Πάντοτε ονειρευόμουν μια δίτροχη περιπλάνηση στην Αραβική χερσόνησο για να επισκεφθώ μυθικές αραβικές πόλεις που μοιάζουν να έχουν μείνει ακίνητες μέσα στους αιώνες. Κι όταν ήρθε τελικά το πλήρωμα του χρόνου, ξεκίνησα με μια BMW F 850 GS το οδοιπορικό “ARABIAN TOUR”, ένα ταξίδι 7.500 χλμ. στις χώρες της Μέσης Ανατολής και της Αραβικής χερσονήσου (Λίβανος, Συρία, Ιορδανία, Σαουδική Αραβία, Μπαχρέιν, Κατάρ, Κουβέιτ).
Το ταξίδι για την Αραβική χερσόνησο ξεκίνησε ακτοπλοϊκώς (Πειραιάς-Χίος-Τσεσμέ), με την διαδρομή στην Τουρκία να είναι σχετικά μικρή σε χιλιόμετρα (910). Λίγες και αδιάφορες οι πόλεις καθοδόν (Usak, Afyon, Konya, Karaman, Tasucu), ενώ για την ενδιάμεση διανυκτέρευσή μου φρόντισε η πόλη Konya. Τελικός προορισμός μου η παραλιακή κωμόπολη Tasucu στη νοτιοανατολική Τουρκία, απ’ όπου ένα καράβι θα με μετέφερε στην Τρίπολη του Λιβάνου.
Το 16ωρο ακτοπλοϊκό πέρασμα από την Τουρκία στον Λίβανο δεν ήταν τόσο δραματικό όσο το περίμενα. Κι αυτό χάρη στον ευγενέστατο αρχι-μηχανικό Αχμέτ, που με φιλοξένησε στην καμπίνα του, γιατί σε άλλη περίπτωση θα την “περνούσα” στις καρέκλες.
Μετά την αποβίβαση από το πλοίο, ακολούθησε η γνωστή αραβική γραφειοκρατική ταλαιπωρία που διήρκησε περίπου μια ώρα και με έκανε φτωχότερο κατά $250 (λιμενικά – εκτελωνιστικά τέλη, βίζα, ασφάλεια μοτοσυκλέτας). Μεσημεριανή άφιξη στην Τρίπολη, ξενοδοχείο και αμέσως βόλτα στην πόλη, την δεύτερη μεγαλύτερη του Λιβάνου.
Η επόμενη μέρα ξεκίνησε με πρωινό καφέ και χαλαρό σουλάτσο στην κοντινή Βύβλο, ενώ ακολούθησε μεσημβρινή άφιξη στην Βηρυτό, η οποία αποτελούσε την τελευταία στάση μου στον Λίβανο. Στην εξερεύνηση της λιβανέζικης πρωτεύουσας με την BMW F-850 GS σταμάτησα στους θαλάσσιους βράχους Pigeons’ Rock, στο τζαμί Muhammad al-Amin, στην μαρίνα Zaytouna Bay και στην πλατεία Place des Martyrs.
ΚΑΤΑΣΚΟΠΙΚΟ ΣΕΝΑΡΙΟ
Μετά τον Λίβανο θα συνέχιζα την διαδρομή του μέσα από το έδαφος της πολύπαθης Συρίας. Σίγουρα επικίνδυνο το εγχείρημα, αλλά ήταν τεράστια η ανυπομονησία και η περιέργειά μου για το τι θα αντίκριζα στη Συρία, μετά από 12 χρόνια καταστροφικού πολέμου. Την τελευταία φορά που είχα επισκεφτεί την Συρία ήταν το 2010, λίγους μήνες πριν ξεκινήσει ο πόλεμος. Στα χρόνια που ακολούθησαν, η χώρα βίωσε την μεγαλύτερη ανθρωπιστική και οικονομική καταστροφή στην ιστορία της. Τώρα τα όπλα έχουν σχεδόν σιγήσει στο μεγαλύτερο κομμάτι της χώρας και η πληγωμένη Συρία προσπαθεί να αναγεννηθεί μέσα από τις στάχτες της, πράγμα που διαπίστωσα ιδίοις όμμασι. Βασικές υποδομές ήταν ακόμα κατεστραμμένες, η ανεύρεση καυσίμων ήταν μια δύσκολη υπόθεση, ενώ η ανέχεια και η ακραία φτώχεια «στοιχείωνε» μεγάλο μέρος του τοπικού πληθυσμού.
