Στη Μέκκα, την ιερότερη πόλη του Ισλάμ, βρίσκεται το σημαντικότερο και ιερότερο τέμενος των Μουσουλμάνων, το Μεγάλο Τζαμί (Masjid al Haram). Καθώς οι μη μουσουλμάνοι επιτρέπονται πλέον να εισέλθουν και να διανυκτερεύσουν στην πόλη, χάραξα πορεία για την Μέκκα. Το Μεγάλο Τζαμί της Μέκκα είναι το μεγαλύτερο τζαμί στον κόσμο και περιβάλλει ένα από τα πιο ιερά σημεία του Ισλάμ, την Κάαμπα. Σκοπός μου ήταν να εισέλθω στο τζαμί και να δω την Κάαμπα. Η τύχη όμως δεν ήταν με το μέρος μου, αφού λόγω της απίστευτης κοσμοσυρροής του ραμαζανιού, η πρώτη διαθέσιμη ημερομηνία εισόδου στο Μεγάλο Τζαμί που μου δόθηκε (μέσω app!) ήταν για 4 μέρες αργότερα. Κρίμα, μια άλλη φορά.
Ελαφρώς απογοητευμένος αποχαιρέτησα την Μέκκα και ξεκίνησα για την πρωτεύουσα Ριάντ (845 χλμ.). Εκείνη την ημέρα, στο μεγαλύτερο μέρος της διαδρομής, ένας αδυσώπητος άνεμος προσπαθούσε να με γκρεμίσει από την μοτοσυκλέτα και ο καυτός ήλιος δοκίμαζε συνεχώς τις αντοχές μου. Αντίκρισα τα πρώτα σπίτια της σαουδαραβικής πρωτεύουσας με την δύση του ήλιου, την ώρα που ξεκινούσε το φαγοπότι των ντόπιων (λόγω Ραμαζανιού). Νηστικός και καταπονημένος όλη μέρα, το πρώτο πράγμα που έκανα στο Ριάντ ήταν να βρω ένα εστιατόριο και να παραγγείλω όλο τον… κατάλογο!
Η διήμερη γνωριμία μου με το Ριάντ των 7.200.000 κατοίκων είχε ως κύρια σημεία αναφοράς το National Museum Park Murabba, το τζαμί Imam Turki bin Abdullah, το φρούριο-μουσείο Al Masmak και τον επιβλητικό ουρανοξύστη Kingdom Tower (302 m.). Αν και προσπάθησα πολύ να αποθηκεύσω κάποιες δυνατές εικόνες και αναμνήσεις της σαουδαραβικής πρωτεύουσας, εντέλει δεν τα κατάφερα.
ΤΟ ΜΑΡΓΑΡΙΤΑΡΙ ΤΟΥ ΠΕΡΣΙΚΟΥ ΚΟΛΠΟΥ
Τόσες μέρες στην έρημο, είχα βαρεθεί πια την άμμο. Έτσι, αποφάσισα να χαράξω πορεία ανατολικά για τον Περσικό Κόλπο, να δω και πάλι λίγο θάλασσα. Και ο κύβος ερρίφθη: το Μπαχρέιν, που με καρτερούσε 480 χλμ. ανατολικά της πρωτεύουσας Ριάντ.
Έτσι, λίγο πριν «ξυπνήσει» ο ήλιος φόρτωσα τις αποσκευές στην ετοιμοπόλεμη BMW F-850 GS και ξεκίνησα την πορεία μου κόντρα στον ήλιο. Αντικρίζοντας τα νερά του Περσικού κόλπου είχα διασχίσει σε οριζόντια πορεία όλη την αραβική χερσόνησο (από την Ερυθρά Θάλασσα ως τον Περσικό κόλπο), ενώ το λόγο είχαν κατόπιν οι συνοριακές διαδικασίες.
