Η χρονική περίοδος των Χριστουγέννων του 2021 ήταν η μικρή “χαραμάδα” διαφυγής που αναζητούσα προκειμένου να οδοιπορήσω με μια μοτοσυκλέτα DAYTONA MAVERICK 500 στην Κεντρική Τουρκία και στην περιοχή της Μέσης Ανατολής (Λίβανο).
Ήθελα να περιηγηθώ σε τόπους φορτωμένους με αμέτρητες ιστορικές μνήμες και μαρτυρίες, να αναζητήσω ίχνη ελληνικά χαμένα στα βάθη των αιώνων και να εντοπίσω διαχρονικά μνημεία που σχετίζονταν άμεσα με το πέρασμα του Μεγάλου Αλεξάνδρου.
Και εντέλει, με συνεπιβάτη το τσουχτερό κρύο του καταχείμωνου, ξεκίνησα την υλοποίηση της ταξιδιωτικής απόδρασης “DAYTONA EAST”.
Αφού κατάφερα να ξεπεράσω την θανάσιμη μονοτονία των 860 χλμ. που με χώριζαν από την συνοριακή έξοδο των Κήπων (Τουρκία), αποχαιρέτησα τα πάτρια εδάφη σφραγίζοντας το διαβατήριο και έβαλα ρόδα στην Τουρκία αργά το ίδιο βράδυ. Ήταν ομολογουμένως μια δύσκολη μέρα, αφού σε όλη την διάρκειά της ο υδράργυρος δεν έλεγε να ξεκολλήσει από το μηδέν.
Στους δρόμους της Τουρκίας είχα να διανύσω περίπου 1.200 χλμ., ακολουθώντας την διαδρομή Kesan-Gelibolu-Bursa-Afyon-Konya-Tasucu. Από το λιμάνι Tasucu της Νότιας Τουρκίας, ένα πλοίο θα με μετέφερε κατόπιν στη Τρίπολη του Λιβάνου. Μετά λοιπόν το ακτοπλοϊκό πέρασμα των Στενών των Δαρδανελλίων (Ελλήσποντος), βρέθηκα να διασχίζω τη χιλιοτραγουδισμένη μικρασιατική γη. Όσο πιο ανατολικά πήγαινα τόσο δυνάμωνε το κρύο, ενώ τα πρώτα (αναμενόμενα) χιόνια με υποδέχτηκαν στη διαδρομή Kutahya-Afyon.
Η Konya (Ικόνιο) με καλωσόρισε με χιονοθύελλα και -2 C. Κάτω από αυτές τις καιρικές συνθήκες βρήκα το κουράγιο να ψάξω για κατάλυμα και να επισκεφθώ κατόπιν στο κέντρο της πόλης το Μουσείο–Μαυσωλείο του φιλόσοφου-ποιητή Mevlana Rumi, τον ιδρυτή του περιστροφικού χορού των Δερβίσηδων.
Η λύτρωση από τον εφιάλτη του κρύου ήρθε νωρίς το μεσημέρι της επόμενης μέρας, όταν η διαδρομή Konya-Karaman-Tasucu (260 χλμ.) οδήγησε τον αναβάτη της μαύρης DAYTONA MAVERICK 500 στις γαλάζιες ακτές της Ανατολικής Μεσογείου. Εκεί έβγαλα πια τα ισοθερμικά, αφού ο υδράργυρος άγγιζε τους 17 C!
ΑΠΟΒΑΣΗ ΣΤΗΝ ΜΕΣΗ ΑΝΑΤΟΛΗ
Φτάνοντας στην Tasucu, είχα στην διάθεσή μου μόλις 6-7 ώρες για να βγάλω τα ακτοπλοϊκά εισιτήρια και να κάνω το απαραίτητο PCR TEST στο τοπικό νοσοκομείο. Και τελικά, με την ψυχή στο στόμα κατάφερα να επιβιβαστώ λίγο πριν σαλπάρει ο σκυλοπνίχτης για την Τρίπολη του Λιβάνου, μεταφέροντας στη σιδερένια «κοιλιά» του 65 νταλίκες και μια ελληνική μοτοσυκλέτα.
