…όλοι μου έκαναν την ίδια σχεδόν ερώτηση: «Τι γνώμη έχει ο έξω κόσμος για μας, την υπ’ αριθμόν ένα χώρα στον κόσμο σε επικινδυνότητα, σύμφωνα πάντα με τις αναφορές των διεθνών Μ.Μ.Ε;
Δυο μέρες πριν περάσω τα σύνορα της Κολομβίας, δεκατέσσερις φερόμενοι ως αντάρτες των Επαναστατικών Ενόπλων Δυνάμεων της Κολομβίας (FARC) σκοτώθηκαν στη διάρκεια συγκρούσεων με τον στρατό της Κολομβίας στο βορειοδυτικό τμήμα της χώρας (απ’ όπου θα περνούσα), σύμφωνα με επίσημη ανακοίνωση της κολομβιανής κυβέρνησης.
Τα πράγματα τελικά ήταν αρκετά πιο σοβαρά απ’ ότι περίμενα να τα βρω στην Κολομβία. Δεν είναι μόνο η βιομηχανία της κοκαΐνης που εδώ και τουλάχιστον τρεις δεκαετίες προσπαθούν να «γκρεμίσουν» οι επίσημες αρχές της νοτιοαμερικανικής χώρας. Τα τελευταία 40 χρόνια, η Κολομβία σπαράσσεται επίσης από έναν εμφύλιο πόλεμο, που μόνο την τελευταία δεκαετία μετρά 40.000 ζωές. Ο κύκλος της βίας, του αίματος και της κοκαΐνης παραμένει ανοικτός στην Κολομβία του 2014, ενώ πολλοί είναι αυτοί που αναρωτιούνται μήπως τελικά η μάχη για την κοκαΐνη και ο εμφύλιος έχουν τον ίδιο κοινό παρανομαστή!
Αυτός ήταν άλλωστε ο κυριότερος λόγος, που στην διάρκεια της παρουσίας μου στην Κολομβία, όλοι μου έκαναν την ίδια σχεδόν ερώτηση: «Τι γνώμη έχει ο έξω κόσμος για μας, την υπ’ αριθμόν ένα χώρα στον κόσμο σε επικινδυνότητα, σύμφωνα πάντα με τις αναφορές των διεθνών Μ.Μ.Ε;»
Έχοντας λοιπόν πλήρη επίγνωση της επικινδυνότητας ενός οδικού πέρασμα 1.350 χλμ. από το έδαφος της Κολομβίας, θα έπρεπε να είμαι πλέον του δέοντος προσεκτικός και επιφυλακτικός απέναντι σε όλους και όλα. Το πρόγραμμα του «PANAMERICAN CROSSING» στην Κολομβία περιελάμβανε στάσεις στις περιβόητες (λόγω καρτέλ ναρκωτικών) πόλεις Cali και Medellin, ενώ η πόλη-λιμάνι Cartagena de Indias, στις ακτές του Ατλαντικού, θα ήταν ο απώτερος προορισμός μου.
Από την Cartagena de Indias, ένα πλοίο θα με μετέφερε στον Παναμά, απ’ όπου θα συνέχιζα το διηπειρωτικό μου οδοιπορικό στην Κεντρική Αμερική. Στο ύψος της πόλης Medellin, ο οδικός άξονας «Panamericana Route» διακόπτεται προσωρινά αφού η γεωμορφολογία της παραμεθόριας περιοχής των δύο κρατών (Darian Gap area), που χαρακτηρίζεται από βαλτώδεις τροπικές εκτάσεις, δεν προσφέρεται για την κατασκευή οδικής αρτηρίας, με αποτέλεσμα να μην υφίσταται οδική σύνδεση Κολομβίας – Παναμά.
Όπως καταλαβαίνετε, η Κολομβία ήταν μονόδρομος στο παναμερικανικό ταξίδι μου. Περίπτωση παράκαμψης ή αλλαγής δρομολογίου δεν υπήρχε. Μπαίνω λοιπόν Κολομβία και ο Θεός βοηθός…
Ο Κολομβιανός Rossi
Από την πρωτεύουσα Κίτο, τα σύνορα της Κολομβίας απείχαν μόλις 180 χλμ. βόρεια. Οδηγώντας κάτω από ένα εκνευριστικό ψιλόβροχο, ευτύχισα να αντικρίσω την συνοριακή μπάρα μετά από περίπου 2,5 ώρες. Διαβατήριο, άδεια κυκλοφορίας και οδήγησης, σφραγίδες, έντυπα και έτοιμος να εισβάλω στην πέμπτη και τελευταία νοτιοαμερικανική χώρα του «PANAMERICAN CROSSING».
Τα πρώτα 80 χλμ. στην Κολομβία, ως την πόλη Pasto, είχα για παρέα μου τον Χοσέ, με τον οποίο βρεθήκαμε στα σύνορα – επέστρεφε κι αυτός από τον Ισημερινό. Ο νεαρός μοτοσυκλετιστής, κάτοχος μιας ΥΑΜΑΗΑ FAZER 125, συνεπαρμένος από το θέαμα της μαύρης ΚΤΜ, μου ζήτησε να ταξιδέψουμε παρέα μέχρι την πόλη του – δέχτηκα με μεγάλη μου χαρά.