Οδηγώντας κατόπιν πάνω στην κολοσσιαία γέφυρα “King Fahd Causeway” (μήκους 25 χλμ.) που συνδέει την Σαουδική Αραβία με το Μπαχρέιν, γνώριζα ότι δεν ήμουν ο πρώτος Έλληνας που επισκεπτόμουν το νησί–κράτος του Περσικού Κόλπου. Πριν από περίπου 2300 χρόνια ο Έλληνας στρατηγός Νέαρχος –υπό τις διαταγές του Μεγάλου Αλεξάνδρου– είχε αποβιβαστεί στο νησί, τ’ οποίο οι αρχαίοι Έλληνες ονόμαζαν Τύλος. Αλλά και πιο πίσω στον χρόνο, το Μπαχρέιν αναφερόταν στους πανάρχαιους μύθους των Σουμερίων ως ο καταπράσινος Κήπος της Εδέμ.
Ανέκαθεν ο βυθός της θάλασσας έκρυβε τον πλούτο του Μπαχρέιν: παλιά ήταν τα πολύτιμα μαργαριτάρια και τώρα το πετρέλαιο. Δείγμα της οικονομικής ευμάρειας που χαρακτηρίζει το λιλιπούτειο βασίλειο του Περσικού κόλπου αποτελούσαν οι πανύψηλοι ουρανοξύστες και τα υπερπολυτελή εμπορικά κέντρα που αντίκρισα στην πρωτεύουσα Μανάμα. Ήταν μια απαστράπτουσα εικόνα που καταδεικνύει το προφίλ ενός μοντέρνου αραβικού κράτους, τ’ οποίο όμως τηρεί απόλυτο σεβασμό στην ισλαμική παράδοση.
Η περιήγησή μου στην Μανάμα περιελάμβανε επίσκεψη στο Τέμενος Al Fateh Grand Mosque (ένα από τα μεγαλύτερα τζαμιά του μουσουλμανικού κόσμου), στο πορτογαλικό φρούριο Qal’at al Bahrain, στην πύλη Gate of Bahrain και στο παραδοσιακό παζάρι της πόλης (σουκς).
ΠΑΡΑΔΟΣΗ & ΚΟΣΜΟΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ
Και μετά το Μπαχρέιν, ο επόμενος προορισμός της BMW F-850 GS ήταν το εμιράτο του Κουβέιτ! Επιστροφή στην Σαουδική Αραβία, οδήγηση 380 χλμ. βόρεια μέχρι τα σύνορα του Κουβέιτ, βίζα εισόδου, αγορά ασφαλιστικής κάλυψης για την μοτοσυκλέτα και πορεία κατόπιν για την πρωτεύουσα Kuwait City (110 χλμ.). Η βενζίνη στο Κουβέιτ εξακολουθούσε να κυμαίνεται σε χαμηλές τιμές (0,50 Euro/lt), όπως άλλωστε και στο Μπαχρέιν.
Από τα σύνορα ως την πρωτεύουσα του Κουβέιτ, μια καφετί λασποβροχή φρόντισε να λερώσει τα πάντα – μοτοσυκλέτα, αποσκευές και αναβάτη. Παράλληλα, τα αυξημένα ποσοστά υγρασίας και η ζέστη των 35 C δεν αποτέλεσαν το ιδανικότερο καλωσόρισμα στην κυκλοφοριακά επιβαρυμένη κουβεϊτιανή μητρόπολη.
Στην κουβεϊτιανή πρωτεύουσα έχουν δώσει ραντεβού η εκλεπτυσμένη πολυτέλεια της Δύσης με τις μακραίωνες παραδόσεις της αραβικής κουλτούρας. Μέσα σε λίγες μόλις δεκαετίες, τα αστείρευτα αποθέματα πετρέλαιο έχουν καταφέρει να μεταμορφώσουν την μικρή πολιτεία των Βεδουίνων σε μια μοντέρνα, κοσμοπολίτικη μητρόπολη, η οποία ατενίζει με αισιοδοξία το μέλλον, διατηρώντας παράλληλα ισχυρούς δεσμούς με την ιστορία του.
Όπως στο Μπαχρέιν, έτσι και στο Κουβέιτ αντίκρισα πανύψηλους ουρανοξύστες από γυαλί και ατσάλι, high tech οικοδομήματα (Kuwait Towers), πανάκριβα supersport αυτοκίνητα, πολυτελέστατα ξενοδοχεία και υπερσύγχρονα malls. Κυρίαρχη θέση ανάμεσα στα αξιοθέατα της πόλης κατέχουν οι τρεις εμβληματικοί Πύργοι (Kuwait Towers), που υψώνονται στον ουρανό της πρωτεύουσας από το 1979.