Μετά από ένα –κάθε άλλο παρά αναπαυτικό– 16ωρο ταξίδι στα νερά της Ανατολικής Μεσογείου, η μαύρη DAYTONA MAVERICK «έβαλε ρόδα» στη Τρίπολη του Λιβάνου. Μετά την αποβίβαση, ακολούθησε η γνωστή αραβική γραφειοκρατική ταλαιπωρία που διήρκησε περίπου μια ώρα και με έκανε φτωχότερο κατά $200 (λιμενικά – εκτελωνιστικά τέλη, βίζα, ασφάλεια μοτοσυκλέτας).
Την τελευταία φορά που ταξίδεψα με μοτοσυκλέτα στον Λίβανο ήταν πριν από περίπου 21 χρόνια.
Τότε δεν είχα επισκεφθεί την Τρίπολη και μοιραία μού είχε μείνει απωθημένο. Να λοιπόν που ήρθε το πλήρωμα του χρόνου να περιηγηθώ στη μεγαλύτερη πόλη του Βορείου Λιβάνου (και την δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της χώρας), η οποία αριθμεί περίπου 530.000 κατοίκους.
Για να επισκεφθώ το πετρόκτιστο κάστρο και το παραδοσιακό παζάρι Al Khayyateen Caravanserai, επέλεξα να κινηθώ με την μοτοσυκλέτα. Κατά συνέπεια, στους πολύβουους δρόμους της Τρίπολης πήρα το βάπτισμα του πυρός, σ’ ότι αφορά την οδηγική κουλτούρα των απρόβλεπτων Αράβων. Σκέτη τρέλα η κατάσταση, ήταν θέμα επιβίωσης να φτάσω όρθιος στον προορισμός μου!
ΑΛΛΟΤΙΝΗ ΑΝΑΜΝΗΣΗ
Ένας παραλιακός αυτοκινητόδρομος που «έτρεχε» ανάμεσα στην Μεσόγειο και την οροσειρά του Λιβάνου, ανέλαβε να με οδηγήσει κατόπιν στην πρωτεύουσα Βηρυτό (80 χλμ. νότια). Σπουδαιότατο κέντρο οικονομικών και επιχειρηματικών δραστηριοτήτων του ευρύτερου αραβικού κόσμου, η Βηρυτός αποτελούσε κάποτε την πρωτεύουσα μιας χώρας με εκπληκτικούς ρυθμούς οικονομικής ανάπτυξης.
Τότε, πριν από 2-3 δεκαετίες! Γιατί η τωρινή κατάσταση έχει αλλάξει δυστυχώς προς το χειρότερο! Η εξαθλιωμένη οικονομία, η κρατική διαφθορά και η πανδημία ευθύνονται για τις συχνές ένοπλες κοινωνικές εξεγέρσεις, τα υψηλά ποσοστά ανεργίας, την ακρίβεια και την εγκληματικότητα που μαστίζουν πλέον τη Βηρυτό. Επιπροσθέτως, πριν από περίπου 20 μήνες, η λιβανέζικη πρωτεύουσα ήταν για αρκετές μέρες πρώτο θέμα στα δελτία ειδήσεων όλου του κόσμου, εξαιτίας της καταστροφικής έκρηξης που σημειώθηκε στο λιμάνι της (Αύγουστος 2020). Ο τραγικός απολογισμός ήταν 200 νεκροί και υλικές ζημιές που άγγιξαν τα $1.7 δις.
Στην γνωριμία με την λιβανέζικη πρωτεύουσα, η μαύρη DAYTONA MAVERICK 500 με ξενάγησε στους θαλάσσιους βράχους Pigeons’ Rock, στην μαρίνα Zaytouna Bay, στο τζαμί Muhammad al-Amin και στη πλατεία Place des Martyrs. Αντίθετα, μια απροσπέλαστη περιοχή αποτελούσε το κέντρο της Βηρυτού με τα κυβερνητικά κτίρια (ήταν μια περιφραγμένη, με συρματοπλέγματα, στρατιωτική ζώνη), ενώ η σοκαριστική εικόνα των δεκάδων μισοκατεστρεμμένων κτιρίων που αντίκρισα στην περιοχή του λιμανιού αποτύπωνε το μέγεθος της καταστροφής που είχε συντελεστεί. Με ανείπωτη θλίψη διαπίστωσα πως το πάλαι ποτέ «Παρίσι της Μέσης Ανατολής» ήταν δυστυχώς μια αλλοτινή ανάμνηση!
