Με μια ολοκαίνουργια YAMAHA TRACER 700 (MY 21) -ευγενική χορηγία της ΜΟΤΟΔΙΚΤΥΟ Α.Ε.- ξκίνησα ένα οδοιπορικό 6.500 χλμ. στην Ανατολική Τουρκία και στο Βόρειο Ιράκ. Σκοπός μου ήταν να περιηγηθώ για περίπου 20 ημέρες στην περιοχή της Ανατολίας και να εξερευνήσω έναν ιστορικό τόπο, κοιτίδα πανάρχαιων πολιτισμών και θρησκειών.
Άλλο ένα ταξίδι φυγής την εποχή της καραντίνας ξεκίνησε. Δεν με φόβιζε ωστόσο η θανάσιμη μονοτονία των χιλιομέτρων που έπρεπε να διανύσω αυθημερόν ως την συνοριακή έξοδο των Κήπων (Τουρκία), αλλά η αντιμετώπιση που θα είχα στα αστυνομικά μπλόκα των διοδίων. Άντε τώρα να τους εξηγήσω πως δεν πάω για Πάσχα στο χωριό, αλλά για Πάσχα στην Πόλη!!
Εφοδιασμένος με το απαραίτητο PLF (έγγραφο για την έξοδό μου από την χώρα) και ένα αρνητικό covid test PCR (απαραίτητο για την είσοδό μου στην Τουρκία), ξεκίνησα σαν χαζοχαρούμενος πασχαλινός εκδρομέας την δική μου απόδραση από το κλεινόν άστυ, πάνω στην σέλα της YAMAHA TRACER 700. Κατά παράδοξο τρόπο, κανένας ένστολος δεν με σταμάτησε στα 15 διόδια που πέρασα – η παρουσία της μοτοσυκλέτας τούς ήταν αδιάφορη.
Στα 860 χλμ. που οδήγησα μέχρι τα σύνορα, η βροχή και ο ήλιος έπαιζαν συνεχώς παιχνίδια μαζί μου. Κι αφού ευχήθηκα Καλή Ανάσταση στον Έλληνα τελωνιακό, πέρασα την γέφυρα του Έβρου και έβαλα ρόδα στην Τουρκία. Ο στόχος επετεύχθη: η απόδραση από το τρελοκομείο της ελληνικής «κορωνο-κατάστασης» ήταν γεγονός –απλά και γρήγορα! Η δύση με βρήκε στην συνοριακή κωμόπολη Kesan, όπου και έριξα άγκυρα. Την επομένη θα ξεκινούσα τα τουρκικά χιλιόμετρα, που θα άγγιζαν τα 2.000 χλμ…
ΠΟΛΗ ΠΑΛΙΑ ΟΣΟ Ο ΧΡΟΝΟΣ
Ήταν η πρώτη φορά που κατευθυνόμουν στη Κων/πολη και δεν αποτελούσε τον προορισμό μου. Μεγάλος ο πειρασμός να σταματήσω, αλλά έκλεισα τα αυτιά μου στις «σειρήνες» και έβαλα πλώρη για Άγκυρα. Έφυγα από την Ελλάδα για να ξεφύγω από την καταραμένη καραντίνα, αλλά με περίμενε εδώ στην Τουρκία. Μόλις την δεύτερη ημέρα μου στην Τουρκία, ο φίλτατος Ταγίπ ανακοίνωσε ολικό λοκνταόυν στην χώρα του από 29/4. Γ@μώ την γκαντεμιά μου…
Φτάνοντας αναστατωμένος στην Άγκυρα, ξεκίνησα αμέσως έναν μαραθώνιο επικοινωνιών με την ελληνική πρεσβεία στην Άγκυρα και τις τοπικές αστυνομικές-στρατιωτικές Αρχές. Τελικά μού ανακοινώθηκε πως δεν θα ισχύουν οι περιορισμοί μετακίνησης στην χώρα για τους ξένους επισκέπτες. Και προκειμένου να χαλαρώσω από την ένταση και την αγωνία της τουρκικής καραντίνας, επέλεξα να σεργιανίσω στα σοκάκια της παλιάς πόλης (απλώνεται κάτω από το κάστρο), όπου “κυνήγησα” παραστάσεις και χρώματα αυθεντικής Ανατολής…