Με την ασφάλτινη λωρίδα να μεταμορφώνεται μετά τα σύνορα σε μια συνεχόμενη στριφογυριστή κορδέλα, ο Χοσέ μου παρέδωσε μαθήματα… αγωνιστικής οδήγησης. Άπιαστος ο μικρός, οδηγούσε με την ταυτότητα στο στόμα σ’ έναν αρκετά επικίνδυνο δρόμο, που τον ήξερε όμως σαν την παλάμη του. Προσπεράσεις σε «τυφλές» στροφές, μαρσπιέδες στην άσφαλτο, οριακά φρεναρίσματα μέσα στη στροφή. Την έλιωσε την μικρή YAMAHA –φαντάσου να οδηγούσε κανένα YAMAHA R6… Ποιο ήταν το ίνδαλμα του Χοσέ; Μα φυσικά ο Rossi!
Παρά τις επίμονες παρεκκλίσεις του, δεν διανυκτέρευσα στο σπίτι του Χοσέ αφού το ίδιο βράδυ έπρεπε να φτάσω οπωσδήποτε στην πόλη Cali. Πλοίο έφευγε μια φορά την εβδομάδα από την Cartagena de Indias και δυστυχώς δεν είχα την πολυτέλεια να καθυστερήσω ούτε μια μέρα στο πρόγραμμά μου. Αφού ήπιαμε ένα καφέ στο κέντρο του Pasto, και πριν αποχαιρετιστούμε, ο Χοσέ με συμβούλεψε να μην οδηγήσω έξω από τον κεντρικό οδικό άξονα, να μην σταματήσω στις υποδείξεις ανθρώπων που δεν φορούν επίσημη στρατιωτική στολή και, φυσικά, να μην ταξιδέψω ποτέ μετά τη δύση του ηλίου. Να είσαι καλά βρε μικρέ, πάντα όρθιος και να προσέχεις…
Το εκπληκτικό πράσινο μοτίβο των Άνδεων στην διαδρομή Pasto – Cali πρόσφερε ασύλληπτα τρομερές εναλλαγές και ποικιλία ορεινών τοπίων. Απόκρημνα φαράγγια, πυκνοφυτεμένα δάση, μικρές κοιλάδες και καταπράσινες βουνοπλαγιές αποτελούσαν τις ψηφίδες ενός ανυπέρβλητου «φυσικού» μωσαϊκού, ενώ μια πυκνή τροπική βλάστηση κυριολεκτικά «έπνιγε» τον στενό, φιδίσιο δρόμο, ο οποίος έφτασε μέχρι και τα 2.800 μ. υψόμετρο.
Στα στρατιωτικά μπλόκα που υπήρχαν σε αρκετά σημεία της διαδρομής, κανείς ευτυχώς δεν ενδιαφέρθηκε για τον Έλληνα μοτο-ταξιδιώτη. Αντίθετα, κάθε φορά που σταματούσα για βενζίνη ή refresh σε κάποιο χωριό ή κωμόπολη, ένιωθα σαν ένα παράξενο αξιοθέατο. Πολλά και διακριτικά τα βλέμματα που έπεφταν πάνω μου, όπως πολλές και οι ερωτήσεις για την ταυτότητά μου, τον προορισμό μου, την γνώμη μου για την χώρα τους… Πρόθυμοι να με εξυπηρετήσουν σ’ ό, τι χρειαζόμουν, η φιλικότητα και η αμεσότητα των ντόπιων με βοήθησαν να αποβάλω τις όποιες φοβίες και αναστολές μου, να ηρεμήσω ψυχολογικά και να αναθαρρέψω. Αν και αρχικά την φοβόμουν, εντέλει την λάτρεψα αυτήν την χώρα και τους ανθρώπους της…
Στα άδυτα των ναρκο-καρτέλ
Οι πόλεις Medellin και Cali έχουν συνδέσει το όνομα τους με το διεθνές εμπόριο ναρκωτικών, και όχι άδικα. Η πρώτη αποτέλεσε όλη την δεκαετία του 1980 την παγκόσμια πρωτεύουσα των ναρκωτικών, τίτλος που μεταβιβάστηκε στη κοντινή Cali την δεκαετία του 1990, όταν οι βαρόνοι των ναρκο-καρτέλ μετακόμισαν εκεί, μετά τον θάνατο του αρχηγού του καρτέλ της Medellin, του διαβόητου Pablo Escobar.
Αμφότερες οι κολομβιανές πόλεις, διαθέτοντας λειτουργική ρυμοτομία και σύγχρονες υποδομές, ήταν δυο αστικά κέντρα γεμάτα κίνηση, ζωή και χρώματα. Μοντέρνα κτίρια και μεγάλες λεωφόροι, πολυκαταστήματα, γραφεία πολυεθνικών εταιρειών, πολυτελέστατα ξενοδοχεία, ενημερωμένα εστιατόρια και μοδάτα cafés αντιπροσώπευαν την χλιδάτη έκδοση της Cali και της Medellin, ενώ το ιστορικό τους κέντρο χαρακτηριζόταν από την αρχιτεκτονική των αποικιακών χρόνων.