Πρόσφατα, ένας οδικός διάδρομος μήκους 150 χλμ. άνοιξε μεταξύ Λιβάνου, Συρίας και Ιορδανίας, στον οποίο και θα βάδιζα. Έτσι, με ενδιάμεση στάση στη Δαμασκό, θα περνούσα κατόπιν στην Ιορδανία, συνεχίζοντας έτσι την πορεία του “ARABIAN TOUR” στην καρδιά της Μέσης Ανατολής.
Όμως, τα πράγματα στην Συρία δεν ξεκίνησαν καθόλου καλά για μένα. Η φωτογραφία του Σύριου προέδρου που τράβηξα στο χώρο των συριακών τελωνείων ήταν το μοιραίο λάθος που έκανα. Άμεση σύλληψη και προσαγωγή στα γραφεία της κεντρικής στρατιωτικής διεύθυνσης της Δαμασκού. Αφού μου αφαιρέθηκαν όλα τα προσωπικά αντικείμενα και τα δυο κινητά, εξέτασαν προσεκτικά όλα τα ηλεκτρονικά και φωτογραφικά μέσα που διέθετα, για τυχόν κατασκοπικό υλικό!! Ευτύχησα να δω ξανά το φως του ήλιου δυο μέρες αργότερα, χάρη στην καθοριστική παρέμβαση του Έλληνα πρέσβη κ. Ν. Πρωτονοτάριου.
Μετά το τέλος αυτής της δυσάρεστης περιπέτειας ξεχύθηκα με ενθουσιασμό στους δρόμους της Δαμάσκου, που διεκδικεί με αξιώσεις τον τίτλο της αρχαιότερης, αδιάλειπτα κατοικούμενης πόλης στον κόσμο. Στην καθημερινότητα των χαμογελαστών κατοίκων της συριακής πρωτεύουσας διαπίστωσα πως το φάντασμα του πολέμου είχε για αυτούς πια «πεθάνει», ενώ η αναφορά της εθνικής μου καταγωγής μόνο λόγια και εκδηλώσεις συμπάθειας προκαλούσε.
ΣΤΗΝ ΡΟΔΟΚΟΚΚΙΝΗ ΙΟΡΔΑΝΙΑ
Τελικά η Συρία ήταν απρόβλεπτη μέχρι το τελευταίο χιλιόμετρο – κυριολεκτικά. Τελευταία πράξη του δράματος στα σύνορα Συρίας-Ιορδανίας. Είχα ολοκληρώσει τις συνοριακές διατυπώσεις από την πλευρά της Συρίας κι ήμουν έτοιμος να αναχωρήσω για την Ιορδανία, όταν μου ανακοίνωσαν πως τα ιορδανικά σύνορα μόλις έκλεισαν (στις 18:00) και δεν μπορούσα να περάσω στην επόμενη χώρα του “ARABIAN TOUR”. Εγκεφαλικό ο Κώστας!! Εντέλει, την λύση έδωσαν οι εξυπηρετικότατοι τελωνιακοί που μου επέτρεψαν να κοιμηθώ στις συνοριακές εγκαταστάσεις (πράγμα που κανονικά απαγορεύεται) και το επόμενο πρωινό στις 08:00 θα μπορούσα να φύγω – όπως και τελικά έγινε.
Μετά το συνοριακό καλωσόρισμα των Ιορδανών, χάραξα πορεία αμέσως για την πρωτεύουσα Αμμάν, την πύλη εισόδου μου στον συναρπαστικό κόσμο της Ιορδανίας. Το Αμμάν με αιχμαλώτισε στην γνώριμη ατμόσφαιρα μιας ανατολίτικης πόλης, ενώ ταυτόχρονα με εντυπωσίασε με το πλήθος των μοντέρνων αρχιτεκτονικών κατασκευών που κυριαρχούσαν κυρίως στις δυτικές συνοικίες της πόλης.
