Με σημείο αναφοράς τις γεωγραφικές συντεταγμένες της Δυτικής Αφρικής, τον Τροπικό του Καρκίνου, τους αμμόλοφους της Σαχάρας και τα θαλασσινά τοπία του Ατλαντικού Ωκεανού, αποφάσισα να πραγματοποιήσω ένα παιδικό μου όνειρο που άκουε στην λέξη DAKAR! Δεν το κρύβω, αυτή η λέξη μ’ είχε …στοιχειώσει από μικρό παιδί. Να λοιπόν που ήρθε το πλήρωμα του χρόνου να ταξιδέψω με προορισμό την πρωτεύουσα της Σενεγάλης Dakar, τον αλλοτινό τερματισμό του διασημότερου ράλυ στον κόσμο, προκειμένου να «τρέξω» κι εγώ στο δικό μου rally Dakar. Το «DAYTONA DAKAR» (ATHENS – DAKAR – ATHENS) ήταν μια δυναμική περιπέτεια δρόμου 9.300 χλμ. που θα διέτρεχε 4 χώρες (Ιταλία, Μαρόκο, Μαυριτανία, Σενεγάλη), ενώ το μεγαλύτερο κομμάτι της αφρικάνικης διαδρομής θα διέσχιζε την έρημο Σαχάρα! Ωστόσο, το όχημα περιπέτειας που επέλεξα ήταν μια ανατρεπτική πρόταση για ένα τόσο ιδιαίτερο ταξίδι. Όχι, δεν ήταν μια μεγάλη on-off μοτοσυκλέτα, αλλά ένα μαύρο Scrambler DAYTONA ROCKSTAR 500 (ευγενική χορηγία της ΓΚΟΡΓΚΟΛΗΣ Α.Ε.). Γιατί κι οι γυμνές μοτοσυκλέτες ταξιδεύουν, και μάλιστα αρκετά μακριά.
Αθήνα-Πάτρα και το ταξίδι ξεκίνησε! Στο 24ωρο υδάτινο δρομολόγιο (Patra-Ancona), οι άνθρωποι της ΑΝΕΚ LINES φρόντισαν να μου προσφέρουν μια ποιοτική και ευχάριστη εμπειρία εν πλω, ενώ η παραμονή μου στους σύγχρονους και φιλόξενους χώρους του F/B OLYMPIC CHAMPION αποτέλεσε μια αξέχαστη εμπειρία. Μεσημβρινή αποβίβαση στην Ιταλία και πορεία κατόπιν για την κοντινή Δημοκρατία του Αγίου Μαρίνου (San Marino). «Μπηγμένο» στα σωθικά της Ιταλίας, το λιλιπούτειο κρατίδιο του Σαν Μαρίνο περηφανεύεται για τα 1.710 χρόνια ελευθερίας που απολαμβάνει, αποτέλεσμα της δημοκρατικής διακυβέρνησής του μέσα στους αιώνες. Ειλικρινά, αυτή η στάση πάντα με ευχαριστεί αφάνταστα.
Την επομένη, οδηγώντας την μαύρη DAYTONA ROCKSTAR 500 από το San Marino στην Genoa (420 χλμ), πήρα μια καλή πρόγευση για τις ζεστές καιρικές συνθήκες που θα αντιμετώπιζα στην Αφρική. Με τον υδράργυρο στους 37-38 C και μια δυσβάστακτη υγρασία να “λούζει” με άφθονο ιδρώτα το κορμί μου, είχα δυστυχώς πέσει στο πρώτο κύμα καύσωνα που επισκεπτόταν την Ιταλία.
Φτάνοντας δυο μέρες πριν την αναχώρηση του πλοίου για την Ταγγέρη του Μαρόκου, είχα την ευκαιρία να ξεναγηθώ στη γενέτειρα του Χριστόφορου Κολόμβου. Η Γένοβα είναι μια πόλη που εδώ και αιώνες συνδέεται με το εμπόριο και την ναυτιλία. Το σημείο της Γένοβας που μονοπώλησε το ενδιαφέρον μου ήταν το ιστορικό κέντρο της, όπου βρίσκονταν συγκεντρωμένα τα λαμπρότερα αξιοθέατα της πόλης, ενώ η επίσκεψη στον φάρο και στην κατοικία του Χριστόφορου Κολόμβου ήταν μέσα στο πρόγραμμά μου.
