“INDONESIAN GTRider” / ΣΤΗΝ ΙΝΔΟΝΗΣΙΑ ΜΕ HONDA GTR 150 SUPRA

Από την Ιάβα στο Μπαλί

   Αφού παρέλαβα το GTR 150 Supra, ξεχύθηκα κατόπιν ανατολικά με προορισμό την πόλη-λιμάνι Ketapang, περίπου 1000 χλμ. ανατολικά της Τζακάρτας. Από εκεί θα περνούσα ατμοπλοϊκώς στο Μπαλί… Τρελή κίνηση στο δρόμο, οδήγηση από αριστερά, υπέροχο ορεινό τροπικό τοπίο, χαμογελαστοί ντόπιοι και ένα παπί που κατάπινε τα χιλιόμετρα γρήγορα και ξεκούραστα! Η κατάσταση στους δρόμους της πυκνοκατοικημένης Ιάβας ήταν τρομακτικά επικίνδυνη…

Εκεί, στο πορθμείο της πόλης Ketapang, επιβιβάστηκα στο ferry της γραμμής και μετά από μια ώρα οι ρόδες του HOΝDA GTR 150 Supra κυλούσαν πλέον στο Μπαλί. Yupi!!!!!!

Πρώτη στάση η πόλη Yogyakarta (560 χλμ. νοτιοανατολικά), ο δεύτερος μεγαλύτερος τουριστικός προορισμός της Ινδονησίας μετά το Μπαλί. Εδώ, η γνωριμία με τους ναούς Borobudur (την μεγαλύτερη βουδιστική στούπα στον κόσμο) και Prambanan (συγκρότημα αρχαίων ινδουιστικών ναών) ήταν ένα όνειρο ζωής που επιτέλους εκπληρώθηκε…

Αφού αποχαιρέτησα την ατμοσφαιρική Yogyokarta, τις δυο επόμενες μέρες οδήγησα 540 χλμ. κάτω από άστατες καιρικές (αλλά και κυκλοφοριακές) συνθήκες, για να φτάσω τελικά -εξαντλημένος αλλά ευτυχώς σώος- στις ακτές της Ανατολικής Ιάβας. Εκεί, στο πορθμείο της πόλης Ketapang, επιβιβάστηκα στο ferry της γραμμής και μετά από μια ώρα οι ρόδες του HOΝDA GTR 150 Supra κυλούσαν πλέον στο Μπαλί. Yupi!!!!!!
Είχα στην διάθεση μου πέντε μέρες για να ζήσω το εξωτικό όνειρο του Μπαλί. Την πρώτη νύχτα διανυκτέρευσα στην βόρεια πλευρά του νησιού, φιλοξενούμενος στην βίλα του Έλληνα επιχειρηματία Μαρίνου Κ., ο οποίος δραστηριοποιείται στο Μπαλί από το 1990.
Τις επόμενες 4 μέρες, με ορμητήριο την κοσμοπολίτικη πρωτεύουσα Denpasar και μεταφορικό μέσον το ευέλικτο παπί μου, εξερεύνησα ένα μεγάλο μέρος του Μπαλί, το οποίο δικαιολόγησε απόλυτα τον τίτλο ενός εξωτικού, κοσμοπολίτικου προορισμού: ξέφρενη νυχτερινή ζωή, σμαραγδένιες παραλίες, ινδουιστικοί ναοί, τροπική φύση. Δεν παρέλειψα, μάλιστα, να τιμήσω την ελληνική κουζίνα στο εστιατόριο «Νostimo» του φίλου Αλέξανδρου… Κι αφού πέρασα λοιπόν πέντε αξέχαστες μέρες στον παράδεισο, έλυσα κάβους με προορισμό το γειτονικό νησί Lombok…

Τον Αύγουστο του 2018, ένας καταστροφικός σεισμός 7,3 ρίχτερ κτύπησε το Λομπόκ, αφήνοντας πίσω του πάνω από 1000 νεκρούς και ανυπολόγιστες ζημιές σε κατοικίες και έργα υποδομής, κυρίως στα βόρεια του νησιού. Μια μέρα πριν αποβιβαστώ στο Λομπόκ, μια σεισμική δόνηση 5,6 ρίχτερ  ταρακούνησε το νησί, ξυπνώντας εφιαλτικές μνήμες στους κατοίκους του. Αν κοιμήθηκα τις δυο νύχτες στο Λομπόκ; Και βέβαια όχι, αφού η γη συνεχώς κουνιόταν κάτω από τα πόδια μου. Δεκάδες οι μετασεισμοί, ενώ η πόρτα στο ισόγειο δωμάτιο του ξενοδοχείου ήταν ορθάνοικτη – σε περίπτωση μεγάλου σεισμού να προλάβαινα (;) να βγω έξω στην αυλή…

Πριν όμως χαθώ και πάλι στην αστική αγκαλιά της χαώδους ινδονησιακής μεγαλούπολης, είχα μια τελευταία αποστολή. Ήθελα να οδηγήσω το μαύρο HONDA GTR 150 Supra μέσα στον κρατήρα του ανενεργού ηφαιστείου Bromo…

Περίπου 150 χλμ. κατέγραψε το μαύρο HONDA GTR 150 Supra στους δρόμους του Λομπόκ – κυρίως στο κέντρο και στα νότια του νησιού. Το Λομπόκ αποδείχθηκε το «είδωλο» του Μπαλί στον καθρέπτη, αφού κάθε άλλο παρά κοσμοπολίτικο ήταν.  Μιλάμε για έναν οικοτουριστικό προορισμό, ιδανικό για εκείνους που αναζητούν: καταφύγιο σε απομονωμένες παραλίες, χαλάρωση στην αγκαλιά της τροπικής φύσης, εικόνες αγχολυτικές και καταστάσεις αυθεντικές. Bye bye Lombok! Βίρα τις άγκυρες για Sumbawa…

Το νησί Σουμπάουα (Sumbawa) ήταν ο τελευταίος προορισμός του ινδονησιακού οδοιπορικού μου με το HONDA GTR 150 Supra. Εδώ πλέον άραξα για τρεις ολόκληρες μέρες μακριά από τον πολιτισμό, ξεκουράζοντας ψυχή και σώμα σε μια απομονωμένη αμμουδερή παραλία με κοκοφοίνικες. Επιτέλους, ΔΙΑΚΟΠΕΣ!!!

Τα ωραία όμως τελειώνουν γρήγορα. Σχεδόν κλαίγοντας αποχαιρέτησα εκείνο το πρωινό την καλύβα μου και ξεκίνησα τον μακρύ δρόμο της επιστροφής, πίσω στην πολύβουη Τζακάρτα. Ακολουθώντας αντίστροφα το δρομολόγιο των νησιών (Sumbawa, Lombok, Bali),  κάποια στιγμή αποβιβάστηκα και πάλι στην Ανατολική Ιάβα. Πλέον, το “INDONESIAN GTRider” είχε μπει στην τελική του ευθεία… Η πρωτεύουσα Τζακάρτα, στην άλλη άκρη της Ιάβα, με καρτερούσε. Πριν όμως χαθώ και πάλι στην αστική αγκαλιά της χαώδους ινδονησιακής μεγαλούπολης, είχα μια τελευταία αποστολή. Ήθελα να οδηγήσω το μαύρο HONDA GTR 150 Supra μέσα στον κρατήρα του ανενεργού ηφαιστείου Bromo…