με κατεύθυνση (ξανά) το Αφγανιστάν. Τις επόμενες 4 μέρες, η διαδρομή του QJ TRANS ASIA πέρασε από τις πόλεις Islamabad, Peshawar και Kabul, διατρέχοντας συνολικά μια απόσταση 800 απαιτητικών χιλιομέτρων, κάτω ωστόσο από ανυπόφορες καιρικές συνθήκες (θερμοκρασίες 43-45C & υγρασία 80-85%).
Στο Islamabad επισκέφθηκα την Ελληνική πρεσβεία και ευχαρίστησα θερμά τον Πρόξενο κ. Ευάγγελο Μπατιστάτο για την πολύτιμή και καθοριστική βοήθειά του στην υπόθεση του Carnet. Ενώ η στάση μου στην συνοριακή πόλη Peshawar (167 χλμ. δυτικότερα), σχετιζόταν με την μετάβασή μου στο τοπικό Αφγανικό Προξενείο για την έκδοση της απαραίτητης βίζας εισόδου για το Αφγανιστάν.
Στην συνοριακή είσοδο Torkham (Πακιστάν-Αφγανιστάν) πέρασα ξανά άλλες 4 εφιαλτικές ώρες ταλαιπωρίας μέχρι να ξεμπερδέψω ολοκληρωτικά με τις γραφειοκρατικές διαδικασίες. Ευτυχώς, οι Πακιστανικοί τελωνειακοί είχαν ειδοποιηθεί για τη θέμα του πλαστού carnet της ΕΛΠΑ και δεν μου δημιούργησαν κανένα πρόβλημα – αντιθέτως, με εξυπηρέτησαν άψογα.
Στη διαδρομή Jalalabad-Kabul τις εντυπώσεις έκλεψε αναμφισβήτητα το ορεινό πέρασμα που ένωνε τις δυο πόλεις, ενώ καταλυτική ήταν η παρουσία του ποταμού Kabul στο υπέροχο σκηνικό της τοπικής ορεσίβιας φύσης. Κι εντέλει, άφιξη στην πρωτεύουσα Kabul, περνώντας “αλώβητος” από τα πάμπολλα μπλόκα των Ταλιμπάν.
BYE BYE ΑΦΓΑΝΙΣΤΑΝ…
Την επομένη, αποχαιρετώντας αξημέρωτα την Καμπούλ, ξεκίνησα την πορεία μου προς τα βόρεια της χώρας. Μόλις 410 χλμ. με χώριζαν τα σύνορα του Τατζικιστάν, ενώ η αφγανική συνοριακή πόλη Kunduz είχε επιλεγεί σε περίπτωση που δεν κατάφερνα να φτάσω στα σύνορα αυθημερόν.
Καθοδόν, οι πληροφορίες που είχα συλλέξει σχετικά με την διαδρομή του Βορείου Αφγανιστάν επαληθεύτηκαν πλήρως. Καταπληκτική ορεσίβια διαδρομή με γυμνά απόκρημνα τοπία που έκοβαν την ανάσα, δρόμος σε άθλια κατάσταση (για περίπου 60 χλμ. οδηγούσα πάνω σε πέτρες, ούτε καν σε χώμα), πετρόκτιστα χωριά κτισμένα σαν αετοφωλιές, που ήταν ξεχασμένα στον χρόνο, άνθρωποι σκληροί αλλά καλοσυνάτοι. Αναμφίβολα, το βόρειο κομμάτι του Αφγανιστάν ήταν τελείως διαφορετικό από τις άλλες περιοχές της χώρας που είχα επισκεφθεί.
Έφτασα στην πολύβουη Kunduz (350 χλμ. βόρεια της Καμπούλ) μετά από 10 ώρες παραμονής στην σέλα της ακούραστης QJ SRT 800X. Τα είχα δει όλα!! Ευτυχώς, στο μπλόκο που με σταμάτησαν στην είσοδο της πόλης, δυο Ταλιμπάν (προφανώς με λυπήθηκαν στην κατάσταση που ήμουν) προσφέρθηκαν να με οδηγήσουν σ’ ένα ασφαλές ξενοδοχείο – τι ανέλπιστο δώρο ήταν κι αυτό.