Επιπροσθέτως, μια επίσκεψη στον κοντινό αρχαιολογικό χώρο της Jerash (Γέρασα ή Αντιόχεια επί Χρυσορρόη) ήταν επιβεβλημένη προκειμένου να πλουτίσω τις αρχαιολογικές μου γνώσεις για την «Πομπηία της Ανατολής». Οι αρχαιολογικές μαρτυρίες που αντίκρισα στην Γέρασα ήταν της ρωμαϊκής εποχής και αντιπροσώπευαν το καλύτερο παράδειγμα ρωμαϊκής επαρχιακής πόλης στη Μέση Ανατολή.
Αν και έχω επισκεφθεί τρεις φορές την ανυπέρβλητη Πέτρα, δεν μπορούσα να αντισταθώ σε μια ακόμα επίσκεψη. Φόρτωσα λοιπόν την BMW F-850 GS και οδήγησα 245 χλμ. νότια του Αμμάν, προκειμένου να «αγγίξω» για ακόμα μια φορά το ροδοκόκκινο όνειρο της ερήμου.
Για μια ολόκληρη μέρα θαύμαζα αυτό το ανυπέρβλητο μνημείο της ανθρωπότητας, που όμοιό του δεν υπάρχει πουθενά αλλού στον κόσμο. Περίπου 3.000 γιγάντια μνημεία, σκαλισμένα πριν από 2.300 χρόνια στους βράχους ενός φαραγγιού, αποτελούσαν τις αρχιτεκτονικές μαρτυρίες της πρωτεύουσας των αρχαίων Ναβαταίων, για την οποία ο Άγγλος ποιητής Dean Burgan έγραψε ότι: «Δεν μοιάζει να δημιουργήθηκε από ανθρώπινο χέρι…Είναι ένα θαύμα φυλαγμένο σε μια ανατολίτικη χώρα, μια ροδοκόκκινη πόλη τόσο παλιά όσο και ο χρόνος».
Ήταν 05:30 τα ξημερώματα όταν αποχαιρετούσα την Πέτρα και αναχωρούσα για τα κοντινά σύνορα της Σαουδικής Αραβίας….
ΠΡΩΤΟΣ ΕΛΛΗΝΑΣ ΜΟΤΟΣΥΚΛΕΤΙΣΤΗΣ
Καθώς η τεράστια συνοριακή πόρτα άνοιγε μπροστά μου, η καρδιά μου κόντευε να σπάσει. Λίγα μόλις μέτρα με χώριζαν από την επικράτεια της Σαουδικής Αραβίας, μια χώρα που ήμουν έτοιμος να την «αλώσω». Όλη μου την ζωή περίμενα αυτήν ακριβώς την στιγμή, αφού η Σαουδική Αραβία ήταν μέχρι πρότινος μια χώρα αυστηρά κλειστή στους τουρίστες. Είχα προσπαθήσει αρκετές φορές στο παρελθόν να αποσπάσω μια βίζα –έστω για επαγγελματικούς λόγους– αλλά πάντα «έτρωγα πόρτα»!
Και τελικά, το 2020 η Σαουδική Αραβία άνοιξε για πρώτη φορά τις πύλες της κι εγώ ήμουν ο πρώτος Έλληνας μοτοσυκλετιστής που θα ταξίδευα τις ρόδες της μοτοσυκλέτας μου στην χώρα! Μιλάμε για προσωπική, πανελλήνια πρωτιά.
Πρώτα χιλιόμετρα, πρώτες εντυπώσεις από την χώρα της αραβικής ερήμου. Η ευχάριστη έκπληξη ήρθε μπροστά στην μάνικα, αφού η τιμή της βενζίνης μόλις άγγιζε τα 0,50 Εuro/lt (το πετρέλαιο κόστιζε ακόμα πιο φθηνά, μόλις 0,15 Euro/lt). Η κατάσταση του οδικού δικτύου ήταν άριστη –οι αναρτήσεις της BMW F-850 GS σπάνια δούλευαν– και οι ατέρμονες ευθείες υποχρέωσαν τα ρουλεμάν του τιμονιού σε απραξία!