ΣΤΗΝ ΔΥΣΗ ΤΟΥ ΗΛΙΟΥ
Κομβικό σημείο στο «DAYTONA DAKAR» αποτέλεσε το ακτοπλοϊκό δρομολόγιο Genoa – Tangier. Μετά από ένα ψυχολογικά κουραστικό υδάτινο ταξίδι 55 ωρών, αποβιβάστηκα με ανακούφιση στο Μαρόκο, τη δυτικότερη χώρα της «Δύσης του Ήλιου» (Μαγκρέμπ). Χωρίς ιδιαίτερες τελωνιακές καθυστερήσεις, η μαύρη DAYTONA ROCKSTAR 500 ξεκίνησε να κυλά τους τροχούς της με αρχικό προορισμό την πρωτεύουσα Ραμπάτ (280 χλμ. νότια). Συνολικά στο Μαρόκο, μοτοσυκλέτα και αναβάτης είχαμε να διατρέξουμε μια απόσταση 2.200 χλμ. ως τα σύνορα της Μαυριτανίας.
Αυτοκρατορικές πόλεις, επιβλητικά ισλαμικά μνημεία, πολύβουα παζάρια, γραφικές ανθρώπινες φυσιογνωμίες, βιβλικές οάσεις και παραμυθένια κασμπάχ πρεσβεύουν εδώ στο Μαρόκο τις βιωματικές εμπειρίες μιας αλλοτινής, μακρινής εποχής, που περίμενα με λαχτάρα να βιώσω οδοιπορώντας πάνω στην σέλα της μαύρης «καμήλας» μου. Η αρχή έγινε από την αυτοκρατορική Ραμπάτ. Το Μαυσωλείο του Μohammed V και ο παρακείμενος επιβλητικός ορθογώνιος μιναρές Hassan (11ου μ.Χ αιώνα), αποτελούν τα “must to see” αξιοθέατα της Ραμπάτ. Ενώ όλη την υπόλοιπη μέρα περπατούσα μέσα στη πολύβουη μεντίνα της Ραμπάτ, δίχως να κρατώ τον σωτήριο μίτο της Αριάδνης.
Συνολικά στο Μαρόκο είχα να διατρέξω περίπου 2.200 χλμ. ως τα σύνορα της Μαυριτανίας. Μετά την πρωτεύουσα Rabat, θα ακολουθούσα κατόπιν την ακτογραμμή του Ατλαντικού Ωκεανού στην κατά νότο πορεία της. Η μαύρη DAYTONA ROCKSTAR 500 ήταν έτοιμη να ταξιδέψει πάνω στην διαδρομή του Atlantic Ocean Road – όχι φυσικά της Νορβηγίας, μιλάμε για την μαροκινή edition!
Οδηγώντας αρχικά πάνω στην διαδρομή Rabat-Agadir (545 χλμ.) πήρα μια μικρή γεύση από την οροσειρά του Άτλαντα. Διατρέχοντας τις δυτικές παρυφές του Άτλαντα, ορεινά τοπία, πέτρινοι οικισμοί στο χρώμα του εδάφους, φαράγγια και επιβλητικές βουνοκορφές «γέμισαν» τα χιλιόμετρα της συγκεκριμένης διαδρομής. Αντίθετα, μετά την πόλη Agadir άρχισε να μονοπωλεί στα δεξιά μου το γαλάζιο μοτίβο του απέραντου ωκεανού. Ήταν μια εικόνα συναρπαστική που θα συνόδευε όλα σχεδόν τα χιλιόμετρά μου μέχρι τα μαυριτανικά σύνορα. Η ελκυστική Agadir είναι ένα από τα μεγαλύτερα τουριστικά θέρετρα της χώρας. Το λευκό χρώμα πρωταγωνιστούσε στο αστικό “αποτύπωμα” της Agadir, ενώ επέλεξα να δειπνήσω στην κοσμοπολίτικη μαρίνα της πόλης.
ΜΟΝΑΞΙΑ ΚΑΙ ΑΜΜΟΣ
Μετά την Agadir ξεκίνησε το μοναχικό ταξίδι του «DAYTONA DAKAR». Οι αποστάσεις μεταξύ των οικισμών άρχισαν να αυξάνονται δραματικά, η ερημοποίηση του τοπίου μαρτυρούσε την παρουσία μου στις δυτικές παρυφές της ερήμου Σαχάρας και η μοναξιά του δρόμου άρχισε να γίνεται ιδιαίτερα αισθητή. Επόμενη στάση ζωής στην πόλη Laayoune, 700 χλμ. νοτιότερα. Φτάνοντας στην Laayoune, είχα εισέλθει και τυπικά στο έδαφος της Δυτικής Σαχάρας, μια περιοχή που διεκδικεί από το 1976 –μέσω των ανταρτών του μετώπου Πολισάριο– την αυτονομία της από το Μαρόκο. Τα πάμπολλα στρατιωτικά μπλόκα που συνάντησα καθοδόν, απλά επιβεβαίωναν τις σποραδικές εχθροπραξίες που κατά καιρούς διεξάγονται εδώ.