Αν και τις περπάτησα αρκετά, όσο μου το επέτρεπε φυσικά το κουρασμένο μου κορμί, δεν διαισθάνθηκα κάποιον κίνδυνο να με απειλεί, ούτε αντιμετώπισα κάτι το επίφοβο. Αυτό πάντως που ήθελα οπωσδήποτε να επισκεφθώ –και τελικά κατάφερα να πάω– ήταν το σπίτι όπου σκοτώθηκε ο «Βασιλιάς της κοκαΐνης» Pablo Escobar μετά από μάχη με επίλεκτες στρατιωτικές δυνάμεις (2/12/1993).
Γνωστός και ως Rodin Hood Paiso, χάρη στις πάμπολλες φιλανθρωπικές και ανθρωπιστικές πράξεις του απέναντι σε άπορους συμπατριώτες του, ο Pablo Escobar αποτέλεσε ηγετική μορφή του καρτέλ της Mendellin και υπήρξε ένας από τους πλουσιότερους εγκληματίες στην Ιστορία, με προσωπική περιουσία που ξεπερνούσε τα δυο δισεκατομμύρια δολάρια.
Medellin – Cartagena de Indias (620 χλμ.). Η τελευταία διαδρομή μου στην Κολομβία, και κατ’ επέκταση στη Νότια Αμερική. Με την άφιξή μου στην Cartagena de Indias, στις ακτές του Ατλαντικού, το κοντέρ της ακούραστης ΚΤΜ είχε καταγράψει συνολικά από την αρχή του ταξιδιού 8.900 χλμ. και εγώ ατένιζα πίσω μου με νοσταλγία όλη την νοτιοαμερικανική υποήπειρο, μετά από ένα μήνα ταξιδιού. Το κοσμοπολίτικο Μπουένος Άιρες, τα άγονα υψίπεδα της Βολιβίας, τις επιβλητικές Άνδεις, το μυστηριακό Μάτσου Πίτσου, την γαλάζια Τιτικάκα…
Η Cartagena de Indias ήταν το τελευταίο –και ίσως το πιο αστραφτερό– αρχιτεκτονικό διαμάντι της Νότιας Αμερικής. Κτισμένη στη νοτιοδυτική ακτή της Καραϊβικής, είναι χωρίς αμφιβολία το πιο αντιπροσωπευτικό δείγμα ισπανικής αποικιακής αρχιτεκτονικής στην ευρύτερη περιοχή. Περπατώντας στην παλιά πόλη, μέσα σ’ έναν λαβύρινθο από παλάτια, εκκλησίες και καλοδιατηρημένες κατοικίες αποικιακού ρυθμού, γνώρισα μια ρομαντική πολιτεία που δεν απορρίπτει το ιστορικό της παρελθόν, αλλά αντίθετα το προβάλει με δυναμικό τρόπο στους επισκέπτες της. Αντιβασιλείς, μαρκήσιοι, έμποροι χρυσού και ασημιού, μάγισσες, σκλάβοι, πειρατές και Ισπανοί κονκισταδόρ έχουν «κτίσει» εδώ και αιώνες τον μύθο της Cartagena de Indias, μια πόλη που μετά την δύση του ηλίου γλεντούσε ξέφρενα στους ρυθμούς της ρούμπας και του merengues.
Κρουαζιέρα στην Καραϊβική
Έπρεπε όμως να φύγω, το καράβι δεν θα με περίμενε για πολύ ακόμη. Προορισμός μου ο Παναμάς, η αφετηρία απ’ όπου θα ξεκινούσα την κεντροαμερικανική διαδρομή του «PANAMERICAN CROSSING». Γνώριζα ότι τα καράβια που εκτελούσαν το δρομολόγιο Cartagena de Indias – Panama δεν ήταν αμιγώς επιβατικά (όπως τα ξέρουμε στην Ελλάδα). Όμως, ότι θα ταξίδευα στην Καραϊβική μ’ ένα ιστιοφόρο του 1903, ούτε στα πιο τρελά μου όνειρα δεν το είχα δει. Ήταν το μοναδικό μεταφορικό μέσον που υπήρχε διαθέσιμο στο λιμάνι της Cartagena de Indias εκείνη την βδομάδα. Κι επειδή δεν είχα καμία άλλη απολύτως επιλογή, έκλεισα τελικά θέση στο γαλάζιο όνειρο της Καραϊβικής, το οποίο όμως με ξετίναξε οικονομικά (αναβάτης και μοτοσυκλέτα πληρώσαμε συνολικά 1.000$)!