Η σύντομη στάση μου στην πόλη Tabuk (100 χλμ. νότια των συνόρων) είχε να κάνει με την αγορά συναλλάγματος, μιας και η τράπεζα των συνόρων ήταν κλειστή. Προσπερνώντας κατόπιν την Tabuk, η πρώτη διανυκτέρευσή μου πραγματοποιήθηκε στην κωμόπολη Al Ula (420 χλμ. από τα σύνορα). Ο λόγος που βρέθηκα εδώ ήταν ο αρχαιολογικός χώρος των Ναβαταίων, που οι αρχαίοι Έλληνες ονόμαζαν Έγρα.
Μέσα στην βουβή απεραντοσύνη της ερήμου, οι Ναβαταίοι «άφησαν» πίσω τους ένα πλήθος λαξευμένων τάφων, οι οποίοι με καθήλωσαν με την αρχιτεκτονική τους ιδιαιτερότητα και σίγουρα αποτέλεσαν το ιδανικότερο καλωσόρισμα στη άγονη, καυτή (44,5 C) γη της Σαουδικής Αραβίας. Σε 2 μήνες, η θερμοκρασία εδώ στην αραβική έρημο θα αγγίζει άνετα τους 55 C. Σκέτη κόλαση!
ΑΠΟ ΤΟ ΤΖΑΜΙ ΤΟΥ ΠΡΟΦΗΤΗ ΣΤΗΝ ΤΖΕΝΤΑ
Μετά τα μνημεία της φύσης στην Al Ula, σειρά είχαν τα αστικά κέντρα της Σαουδικής Αραβίας να μου αποκαλυφθούν. Η αρχή έγινε από την Μεδίνα, την δεύτερη πιο ιερή πόλη του Ισλάμ, στην οποία (μετά από πολλούς αιώνες απαγορεύσεων) επιτρέπεται πλέον η επίσκεψη μη μουσουλμάνων.
Άφιξη στην ιερή πόλη μέσα στο καυτό μεσημέρι και μετάβαση στο Τζαμί του Προφήτη (Al-Masjid an Nabawi), όπου βρίσκεται θαμμένος ο προφήτης Μωάμεθ και οι δυο πρώτοι Χαλίφες του Ισλάμ (Αμπού Μπακάρ και Ομάρ). Με το Ραμαζάνι σε εξέλιξη, γινόταν ο χαμός από προσκυνητές που είχαν έρθει από κοντά ή μακριά για να καταθέσουν την πίστη τους στον Προφήτη. Οι εικόνες και οι καταστάσεις που βίωσα μέσα στους χώρους του κατάμεστου τεμένους μόνο δέος και κατάνυξη μού προκάλεσαν.
Επόμενος προορισμός η Τζέντα, που καθρεπτίζεται στα νερά της Ερυθράς Θάλασσας. Πρόκειται για το μεγαλύτερο λιμάνι της χώρας στην Ερυθρά Θάλασσα και αποτελούσε για αιώνες φημισμένο σημείο συνάντησης και συναλλαγής Ευρωπαίων, Αράβων, Ινδών και Αφρικανών εμπόρων.
Στην παλιά πόλη της Τζέντα, η βόλτα στα σοκάκια ήταν ένα απρόσμενο πισωγύρισμα στον χρόνο, ενώ σημείο αναφοράς αποτελούσαν οι παραδοσιακές κατοικίες με τα εντυπωσιακά καφασωτά μπαλκόνια που χρονολογούνται από την οθωμανική αυτοκρατορία. Δεν παρέλειψα επίσης να οδηγήσω στη παραλιακή λεωφόρο Cornice (μήκους 30 χλμ.), να επισκεφθώ την Κεντρική Ψαραγορά και την παραδοσιακή αγορά Αλ Αλάουι. Δυστυχώς το σιντριβάνι του Βασιλιά Φαχντ (η εκτίναξη του νερού φτάνει σε ύψος 312 μ. και είναι η ψηλότερη του κόσμου) δεν λειτουργούσε. Με το χέρι στην καρδία, η Τζέντα μού άρεσε πολύ…