Το Kuwait City είναι μια ευημερούσα πόλη, που τα τελευταία χρόνια προσπαθεί να μπει για τα καλά στον τουριστικό χάρτη της περιοχής. Σε καμιά ωστόσο περίπτωση δεν μπορεί να συγκριθεί με το φουτουριστικό Dubai. Εγώ πάντως προτίμησα να περιπλανηθώ στις παραδοσιακές αγορές της πρωτεύουσας (σουκς).
ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΗΝ ΙΟΡΔΑΝΙΑ
Με την παρουσία μου στο Κουβέιτ ολοκληρώθηκε το πρόγραμμά μου στην Αραβική χερσόνησο. Με το κοντέρ της BMW F-850 GS να έχει καταγεγραμμένα από την αρχή του ταξιδιού 5.800 χλμ., αποχαιρέτησα αξημέρωτα το Κουβέιτ και ξεκίνησα την επιστροφή μου στη περιοχή της Μέσης Ανατολής. Μόλις 1.400 χλμ. με χώριζαν από το Αμμάν της Ιορδανίας και το 90% της διαδρομής περνούσε ξανά μέσα από το έδαφος της Σαουδικής Αραβίας. Έτσι, τις 2 επόμενες μέρες, οδηγώντας στην διαδρομή Kuwait-Ar Rupi-Rawdat Habbas-Arar-Qurayat, ταξίδεψα σε ατέρμονες ευθείες χαραγμένες στον χάρτη με χάρακα! Βουβή μοναξιά, ελάχιστη κίνηση καθοδόν, άμμος και καμήλες…
Η ενδιάμεση διανυκτέρευσή μου έγινε στην πόλη Arar, ενώ το μεσημέρι της επομένης προσέγγισα τις τελωνιακές εγκαταστάσεις. Σε λιγότερο από μισή ώρα οι συνοριακές διαδικασίες από την πλευρά της Σαουδικής Αραβίας ολοκληρώθηκαν και πέρασα στην Ιορδανία.
Η ιορδανική πρωτεύουσα απείχε μόλις 150 χλμ. από την συνοριακή γραμμή. Πριν όμως προσεγγίσω το Αμμάν, έκανα μια μικρή παράκαμψη ως την περιοχή Al-Azraq για να επισκεφθώ τα τρία φημισμένα κάστρα (Qasr) της ερήμου: το Al Azraq, το Αl Kharanah και το Αl Amra. Το Al Azraq ήταν το ιστορικότερο από τα τρία κάστρα, αφού στην διάρκεια του Α΄ Παγκοσμίου πολέμου είχε στεγάσει το επιτελείο του Άγγλου συνταγματάρχη Τ.Ε. Lawrence (Λώρενς της Αραβίας) και αποτέλεσε το ορμητήριο της τελικής του επίθεσης κατά των Τούρκων.
Το Al Kharanah ήταν ένα αμιγές αραβικό κάστρο που «συντηρήθηκε» στο διάβα των αιώνων από το αίμα και την γενναιότητα των υπερασπιστών του –ήταν το επιβλητικότερο από τα τρία. Τέλος, το μικρό κάστρο–παλάτι Al Amra, κτισμένο από τον χαλίφη Ουαλίντ Α΄ (αρχές 8ου αιώνα), με εξέπληξε με τις τοιχογραφίες ανθρώπινων μορφών που κοσμούσαν το εσωτερικό του. Και μετά, κατευθείαν στο Αμμάν. Εδώ ακολούθησε μια διήμερη ξεκούραση και ανασυγκρότηση για την μοτοσυκλέτα και τον αναβάτη του “ARABIAN TOUR”.
Με την παρουσία μου στο Αμμάν, το αραβικό οδοιπορικό είχε μπει πια στην τελική του ευθεία. Μόλις 160 χλμ. υπολείπονταν μέχρι το λιμάνι της Χάιφα (Ισραήλ), εκεί όπου η BMW F-850 GS θα επιβιβαζόταν σε εμπορικό πλοίο για Ελλάδα, ενώ εγώ θα επέστρεφα στην πατρίδα αεροπορικώς. Φαινομενικά εύκολος και ο χαλαρός ο επίλογος του ταξιδιού –πολλές φορές όμως, τα απρόβλεπτα βρίσκονται στο τέλος!