Έχοντας αποτινάξει όλη την κούραση από πάνω μου, το επόμενο πρωινό βρέθηκα μετά από 60 χλμ. πορείας στην συνοριακή μεθόριο Αφγανιστάν – Τατζικιστάν. Μετά από περίπου μια ώρα γραφειοκρατικών διαδικασιών, το QJ TRANS ASIA αποχαιρετούσε το Αφγανιστάν και έβαζε ρόδα στο Τατζικιστάν, την φτωχότερη χώρα της Κεντρικής Ασίας. Κατά 93% ορεινή, χωρίς βαριά βιομηχανία και ορυκτό πλούτο (πετρέλαιο ή φυσικό αέριο), η νέα οικοδέσποινα χώρα του ταξιδιού μου συγκαταλέγεται στις φτωχότερες του κόσμου. Με βάση το ετήσιο κατά κεφαλήν εισόδημα (790 $), το Τατζικιστάν κατατάσσεται στην 165η θέση παγκοσμίως, ανάμεσα σε 185 χώρες. Φτώχεια καταραμένη…
ΣΥΝΤΟΜΟ ΠΕΡΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΑΤΖΙΚΙΣΤΑΝ (DUSHANBE)
Η οδική αποστολή του QJ TRANS ASIA στο Τατζικιστάν θα ήταν αρκετά σύντομη – μόλις 564 χλμ. είχε να διασχίσει η QJ SRT 800X μέσα στην κεντροασιατική χώρα. Και παρόλο που το Τατζικιστάν συνιστά έναν προορισμό απόλυτα συνυφασμένο με τα όρη Pamir και τον περίφημο οδικό άξονα Pamir Road, εντούτοις δεν προβλεπόταν η παρουσία μου εκεί, αφού μόλις το 2019 τον είχα διατρέχει απ’ άκρη σε άκρη.
Στη διαδρομή από τα σύνορα ως την πρωτεύουσα Dushanbe, η ασφάλτινη λωρίδα διέσχιζε ένα σχεδόν επίπεδο τοπίο, ο καυτός ήλιος που με συντρόφευε φλερτάριζε συνεχώς του 40 C, ενώ οι εξυπηρετήσεις καθοδόν (καύσιμα, φαγητό) ήταν αρκετά συχνές και ικανοποιητικές. Η πρωτεύουσα Dushanbe με το καλαίσθητα διαμορφωμένο κέντρο της προσφέρθηκε να με φιλοξενήσει για την μοναδική διανυκτέρευσή μου στο Τατζικιστάν. Ένα καθαρό και νοικοκυρεμένο hostel στην καρδιά της πόλης αποτέλεσε το ορμητήριό μου στη γνωριμία με την Dushanbe, η οποία με εξέπληξε ευχάριστα.
Την επομένη, με κατεύθυνση τα σύνορα του Ουζμπεκιστάν, το κεντρικό Τατζικιστάν φρόντισε να με “κεράσει” με πανέμορφες ορεινές παραστάσεις, αφού για περισσότερα από 200 χλμ. (από την Dushanbe ως την πόλη Khujand) η διαδρομή κινήθηκε σε μεγάλο υψόμετρο, πάνω από τα 2.000 μ. Εδώ το λόγο είχαν φιδίσια ορεινά περάσματα, γρανιτένιες βουνοκορφές, απόκρημνα φαράγγια, κελαριστά ποτάμια και μικρές περίκλειστες κοιλάδες.
Κι όταν ο δρόμος απόκτησε ευθυτενή χαρακτηριστικά και ένα επίπεδο τοπίο άρχισε να πρωταγωνιστεί στο οπτικό μου πεδίο, αντίκρισα εντέλει τα σύνορα του Ουζμπεκιστάν. Η αειθαλής QJ SRT 800X είχε γράψει συνολικά στο κοντέρ 8.000 χλμ. κι εγώ έβαζα ρόδα στις απέραντες στέπες της Κεντρικής Ασίας.