ΣΤΟ ΚΡΗΣΦΥΓΕΤΟ ΤΗΣ ΧΕΣΜΠΟΛΑΧ
Μετά την γνωριμία με την σύγχρονη λιβανέζικη πραγματικότητα, ήταν καιρός να ταξιδέψω πίσω στο χρόνο για να θαυμάσω τις αρχαίες μαρτυρίες αυτού του ιστορικού τόπου. Ύψιστο σημείο αναφοράς για τον Λίβανο αποτελεί η αρχαιοελληνική αποικία Ηλιούπολη, γνωστότερη με την αραβική ονομασία Μπάαλμπεκ, που εντοπίζεται σε κοντινή απόσταση από τα σύνορα της Συρίας (80 χλμ. ανατολικά της Βηρυτού).
Μέσα στην κλειστή στενόμακρη κοιλάδα Μπεκάα, η οποία βρίσκεται «εγκλωβισμένη» ανάμεσα στις οροσειρές του Λιβάνου και του Αντιλιβάνου, είχα την τύχη να γνωρίσω έναν από τους επιβλητικότερους αρχαιολογικούς χώρους της Μέσης Ανατολής. Εδώ, το λαμπρότερο και πιο εμβληματικό αρχιτεκτόνημα του χώρου ήταν αναμφίβολα ο εντυπωσιακός σε μέγεθος οκτάστυλος ναός του Βάκχου, ένα κτίσμα της ρωμαϊκής εποχής.
Όμως, η κοιλάδα Μπεκάα δεν φιλοξενεί μόνο τον αρχαιολογικό χώρο του Μπάαλμπεκ. Εδώ και δεκαετίες αποτελεί το ορμητήριο της φιλοϊρανικής εξτρεμιστικής οργάνωσης Χεσμπολάχ, πράγμα που μαρτυρούσαν τόσο οι σημαίες της οργάνωσης που ανέμιζαν παντού, όσο και τα δεκάδες ιρανικά πανό που υπήρχαν αναρτημένα στα όρια της κοιλάδας.
Η προσπάθειά μου να επισκεφθώ κατόπιν τον αρχαιολογικό χώρο της Τύρου (85 χλμ. νότια της Βηρυτού) στέφτηκε από πλήρη αποτυχία. Περίπου 40 χλμ. πριν φτάσω στη Τύρο, η κατά νότο πορεία μου με την μαύρη DAYTONA MAVERICK 500 σταμάτησε οριστικά, αφού στο μπλόκο ελέγχου που υπήρχε στον οδικό άξονα Βηρυτός-Τύρος, μου διευκρίνισαν πως απαγορεύονται οι μοτοσυκλέτες στο Νότιο Λίβανο!
Μετά από μια βδομάδα παραμονής στον Λίβανο, ήταν καιρός να αποχαιρετήσω τη γη της αρχαίας Φοινίκης και να επιστρέψω ακτοπλοϊκώς πίσω στην Τουρκία. Έτσι, από την λιβανέζικη πρωτεύουσα κατευθύνθηκα στην πόλη Βύβλο (Byblos), που θεωρείται η παλαιότερη συνεχώς κατοικούμενη πόλη του κόσμου (πιστεύεται ότι πρωτοκατοικήθηκε μεταξύ 8800 και 7500 π. Χ.).
Περπατώντας στο χώρο του μικρού λιμανιού της Βύβλου, με τα ματιά της φαντασίας βρέθηκα ξαφνικά να ταξιδεύω στους φοινικικούς χρόνους, τότε που η Βύβλος ήταν ένα μεγάλο ναυτιλιακό και εμπορικό κέντρο της Μεσογείου. Συνεπαρμένος έβλεπα τα ξύλινα καράβια των Φοινίκων –φορτωμένα με πάπυρο– να ανοίγουν τα πανιά τους και να αναχωρούν με προορισμό τις αρχαίες πόλεις–λιμάνια της μεσογειακής λεκάνης. Μόνο συγκίνηση και δέος ένιωσα γι’ αυτό το απρόσμενο ταξίδι πίσω στην αρχαιότητα που μου χάρισε η Βύβλος…