Δίχως απρόοπτα και δυσκολίες (λόγω του ολικού lockdown) συνέχισα το οδοιπορικό μου στους δρόμους της Τουρκίας, οδηγώντας την YAMAHA TRACER 700 από την τουρκική πρωτεύουσα προς την πόλη Gaziantep (710 χλμ. νοτιοανατολικά). Όπως σωστά μ’ είχαν ενημερώσει, η επίδειξη και μόνο του διαβατηρίου μου στα διάφορα οδικά σημεία ελέγχου ήταν αρκετή για να συνεχίσω απρόσκοπτα την δίτροχη πορεία μου…
Η πόλη Gaziantep, εκτός από πύλη εισόδου στην περιοχή της Ανατολίας, θεωρείται μια από τις παλαιότερες, συνεχώς κατοικημένη πόλη στον κόσμο –σύμφωνα με τους ιστορικούς κατοικείται αδιαλείπτως από το 3650 π.Χ. Σε αυτή την ομολογουμένως ιδιαίτερη πόλη κατέλυσα για δυο ημέρες, αφού –μεταξύ άλλων– είχα να κάνω το μοριακό covid test που χρειαζόταν για την επικείμενη είσοδό μου στο Ιράκ. Επίσκεψη λοιπόν στο κεντρικό νοσοκομείο της Gaziantep και 8 ώρες αργότερα είχα το αποτέλεσμα στα χέρια. Αρνητικός…
Αναμφισβήτητα, το μνημειακό ορόσημο της Gaziantep ήταν το πέτρινο κάστρο της, που ορθωνόταν στην παλιά πόλη. Γύρω από το κάστρο, στα παρακείμενα σοκάκια, μια «ανθρώπινη κυψέλη» δραστηριότητας και δημιουργικότητας είχε τον πρώτο λόγο, μονοπωλώντας το ενδιαφέρον μου…
ΣΤΑ ΑΡΧΑΙΑ ΑΡΒΗΛΑ
Αφήνοντας πίσω μου την Gaziantep, μπροστά μου εκείνη την ημέρα «έβλεπα» μόνο την συνοριακή πύλη του Ιράκ. Στα 450 χλμ. που μεσολάβησαν, αυτό που με εντυπωσίασε περισσότερο ήταν το γεγονός πως ο οδικός άξονας (κοντά στην πόλη Nusaybin) «έτρεχε» δίπλα ακριβώς στα συρματοπλέγματα της συνοριακής γραμμής Τουρκίας–Συρίας.
Το πέρασμα των συνόρων αποδείχθηκε μια υπόθεση ρουτίνας, ενώ η βίζα εισόδου που μου δόθηκε επέτρεπε την μετακίνησή μου μόνο μέσα στην αυτόνομη περιοχή του Ιρανικού Κουρδιστάν –στην υπόλοιπη επικράτεια του Ιράκ δεν μπορούσα να εισέλθω νόμιμα. Αν το τολμούσα και με συλλάμβαναν (κάτι που σίγουρα θα γινόταν), για τους επόμενους 6 μήνες θα σάπιζα στις ιρακινές φυλακές.
Στο GPS δεν έβαλα αρχικά τις συντεταγμένες της πρωτεύουσας Erbil, αλλά της μονής Dair Mar Matti (25 χλμ. ανατολικά της Μοσούλης). Πρόκειται για ένα από τα παλαιότερα χριστιανικά μοναστήρια της περιοχής, που φημίζεται για την βιβλιοθήκη με τα σπάνια συριακά χριστιανικά χειρόγραφα. Σίγουρα άξιζε η επίσκεψη!