ΠΕΡΑΣΜΑ ΣΤΟ ΙΣΡΑΗΛ
Αρκετά επεισοδιακό αποδείχτηκε τελικά το πέρασμά μου από την Ιορδανία στο Ισραήλ. Στη συνοριακή είσοδο King Hussein Bridge (40 χλμ. δυτικά του Αμμάν) όπου μετέβηκα αρχικά, κατάπληκτος άκουσα πως η διέλευση μοτοσυκλετών απαγορευόταν από τα συγκεκριμένα σύνορα –πρώτο εγκεφαλικό! Μου σύστησαν να μεταβώ στη βόρεια συνοριακή είσοδος (90 χλμ. βόρεια του Αμμάν), όπου επιτρεπόταν η διέλευση οχημάτων.
Φτάνοντας εκεί μια ώρα αργότερα, δοκίμασα μια μεγαλύτερη έκπληξη: τα συγκεκριμένα σύνορα Ιορδανίας–Ισραήλ ήταν κλειστά όλο το Σαββατοκύριακο –δεύτερο εγκεφαλικό! Αναγκαστική διανυκτέρευση στην κοντινή πόλη Irbil και επιστροφή στις συνοριακές εγκαταστάσεις το επόμενο πρωινό στις 09:00.
Οι Ιορδανοί τελωνειακοί με έδιωξαν γρήγορα από την χώρα τους, αρκετά εξονυχιστικός υπήρξε ωστόσο ο έλεγχός μου στην συνοριακή πύλη του Ισραήλ. Η παρουσία μου στην Συρία και στον Λίβανο αποτέλεσε την αιτία για μια σύντομη «ανακρισούλα», ενώ μετά από μιάμιση ώρα συνοριακών διαδικασιών, άναψε το πράσινο φως για να εισέλθω στο Ισραήλ, την όγδοη και τελευταία χώρα του “ARABIAN TOUR” – πορεία κατευθείαν για την παραθαλάσσια Χάιφα.
Η πρώτη μέριμνά μου στη Χάιφα ήταν η διευθέτηση της ακτοπλοϊκής μεταφοράς της μοτοσυκλέτας για Ελλάδα. Το διόλου ευκαταφρόνητο ποσό των 640 Ευρώ ήταν το συνολικό κόστος (εισιτήριο μοτοσυκλέτας & εκτελωνιστικά τέλη) που κατέβαλα για να σταλεί η BMW F-850 GS από το Ισραήλ στην Ελλάδα – εγώ αντίθετα θα ταξίδευα αεροπορικώς.
Ωστόσο, το μεγάλο γεγονός στη Χάιφα δεν ήταν η ακτοπλοϊκή μεταφορά της μοτοσυκλέτας, αλλά η συνάντηση που είχα με τον καταξιωμένο Άγγλο μοτο-ταξιδιώτη Nick Sanders. Έχοντας ταξιδέψει κι αυτός στην Σαουδική Αραβία με μια YAMAHA TENERE 700, θα έστελνε την μοτοσυκλέτα του στην Ελλάδα με το ίδιο πλοίο. Αρκετά αυθόρμητος, προσιτός και καταδεχτικός, περάσαμε μαζί ένα ολόκληρο πρωινό με ανταλλαγές προσωπικών εμπειριών, πολύ κουβέντα και γέλιο. Ήταν μια κορυφαία ελληνο-αγγλική συνάντηση moto-travellers.
Κι αφού αποχαιρέτησα στο λιμάνι της ηλιόλουστης Χάιφα την BMW F-850 GS, πήγα σιδηροδρομικώς στο Τελ Αβίβ και εν συνεχεία αναχώρησα αεροπορικώς για Αθήνα, φτάνοντας τελικά στο σπίτι μου μέσα στα άγρια μεσάνυχτα! Κάπως έτσι, το αραβικό παραμύθι “ARABIAN TOUR” έφτασε στο ευτυχισμένο τέλος του, μετά από 7.700 χλμ. αναζήτησης και περιπλάνησης στην απέραντη αραβική γη.