Δίχως σύγχρονες ανέσεις και εξοπλισμό (ύπνος σε διώροφα κρεβάτια στο αμπάρι, χωρίς κλιματισμό και τουαλέτα), αλλά με υπέροχο τετραμελές πλήρωμα και μάγκα καπετάνιο, το ιστιοφόρο πραγματοποιούσε μια φορά τον μήνα μια τετραήμερη κρουαζιέρα από την Cartagena de Indias στα νησιά San Blas του Παναμά. Στη συνέχεια θα έδενε κάβους στο μικρό ψαροχώρι Carti του Βόρειου Παναμά, εκεί όπου θα αποβιβαζόμουν με την μαύρη ΚΤΜ, για να ξεκινήσω την κεντροαμερικανική διαδρομή μου.
Υπήρχε όμως ένα μικρό πρόβλημα. Με ποιο τρόπο θα ανέβαινε η μοτοσυκλέτα στο πλοίο; Την απορία μου έλυσε ο καπετάνιος και το έμπειρο πλήρωμά του, που ανέλαβαν οι ίδιοι -μ’ ένα αρκετά πρωτότυπο τρόπο- να πραγματοποιήσουν την φόρτωση και την εκφόρτωση της μοτοσυκλέτας. Δεμένη συμμετρικά με δυο σχοινιά, η μοτοσυκλέτα ανέβηκε στο κατάστρωμα του πλοίου με την βοήθεια ενός μικρού ηλεκτροκίνητου βαρούλκου-γερανού. Αφού την έδεσαν γερά με σχοινιά σ’ ένα σημείο του καταστρώματος, την σκέπασαν κατόπιν με χοντρό μουσαμά για να μην βραχεί από το θαλασσινό νερό – άτιμο αλάτι. Απ’ ότι κατάλαβα, δεν ήταν η πρώτη φορά που μετέφεραν μοτοσυκλέτα με το πλοίο τους…
Κάπως έτσι βρέθηκα μαζί με άλλα 14 άτομα (στην πλειοψηφία τους Ευρωπαίοι τουρίστες) να απολαμβάνω μια ονειρική κρουαζιέρα στα ζεστά νερά της Καραϊβικής, ξεχνώντας για λίγο τις ιστορίες δρόμου που έζησα στην Νότια Αμερική. Για τέσσερεις μέρες, το πρόγραμμα είχε κολύμπι σε τυρκουάζ νερά, επισκέψεις σε παραδεισένια νησιά με κοκοφοίνικες, ψάρεμα, μπάρμπεκιου και καταδύσεις… Μετά από 8.900 χλμ. ταλαιπωρίας και σκόνης, είχα κι εγώ νομίζω το δικαίωμα να ξεκουραστώ λίγο…
Μαθήματα ζωής
Τα ωραία όμως τελειώνουν γρήγορα. Στο μικρό ψαροχώρι Carti, αφού η μοτοσυκλέτα ξεφορτώθηκε με αρκετά θεαματικό και ριψοκίνδυνο τρόπο (η αλήθεια είναι ότι λαχτάρησα αρκετά μέχρι να ακουμπήσουν οι ρόδες της ΚΤΜ στην μικρή προβλήτα), σφράγισα το διαβατήριο, αποχαιρέτησα πλήρωμα και συνεπιβάτες και ξεκίνησα για την Πόλη του Παναμά (100 χλμ. δυτικά). Ήμουν και τυπικά πλέον σε κεντροαμερικανικό έδαφος.
Επτά, περιορισμένα σε έκταση κράτη, απαρτίζουν τον βασικό κορμό της Κεντρικής Αμερικής. Έξι από αυτά (ο Παναμάς, η Κόστα Ρίκα, η Νικαράγουα, η Ονδούρα, το Ελ Σαλβαδόρ και η Γουατεμάλα) θα δέχονταν τις αμέσως επόμενες ημέρες την επίσκεψή μου. Μέχρι τα σύνορα του Μεξικού είχα να διανύσω περίπου 2.500 χλμ.
Το εντυπωσιακό κέντρο της Πόλης του Παναμά με τους φουτουριστικούς ουρανοξύστες ήταν μοιραίο να μονοπωλήσει αρχικά το ενδιαφέρον μου στις δυο μέρες που παρέμεινα στην παναμέζικη πρωτεύουσα. Τι αποτύπωσε εδώ η φωτογραφική μου μηχανή; Εικόνες απαστράπτουσας χλιδής και πολυτέλειας που αντικατόπτριζαν την οικονομική ευρωστία της χώρας, η οποία έχει για βασικότερο πυλώνα τις εμπορικές και οικονομικές δραστηριότητες που αναπτύσσονται γύρω από την Διώρυγα του Παναμά. Όμως, κάποιες «κακές γλώσσες» μού εκμυστηρεύτηκαν ότι πίσω από τις ερμητικά κλειστές πόρτες των διεθνών χρηματοοικονομικών οργανισμών και εταιριών που έχουν εγκατασταθεί τα τελευταία χρόνια στην πρωτεύουσα του Παναμά, λειτουργεί ένα από τα μεγαλύτερα «πλυντήρια» βρώμικου χρήματος στον κόσμο. Το ΣΔΟΕ άραγε, γνωρίζει κάτι πάνω σ’ αυτό;;
Αντίθετα, η παλιά πόλη του Παναμά, με την οικία αποικιακή ατμόσφαιρα και αρχιτεκτονική, μου διηγήθηκε όλη την ιστορία της παναμέζικης πρωτεύουσας, η οποία ξεκίνησε το 1519 με την ίδρυσή της από τον Ισπανό κονκισταδόρ Pedro Arias de Avilla. Και φυσικά, δεν θα συγχωρούσα ποτέ τον εαυτό μου αν δεν επισκεπτόμουν την περίφημη Διώρυγα (στο σημείο Miraflore), προκειμένου να δω από κοντά ένα από τα τολμηρότερα τεχνολογικά επιτεύγματα του 20ου αιώνα.