ΣΤΟ ΟΥΖΜΠΕΚΙΣΤΑΝ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ (TASKHENT)
Και μετά το Τατζικιστάν, άφιξη στο Ουζμπεκιστάν. Δεν αποτελεί υπερβολή να ισχυριστεί κανείς πως το Ουζμπεκιστάν αντιπροσωπεύει από μόνο του μια ολόκληρη εγκυκλοπαίδεια Ιστορίας! Πρόκειται για ένα διαχρονικό σταυροδρόμι πολιτισμών πάνω στον μυθικό Δρόμο του Μεταξιού, που ασκεί μια ακαταμάχητη γοητεία στον ψαγμένο ταξιδιώτη του σήμερα, χάρη στις τρεις μυθικές, πανάρχαιες πόλεις της (Μπουχάρα, Σαμαρκάνδη, Χίβα).
Στην περίπτωση του QJ TRANS ASIA, μόνο η πρωτεύουσα Τασκένδη “αλώθηκε” από τους τροχούς της QJ SRT 800X. Η μητρόπολη της Κεντρικής Ασίας έμελλε να μού αποκαλύψει τα δυο πρόσωπά της: το παραδοσιακό και το σύγχρονο – και τα δυο αποδείχθηκαν εξίσου ελκυστικά και ενδιαφέροντα. Το ίδιο αποκαλυπτική, όμως, ήταν και η ιστορία που μου διηγήθηκε η πέτρινη πολιτεία για τους Έλληνες του εμφυλίου που κατέφυγαν εδώ, στην καρδιά της Κεντρικής Ασίας.
Ύψιστη προτεραιότητά μου στην Τασκένδη ήταν η μετάβαση στον Σύλλογο των Ελλήνων της Τασκένδης, προκειμένου να γνωρίσω ένα ξεχασμένο -και λιγότερο γνωστό- κεφάλαιο της σύγχρονης Ιστορίας μας. Περίπου 12.000 Έλληνες έφτασαν το 1949 εδώ στην Τασκένδη και ξεκίνησαν μια νέα σελίδα στη ζωή τους. Σήμερα, μόλις 1.000 άτομα απαρτίζουν τον Σύλλογο των Ελλήνων της Τασκένδης, ενώ η υποδοχή και η φιλοξενία που μου επιφύλαξαν ήταν παραπάνω από συγκινητική. Κυριακή, Γιώργο, Σωκράτη, Γιούλη, σας ευχαριστώ θερμά!
Με λειτουργική ρυμοτομία, μοντέρνα κτίρια, χαρακτηριστική άνεση χώρων και αρκετό πράσινο (χάρη στις πλούσιες βροχοπτώσεις και στον ποταμό Chirchik), η Τασκένδη αντιπροσώπευε μια ευχάριστη αστική πρόταση. Η ψυχή της πόλης κτυπούσε σε ήρεμους ρυθμούς στα περιποιημένα πάρκα και στις πλατείες με τα εντυπωσιακά σιντριβάνια και αγάλματα, ενώ οι πυκνές δεντροστοιχίες που διέτρεχαν τις κεντρικότερες λεωφόρους της πόλης χάριζαν αφειδώς μια πράσινη υπερκχειλίζουσα ομορφιά.
Από τουριστικής πλευράς, η ουζμπέκικη πρωτεύουσα με ξενάγησε στο περίφημο παζάρι Chorsu Bazaar, στο μεγαλόπρεπο τζαμί Minor Mosque, στο Μουσείο του Ταμερλάνου και στην κλειστή αγορά. Και το κεφάλαιο “Ουζμπεκιστάν” έκλεισε μόλις 23 χλμ. βόρεια της Τασκένδης, εκεί όπου διάβηκα το συνοριακό κατώφλι του Καζακστάν.