Στη συνέχεια όμως, αντί να κατευθυνθώ ανατολικά προς Erbil, τράβηξα ηθελημένα ανατολικά για την Μοσούλη –ανήκει στο Ιράκ. Ήθελα να δω πόσο κοντά μπορούσα να φτάσω στην πολύπαθη πόλη. Αφού πέρασα ανώδυνα δυο μπλόκα ελέγχου των Κούρδων μαχητών Πεσμεργκά, στο τρίτο έπεσε πάνω στους εξοργισμένους Ιρακινούς, που με γύρισαν κλωτσηδόν πίσω.
Με τα παλαιότερα ίχνη κατοίκησης να χρονολογούνται από το 6.000 π.Χ., η Erbil (τα αρχαία Άρβηλα) είναι μια από τις πόλεις με την πιο μακροχρόνια συνεχή διαμονή ανθρώπων στον κόσμο. Σήμερα, με 2.000.000 κατοίκους, είναι η τέταρτη μεγαλύτερη πόλη στο Ιράκ μετά την Βαγδάτη, τη Βασόρα και την Μοσούλη.
Σήμα κατατεθέν της Erbil αποτελούσε το πλινθόκτιστο κάστρο στο κέντρο της πόλης, εκεί όπου τα πολύβουα παζάρια (σκεπαστά και υπαίθρια) ξελόγιασαν για δυο ολόκληρες μέρες τις αισθήσεις μου.
ΤΟ ΤΙΜΗΜΑ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ
Μετά την Erbil, η πόλη Sulaymaniyah (Σουλεϊμανίγια) αποτέλεσε τον επόμενο προορισμό μου στο βορειοανατολικό Ιράκ. Επέλεξα να οδηγήσω την YAMAHA TRACER 700 στην πανέμορφη ορεινή διαδρομή Erbil-Dokan-Sulaymaniyah (180 km), ενώ στα πάμπολλα στρατιωτικά μπλόκα καθοδόν, αναμενόμενες ήταν πλέον οι ερωτήσεις τόσο για τον ημερήσιο προορισμό μου, όσο και για την καταγωγή μου.
Η περίκλειστη από βουνά Sulaymaniyah (Slemani) ιδρύθηκε το 1784 και προσφέρει σήμερα στέγη σε περίπου 790.000 κατοίκους. Εδώ, εκτός από το Μεγάλο Τζαμί και το Αρχαιολογικό Μουσείο “Slemani Museum”, πέρασα επίσης τις πόρτες του Μουσείου «Amna Suraka», που στεγαζόταν στις κτιριακές εγκαταστάσεις του πρώην στρατιωτικού διοικητηρίου της πόλης (επί εποχής Σαντάμ Χουσεΐν). Με συγκλονιστικά εκθέματα και σπάνιο ενημερωτικό οπτικό-ακουστικό υλικό, το «Amna Suraka» ήταν αφιερωμένο στον απελευθερωτικό αγώνα των Κούρδων μαχητών και στους χιλιάδες νεκρούς που πότισαν με το αίμα τους το δέντρο της ελευθερίας του κουρδικού έθνους…
Και φυσικά , θα ήμουν ασυγχώρητος αν δεν πήγαινα στην κοντινή κωμόπολη Halabja (80 χλμ. νότια). Στις 16/3/1988, ο Σαντάμ Χουσεΐν εξαπέλυσε επίθεση με χημικά εναντίον των Κούρδων της περιοχής, διαπράττοντας ένα από τα πιο στυγερά εγκλήματα πολέμου. Περίπου 6.800 άνθρωποι βρήκαν τότε τραγικό θάνατο – οι περισσότεροι ήταν άμαχοι. Στο υποβλητικό μνημείο της Halabja, που ήταν αφιερωμένο στην μνήμη των χιλιάδων αθώων θυμάτων, γονάτισα και «εναπόθεσα» ένα κομμάτι της συντετριμμένης ψυχής μου…