Καθοδόν για τα σύνορα της Κόστα Ρίκα (495 χλμ. βορειοδυτικά της Πόλης του Παναμά), οδηγούσα λουσμένος κυριολεκτικά στον ιδρώτα. Η πνιγερή –λόγω απίστευτης υγρασίας– ατμόσφαιρα και ο ήλιος των 33ο C είχαν καταστήσει ένα ανυπόφορο μαρτύριο την οδήγηση. Οι δυσβάστακτες τροπικές κλιματολογικές συνθήκες οφείλονταν κυρίως στη γεωγραφική θέση του Παναμά, καθώς η χώρα βρίσκεται τελείως εκτεθειμένη στους δύο ωκεανούς, τον Ειρηνικό και τον Ατλαντικό.
Στο hostel “PURPLE HOUSE” της συνοριακής πόλης David, παρκάρισα την ΚΤΜ δίπλα σε δυο κόκκινες Husqvarna TR 650 με αγγλικές πινακίδες. Αργά το απόγευμα, όταν γνώρισα τους δυο Άγγλους αναβάτες, έπαθα ένα μικρό σοκ: εκείνος 71 ετών, εκείνη 59 ετών!! Ο Jim και η Caroline, ζευγάρι στην ζωή, αποφάσισαν να κάνουν το τολμηρότερο όνειρό τους πραγματικότητα.
Πριν από περίπου 1,5 χρόνο, η Caroline ξεκίνησε μαθήματα οδήγησης για μοτοσυκλέτα. Μόλις πήρε το δίπλωμα, αγόρασαν τις δυο κόκκινες TR και αποβιβάστηκαν στην Νότια Αμερική με σκοπό να φτάσουν μετά από ένα χρόνο στην Φλόριντα των Η.Π.Α! Απίστευτο… Ειλικρινά τους χάρηκα και τα συγχαρητήρια που τους έδωσα ήταν από τα βάθη της καρδιάς μου. Η απίστευτη δύναμη ψυχής που τους διέκρινε και η μεγάλη αποφασιστικότητα που είχαν επιδείξει απέναντι στις προκλήσεις ενός τόσο δύσκολου ταξιδιού, ήταν για μένα ένα δυνατό μάθημα ζωής. Jim και Caroline, σας εύχομαι να ζήσετε με πάθος και ενθουσιασμό το όνειρό σας μέχρι το τέλος…
Πράσινος παράδεισος
Όταν οι συνοριακοί υπάλληλοι της Κόστα Ρίκα αντιλήφθηκαν πως απέναντί τους είχαν έναν Έλληνα, αμέσως με πήραν στην «καζούρα». Αιτία; Μα φυσικά ο πρόσφατος αποκλεισμός της Εθνικής μας ομάδας στο Μουντιάλ από την Κόστα Ρίκα, και μάλιστα στα πέναλτι!! Δεν πειράζει βρε παιδιά, και εσείς με την Ολλανδία στα πέναλτι αποκλειστήκατε…
Η οργιώδη τροπική βλάστηση που με συντρόφευε στον Βόρειο Παναμά, εδώ στην Κόστα Ρίκα εξελίχθηκε στην μεγαλοπρεπέστερη εκδήλωση φυτικής ζωής που είχα ποτέ γνωρίσει. Ένα απόλυτο πράσινο μονογραφούσε το τοπίο, ενώ μια πλουσιότατη και εξαιρετικά ποικίλη χλωρίδα, αντιπροσωπευτική του τροπικού δάσους, συνιστούσε μια πραγματική γιορτή των αισθήσεων. Αποκορύφωμα, τα μαγευτικά περάσματα μέσα από πράσινα –σχεδόν αδιαπέραστα από τις ηλιαχτίδες– τούνελ που σχημάτιζαν τα γιγάντια δέντρα εκατέρωθεν του στενού δρόμου.
Η Κόστα Ρίκα είναι γνωστό ότι αποτελεί έναν διεθνή οικολογικό προορισμό, ιδανικό για οικοτουρισμό. Στο έδαφος της, ένας φυσιολάτρης μπορεί ν’ απολαύσει οτιδήποτε έχει να προσφέρει η φύση μέσα από το ίδιο της το παρθένο περιβάλλον, αφού τουλάχιστον το 30% της χώρας προστατεύεται και είναι ενταγμένο στο σύστημα των εθνικών πάρκων.