Από την Laayoune ως τα σύνορα της Μαυριτανίας (850 χλμ.), το σημαντικότερο γεγονός υπήρξε το πέρασμά μου από την νοητή γραμμή του Τροπικού του Καρκίνου. Καθοδόν όμως, ταλαιπωρήθηκα αφάνταστα από ισχυρούς πλευρικούς ανέμους και απανωτές αμμοθύελλες. Η σκόνη και η άμμος συνωμοτούσαν όλη εκείνη την ημέρα για να με γκρεμίσουν από την σέλλα της μοτοσυκλέτας. Γαντζωμένος πάνω στο τιμόνι της μαύρης DAYTONA ROCKSTAR 500 τα είδα όλα – ήταν μια εξαιρετικά δύσκολη και επίπονη δοκιμασία. Τελικά δεν κατάφερα να φτάσω στα σύνορα αυθημερόν. Την διανυκτέρευσή μου ανέλαβε ένα μικρό ξενοδοχείο, μόλις 90 χλμ. πριν την μεθοριακή γραμμή
Στα σύνορα της Μαυριτανίας οι διαδικασίες ήταν γρήγορες, κόστισαν 75 Ευρώ (βίζα, ασφάλεια μοτοσυκλέτας) και μετά από περίπου μια ώρα ήμουν ελεύθερος να αναχωρήσω για την πρωτεύουσα Nouakchott (420 χλμ.). Ευτυχώς η κατάσταση του ασφάλτινου οδικού άξονα ήταν ικανοποιητική και δεν με προβλημάτισε ιδιαίτερα.
Ο υδράργυρος του φλερτάριζε τους 43C, τα πάμπολλα στρατιωτικά μπλόκα και ο προβληματικός ανεφοδιασμός σε καύσιμα ήταν τα στοιχεία που χαρακτήρισαν το οδικό αυτό κομμάτι του «DAYTONA DAKAR». Ελάχιστες οι κωμοπόλεις και τα χωριά καθοδόν, ενώ σε πολλά σημεία της διαδρομής η άμμος είχε σκεπάσει κομμάτια του δρόμου, δυσκολεύοντας αφάνταστα την οδήγηση.
ΣΥΝΟΡΙΑΚΗ ΥΠΕΡΒΑΣΗ
Στην πρωτεύουσα Nouakchott παρέμεινα δυο μέρες, όχι γιατί η πόλη είχε κάτι το σημαντικό να επιδείξει, αλλά γιατί το ταλαίπωρο κορμί μου ήθελε ξεκούραση. Τριγυρνώντας με την μοτοσυκλέτα την μαυριτανική πρωτεύουσα, γνώρισα μια πόλη κτισμένη στην άμμο της Σαχάρας με ελάχιστα σημεία ενδιαφέροντος (Τζαμί Mosque Saudi Arabia, Πάρκο Parc de la leberte), με μια πολύβουη υπαίθρια αγορά και πολλούς χωματόδρομους. Δεν μπορώ να πω ότι η Nouakchott με ενθουσίασε ιδιαίτερα.
Ρίχνοντας μια επισταμένη ματιά στον χάρτη, με κρυφό ενθουσιασμό διαπίστωσα πως μόλις 560 χλμ. χώριζαν την Nouakchott από το Dakar. Ήταν απίστευτο, αλλά το «DAYTONA DAKAR» είχε όντως μπει στην τελική του ευθεία. Το όνειρο –αλλά και ο τερματισμός– του Dakar ήταν πλέον κοντά! Από την Nouakchott ως τα σύνορα της Σενεγάλης (236 χλμ.), η έρημος συνέχισε να πρωταγωνιστεί στο οπτικό μου πεδίο, αρκετά στρατιωτικά μπλόκα υπήρχαν στην διαδρομή, ενώ μικροί διάσπαρτοι οικισμοί παρεμβάλλονταν στην πορεία μου. Ούτε λόγος για πρατήρια καυσίμων, αφού το λόγο του ανεφοδιασμού φρόντιζαν τα παρατεταγμένα κάνιστρα βενζίνης που αντίκριζα σε κάποια χωριά καθοδόν.