Σε αντίθεση με την συνολική εικόνα της Κόστα Ρίκα, που εντυπώθηκε στα μύχια του μυαλού μου ως ο υπέρτατος τροπικός παράδεισος, η πρωτεύουσα San Jose, μια πόλη 600.000 κατοίκων, με απογοήτευε οικτρά! Άχρωμη και αδιάφορη, ήταν ένα αστικό κέντρο που δεν μου πρόσφερε κάτι αξιόλογο να το καταγράψω στη μνήμη μου. Ευτυχώς όμως, είχα καλή παρέα στην San Jose. Στο hostel που έμεινα, γνώρισα τρία παιδιά από την Αργεντινή και μαζί περάσαμε δυο αξέχαστες νύχτες στα μπαρ της πόλης…
Και από την Κόστα Ρίκα στη Νικαράγουα. Σύμφωνα με το πρόγραμμά μου, στην επόμενη κεντροαμερικανική χώρα είχα μόνο 290 χλμ. να διανύσω και μια διανυκτέρευση να κάνω. Έπρεπε λοιπόν να διαλέξω ανάμεσα στην παραλίμνια πρωτεύουσα Μανάγκουα και στην ιστορική πόλη Leon. Επέλεξα τελικά την δεύτερη, γιατί ήθελα να επισκεφθώ στο ιστορικό της κέντρο τον μεγαλύτερο Καθεδρικό ναό της Κεντρικής Αμερικής.
Στα περίχωρα της Leon, στο πρώτο ξενοδοχείο που σταμάτησα, το πάρκινγκ του ήταν γεμάτο με αυτοκίνητα – δεν υπήρχε ο παραμικρός χώρος για να χωρέσει η μοτοσυκλέτα. Ο δαιμόνιος όμως ξενοδόχος, μπροστά στο ενδεχόμενο να χάσει τον πελάτη και τα πράσινα δολάρια του, δεν δίστασε να βάλει την μοτοσυκλέτα μέσα στο εστιατόριο του ξενοδοχείου! Αυτό δεν μου είχε συμβεί ποτέ! Την επομένη, έπαιρνα το πρωινό μου με την ΚΤΜ, παρέα στο ίδιο τραπέζι…
Καθισμένος σ’ ένα μικρό café της πλατείας Plaza Cathedral, θαύμαζα τον περίφημο Καθεδρικό ναό της πόλης που δέσποζε απέναντί μου επιβλητικός μέσα στο καθάριο πρωινό φως. Περίπου 100 χρόνια (1747-1840) χρειάστηκαν για να αποπερατωθεί το θρησκευτικό αρχιτεκτόνημα της Leon, αλλά το αποτέλεσμα ήταν όντως εντυπωσιακό. Συνδυάζοντας μπαρόκ και νεοκλασικά αρχιτεκτονικά στοιχεία, ο περίτεχνος Καθεδρικός ναός της πόλης περιλαμβανόταν από το 2011 στον κατάλογο των Μνημείων της Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς της UNESCO.
Για ακόμα μια μέρα, η ζωή στην Leon είχε ξεκινήσει από νωρίς το πρωί. Κάποια στιγμή γύρισα την πλάτη μου στον τεράστιο ναό και ξεκίνησα να περιδιαβαίνω στα σοκάκια της πόλης, έτσι χωρίς προορισμό. Ήθελα να γίνω ένα με το πολύχρωμο «ανθρώπινο κουβάρι» των δρόμων, να αφήσω το βλέμμα μου να περιπλανηθεί σαν χάδι πάνω στις ηλιοκαμένες μορφές των ντόπιων, να περπατήσω σε υπαίθριες αγορές με πολύχρωμα εξωτικά φρούτα και να ακούσω τους πιτσιρικάδες να με καλωσορίζουν στον δικό τους μικρόκοσμο με τη διασκεδαστική προσφώνηση «Hello mister». Πάνω απ’ όλα όμως, ήθελα να ζήσω λίγο μέσα στη ράθυμη καθημερινότητα των καλοσυνάτων ντόπιων και να υιοθετήσω τους χαλαρούς ρυθμούς της ζωής τους…
Από την Ονδούρα στην καταπράσινη Γουατεμάλα
Ένα τσιγάρο δρόμος ή μισό ντεπόζιτο βενζίνης… Τόσο χρειάστηκα για να διασχίσω τα 135 χλμ. της «Panamericana Routa» που διέρχονταν μέσα από τον εθνικό χώρο της Ονδούρας. Ακούγεται αστείο, αλλά η οδική παρουσία μου στην Ονδούρα δεν ξεπέρασε τις δύο ώρες! Περισσότερο χρόνο ξόδεψα στα σύνορα για τις γραφειοκρατικές διαδικασίες εισόδου και εξόδου από την Ονδούρα, παρά στους δρόμους της χώρας…
Και αμέσως μετά «Welcome to El Salvador». Η αλήθεια είναι ότι είχε αρχίσει να με κουράζει αυτή η κατάσταση με το συνεχές πέρασμα συνόρων. Πολύωρες αναμονές σε ουρές, γραφειοκρατία, χρήμα, μαυραγορίτες, άγχος και ζέστη ήταν οι συνθήκες που επικρατούσαν στις συνοριακές εγκαταστάσεις. Κι επειδή στα κεντροαμερικανικά σύνορα υπήρχε πάντα αυξημένος βαθμός επικινδυνότητας σε θέματα κλοπής, τις περισσότερες φορές πλήρωνα κάποιον πιτσιρικά για να προσέχει την μοτοσυκλέτα και τις αποσκευές.
Λίγα και πάλι τα χιλιόμετρα στους δρόμους του Ελ Σαλβαντόρ (350 χλμ.), μόνο που εδώ έκανα μια διανυκτέρευση στην πρωτεύουσα Σαν Σαλβαντόρ. Εξονυχιστικός υπήρξε ο έλεγχος της αστυνομίας στην είσοδο της πόλης, ενώ διακριτική ήταν η παρουσία του στρατού σε πολλά κεντρικά σημεία της πρωτεύουσας. Λες και βρισκόμουν στο… Πακιστάν!
Το επόμενο πρωινό, διατρέχοντας χαμηλά οροπέδια και μικρές εύφορες πεδιάδες, το Ελ Σαλβαντόρ πολύ γρήγορα έγινε παρελθόν και τη σκυτάλη του «PANAMERICAN CROSSING» παρέλαβε η τελευταία κεντροαμερικανική χώρα, η Γουατεμάλα. Όμως, η σφραγίδα της Κολομβίας στο διαβατήριό μου, στάθηκε η αιτία της πρωτόγνωρης ταλαιπωρίας που πέρασα στα σύνορα. Κάποιοι ευσυνείδητοι συνοριοφύλακες θεώρησαν τον μοναχικό μοτο-ταξιδιώτη έναν μεγαλέμπορο ναρκωτικών που κουβαλούσε με την μοτοσυκλέτα του την μισή παραγωγή της κολομβιανής κοκαΐνης… Oι αποσκευές ανοίχτηκαν και ψάχτηκαν όλα τα πράγματά μου, ενώ την μοτοσυκλέτα ανέλαβε να «μυρίσει» ένας ειδικά εκπαιδευμένος σκύλος. Πάλι καλά που δεν καπνίζω ούτε τσιγάρο…
Η καταπράσινη Γουατεμάλα δικαίως υπερηφανεύεται για το προκολομβιανό της παρελθόν, αφού είχε την τύχη ν’ αποτελέσει την εστία ανάπτυξης ενός από τους λαμπρότερους γηγενείς πολιτισμούς της αμερικανικής ηπείρου, των Μάγια. Τα αρχαιολογικά ευρήματα της πολιτιστικής και ιστορικής διαδρομής των Μάγια βρίσκονται κυρίως στην Κεντρική-Ανατολική Γουατεμάλα (Τικάλ) και στο γειτονικό Μεξικό, αρκετά μακριά όμως από την προκαθορισμένη πορεία μου. Περίπτωση παράκαμψης δεν υπήρχε στο πρόγραμμα, δυστυχώς…
Παρηγορήθηκα όμως με μια διήμερη ξεκούραση στην Αντίγουα (Antigua), την πιο τουριστική και γραφική πόλη της Γουατεμάλα. Εδώ έζησα ένα μικρό, γοητευτικό ταξίδι πίσω στο χρόνο: πλακόστρωτα καλντερίμια, πολύχρωμες κεραμόσκεπες –αποικιακού ρυθμού– κατοικίες, πλατείες, καλοδιατηρημένα μέγαρα και επιβλητικές καθολικές εκκλησίες με μετέφεραν στην εποχή της Ισπανικής αποικιοκρατίας, τότε που η Αντίγουα εκτελούσε χρέη πρωτεύουσας της Ισπανικής Αντιβασιλείας της Γουατεμάλα. Αυτή η πόλη ήταν ένα μικρό υπαίθριο μουσείο Ιστορίας…
Το γεγονός ότι ήμουν Έλληνας έδειξε να ενθουσιάζει υπέρμετρα τον Ροντρίγκεζ, τον ιδιοκτήτη ενός μικρού café στην κεντρική πλατεία της Αντίγουα. Επειδή όμως ο ίδιος δεν γνώριζε αγγλικά (κι εγώ δεν ήξερα λέξη Ισπανικά), κάλεσε τον αδελφό του για μεταφραστή. Ποιος ήταν ο λόγος; Ο συμπαθής (και μάλλον ευκατάστατος) Ροντρίγκεζ θα παντρευόταν σε δυο μήνες την καλή του και είχαν επιλέξει την Ελλάδα και την Ιταλία για να πραγματοποιήσουν το γαμήλιο ταξίδι τους!