Για την είσοδό μου στην Σενεγάλη είχα δυο επιλογές: η πρώτη ήταν η συνοριακή είσοδος Roso, όπου είχα να διαπλεύσω το ποταμό Senegal μ’ ένα μικρό πλοιάριο. Η δεύτερη επιλογή μου ήταν η συνοριακή είσοδος Diama, όπου θα έπρεπε να διασχίσω ένα δύσκολο χωματόδρομο μήκους 60 χλμ., περνώντας μέσα από τα όρια του Εθνικού Πάρκου Diawling National Park. Τελικά επέλεξα την δεύτερη συνοριακή είσοδο. Το χωμάτινο κομμάτι που κλήθηκα να ξεπεράσω ήταν μια σκέτη ταλαιπωρία για τον αναβάτη και την μαύρη μοτοσυκλέτα. Πολύ κοκκινόχωμα, τρελή λακκούβα και μια κομμένη πινακίδα κυκλοφορίας φρόντισε να με «κέρασε» ο χωματόδρομος, ο οποίος με οδήγησε τελικά στις μεθοριακές εγκαταστάσεις Μαυριτανίας–Σενεγάλης, στις όχθες του ποταμού Senegal – εδώ παρεμπιπτόντως υπήρχε γέφυρα που συνέδεε τις δυο χώρες. Οι συνοριακές διαδικασίες παραδόξως ήταν γρήγορες εκατέρωθεν της νεκρής ζώνης και μετά από περίπου μια ώρα ξεκίνησα ανυπόμονος για το Dakar (290 χλμ.), «φτωχότερος» όμως κατά 70 Ευρώ.
ΤΟ ΑΓΓΙΓΜΑ ΤΟΥ ΟΝΕΙΡΟΥ
Αν και η κατάσταση του οδικού άξονα ήταν ικανοποιητική, χρειάστηκα κάτι λιγότερο από 5 ώρες για να αγγίξω το όνειρο. Ιδιαίτερα μεγάλη προσοχή και εγρήγορση απαιτούσε ο δρόμος, τόσο για τους απρόβλεπτα επικίνδυνους συνοδοιπόρους με τα αυτοκίνητα και τα φορτηγά, όσο και για τα ζώα και τους πεζούς που διέσχιζαν αιφνιδιαστικά τον δρόμο.
Το κοντέρ της απροβλημάτιστης DAYTONA ROCKSTAR 500 έγραφε 4.250 χλμ. από την αρχή του ταξιδιού και εγώ -με συναισθήματα που δεν περιγράφονται- αντίκριζα τα πρώτα σπίτια της σενεγαλέζικης πρωτεύουσας. Ο τερματισμός στο δικό μου ταξιδιωτικό rally Dakar ήταν πλέον γεγονός. Το ανατρεπτικό ταξιδιωτικό σενάριο «DAYTONA DAKAR» είχε πια μετουσιωθεί σε μια ρεαλιστική ταινία δρόμου. Το πολύβουο Dakar με ξενάγησε και με ξεκούρασε στην αστική του αγκαλιά τις δυο επόμενες μέρες. Μπορεί να γνώρισα τα πιο εμβληματικά αξιοθέατα της πόλης (τζαμί Mosque of the Divinity, μνημείο African Renaissance Monument, πολιτιστικός πολυχώρος Place du Souvenir Africain), δυστυχώς όμως δεν πρόλαβα να επισκεφθώ το κοντινό Νησί των Σκλάβων (νήσος Gore). Και φυσικά, υπόσχεση ζωής ήταν ο περίπατος στην φημισμένη αμμουδερή παραλία Yoff, το σημείο που κάποτε τερμάτιζε το rally Paris-Dakar.
Κι όταν ικανοποιήθηκαν οι ανησυχίες και οι αναζητήσεις μου εδώ στην πρωτεύουσα της Σενεγάλης, μοτοσυκλέτα και αναβάτης ετοιμαστήκαμε για το μεγάλο ταξίδι της επιστροφής DAKAR – ATHENS. Ο γυρισμός στα πάτρια εδάφη προβλεπόταν εξίσου συναρπαστικός όσο και το ταξίδι που είχα ολοκληρώσει μέχρι το Dakar. Σίγουρα…