Αντιλαμβάνεστε λοιπόν τι «ανάκριση» πέρασα από τον Ροντρίγκεζ – ούτε ταξιδιωτικός οδηγός να ήμουν! Η Μύκονος, η Σαντορίνη και η Κρήτη θα φιλοξενούσαν το γαμήλιο όνειρο του ζεύγους, που το τελευταίο βράδυ στην Αντίγουα μου έκανε το τραπέζι σε παραδοσιακό εστιατόριο της πόλης. Άντε παιδιά και καλούς απογόνους…
Αλλαγή ρότας
«Viva Mexico» φώναζα με ενθουσιασμό μπροστά στην συνοριακή μπάρα του Μεξικού, που με καρτερούσε 285 χλμ. δυτικά της Αντίγουα. Η Κεντρική Αμερική είχε πια τελειώσει και το Μεξικό, ο καινούριος οικοδεσπότης μου, ήταν ο τελευταίος «διάδρομος» για να φτάσω στις Η.Π.Α. Περίπου 1.950 χλμ. είχα να οδηγήσω μέσα στο Μεξικό, με την κόκκινη γραμμή του χάρτη να περνά από την Οχάκα (Oxaca), την Πόλη του Μεξικού και την Μοντερέι (Monterrey).
Ο ενθουσιασμός μου για το Μεξικό χάθηκε όμως μεμιάς όταν οι συνοριακοί υπάλληλοι μού ζήτησαν να καταβάλω 500$ ως εγγύηση για την είσοδο της μοτοσυκλέτας στη χώρα. Ανένδοτος ο Έλληνας, δεν πληρώνω, δεν πληρώνω… Για να κάμψει τις αντιρρήσεις και τον αρνητισμό μου, ο τελωνιακός διευθυντής με διαβεβαίωσε εγγράφως πως τα χρήματα αυτά θα τα έπαιρνα πίσω στα σύνορα εξόδου από την χώρα – όπως και τελικά έγινε. Τι να κάνω, τους τα ακούμπησα τελικά…
Η υποτροπική χλωρίδα που με συνόδευε στην Γουατεμάλα συνέχισε την παρουσία της και στα πρώτα 800 περίπου μεξικάνικα χιλιόμετρα, ενώ οι εικόνες καθημερινότητας που αντίκριζα στην επαρχία Chiapas, την νότια «πύλη» του Μεξικού, αντανακλούσαν τις τριτοκοσμικές συνθήκες διαβίωσης και την απόλυτη ένδεια των κατοίκων του μεξικάνικου νότου.
Στην επαρχία Chiapas, αρκετές φορές κατά το πρόσφατο παρελθόν έχουν εκδηλωθεί ένοπλες εξεγέρσεις του αγροτικού πληθυσμού κατά των τοπικών κρατικών Αρχών, τις οποίες υποστήριζαν και καθοδηγούσαν έμμεσα οι αντάρτες Ζαπατίστας, που πρωτοεμφανίστηκαν στις αρχές της δεκαετίας του 1990. Για να καταστείλει τους εξεγερμένους αγρότες, η μεξικάνικη κυβέρνηση προχώρησε σε βίαιες στρατιωτικές επεμβάσεις και από τότε η παρουσία του στρατού στην περιοχή του Νότιου Μεξικού είναι παραπάνω από ασφυκτική.
Το διαπίστωσα άλλωστε και ο ίδιος. Στα πάμπολλα στρατιωτικά μπλόκα που υπήρχαν καθοδόν, οι πάνοπλοι στρατιώτες με προτεταμένα όπλα και ανέκφραστα πρόσωπα, ρωτούσαν, έψαχναν, κοιτούσαν τα πάντα. Τεταμένη η ατμόσφαιρα στους δρόμους του Νότιου Μεξικού. Όλοι με το δάκτυλο στην σκανδάλη.…
Πάντα έλεγα ότι το GPS είναι η μεγαλύτερη εφεύρεση του ανθρώπου μετά τον τροχό… Χωρίς αυτό το μικρό μαγικό εργαλείο θα ήμουν χαμένος (κυριολεκτικά) από χέρι, μπαίνοντας στην Πόλη του Μεξικού, σε μια από τις πολυπληθέστερες πόλεις του κόσμου. Οδηγώντας μέσα σ’ αυτό το απέραντο φρενοκομείο των 18.000.000 κατοίκων, με τα ατελείωτα μποτιλιαρίσματα, την χαώδη πολεοδομική έκταση και την ανυπόφορη ατμοσφαιρική ρύπανση, κόντεψα να πάθω εγκεφαλικό.
Για δυο όμως λόγους ήταν αναγκαία η παρουσία μου στην μεξικάνικη πρωτεύουσα. Πρωτίστως έπρεπε να κάνω σέρβις στην πανύψηλη μοτοσυκλέτα μου. Ο δεύτερος –και πιο σημαντικός– λόγος ήταν η ριζική αναθεώρηση στα πλάνα του ταξιδιού. Εδώ στην Πόλη του Μεξικού, το «PANAMERICAN CROSSING» θα άλλαζε ρότα…
