Πάντοτε ήθελα να πραγματοποιήσω ένα δίτροχο ταξίδι περιπέτειας στον τροπικό κόσμο της Αμαζονίας. Με σημείο αναφοράς τον Αμαζόνιο ποταμό, ονειρευόμουν να διασχίσω με την μοτοσυκλέτα μου τα απέραντα τροπικά δάση της περιοχής, να επισκεφθώ παραδοσιακούς οικισμούς αυτοχθόνων ιθαγενών, να διαπλεύσω με ποταμόπλοιο τα νερά του Αμαζονίου και να γνωρίσω την χλωρίδα της περιοχής. Στην πραγμάτωση αυτού του ταξιδιωτικού ονείρου, καθοριστική ήταν η συμβολή της “ΤΑGΙΝΟ ADVENTURE TOUR”, της μεγαλύτερης εταιρείας ενοικιάσεων μοτοσυκλετών στην Βραζιλία, που μου παραχώρησε δωρεάν μια μοτοσυκλέτα HONDA XRE 300 RALLY, αποκλειστικά για τις ανάγκες του ταξιδιού «AMAZONAS».
Με το διαβατήριο στα χέρια και τον απαραίτητο μοτοσυκλετιστικό εξοπλισμό στις αποσκευές πέταξα τελικά για το Sao Paulo της Βραζιλίας. Μόλις την επομένη της άφιξής μου, στο χώρο του ξενοδοχείο μού παραδόθηκε μια μαύρη HONDA XRE 300 RALLY (MY 2021). Με μεγάλη μου έκπληξη διαπίστωσα πως η μοτοσυκλέτα του ταξιδιού και είχε μόλις 300 χλμ. στο κοντέρ της – ήταν ολοκαίνουργια! Ενώ στην τηλεφωνική επικοινωνία που είχα με τον Joan Tagino, τον ιδιοκτήτη της “ΤΑGΙΝΟ ADVENTURE TOUR”, μου ζητήθηκε να στρώσω προσεκτικά την μαύρη μοτοσυκλέτα και να μεριμνήσω ο ίδιος για το πρώτο service της (στα 1000 χλμ.), σ’ όποιο εξουσιοδοτούμενο συνεργείο HONDA θα συναντούσα στο δρόμο μου.
Αφού ολοκληρώθηκε η προετοιμασία της μαύρης μοτοσυκλέτας, ξεκίνησα το ταξίδι για την τροπική Αμαζονία. Με αφετηρία το Sao Paulo και τελικό προορισμό την πόλη Manaus, την πρωτεύουσα της Αμαζονίας, είχα να διατρέξω μια διαδρομή 5.500 χλμ., που έκρυβε αρκετές δυσκολίες και ιδιαιτερότητες, καθώς είχα να αντιμετωπίσω δύσκολους χωματόδρομους, πνιγερή υγρασία και ζέστη, κουνούπια, άγρια ζώα και πολύ μοναξιά.
Ωστόσο, άλλος ένας επιπλέον «πονοκέφαλος» αποτελούσε ο κίτρινος πυρετός και η μαλάρια, τροπικές ασθένειες που καραδοκούν στην περιοχή της Αμαζονίας. Ένα εμβόλιο κίτρινου πυρετού κρίθηκε αναγκαίο πριν την αναχώρησή μου από την Ελλάδα, ενώ κατά την παραμονή μου στην τροπική ζώνη θα έπαιρνα σε καθημερινή βάση χάπια μαλάριας.
ΣΤΗΝ ΠΡΩΤΕΥΟΥΣΑ BRAZILIA
Στην Brazilia (1.100 χλμ. βόρεια του Sao Paulo) είχα προγραμματίσει την πρώτη μεγάλη στάση μου. Οδηγώντας σ’ έναν υποτυπώδη αυτοκινητόδρομο με πάμπολλους σταθμούς διοδίων, οι πόλεις Campina, Uberaba, Uberlandia, Catalao και Valparaiso de Golas ήταν εκείνες που άφησαν το αστικό «αποτύπωμα» της διαδρομής.
Οι δυο πρώτες μέρες στους δρόμους της Βραζιλίας ήταν η απαραίτητη περίοδος προσαρμογής στα δεδομένα της νέας οικοδέσποινας–χώρας, ενώ στην πόλη Uberlandia ο τοπικός αντιπρόσωπος της HONDA πραγματοποίησε το απαραίτητο σέρβις των 1.000 χλμ. στην μαύρη XRE 300: αλλαγή λαδιών, φίλτρο λαδιού, σφίξιμο αλυσίδας.
Τριγυρνώντας με την μαύρη HONDA XRE 300 RALLY στους φαρδύς δρόμους της διοικητικής πρωτεύουσας της Βραζιλίας αντίκρισα με σκεπτικισμό μια πόλη τετραγωνισμένη, βγαλμένη κυριολεκτικά από μια αρχιτεκτονική μακέτα. Η Brazilia σχεδιάστηκε και ανεγέρθηκε από τους αρχιτέκτονες Lucio Costa και Oscar Niemeyer μέσα σε μόλις 41 μήνες (1956–1960) και για αρκετές δεκαετίες αποτελούσε σημείο αναφοράς για την μοντέρνα και τολμηρή αρχιτεκτονική της.
Η κυβερνητική “καρδιά” της χώρας μού συστήθηκε μέσα από τα αντιπροσωπευτικότερα αρχιτεκτονήματά της: την προεδρική κατοικία Planalto Palace, τον Καθεδρικό ναό, το Εθνικό Κοινοβούλιο, το Υπουργείο Εξωτερικών και το ναό Dom Bosco Sanctuary.
ΣΤΟ ΤΡΟΠΙΚΟ ΒΑΣΙΛΕΙΟ ΤΗΣ ΑΜΑΖΟΝΙΑΣ
Ήταν όμως καιρός να φεύγω. Οι όχθες του Αμαζονίου ποταμού απείχαν περίπου 2.450 χλμ. από το κέντρο της Brazilia και το οδικό χρονοδιάγραμμα απαιτούσε 5 ημέρες οδήγησης μέχρι να ανταμώσω τον Αμαζόνιο στην παρόχθια πόλη Santarem. Καθοδόν μεσολαβούσαν οι πόλεις Gurupi, Maraba, Altamira και Ruropolis.
Περίπου 1.000 χλμ. βόρεια της Brazilia, η τροπική βλάστηση ξεκίνησε να έχει πρωταγωνιστικό ρόλο στο τοπικό οικοσύστημα, ενώ οι χωματόδρομοι εμφανίζονται όλο και συχνότερα κάτω από τις ρόδες της μοτοσυκλέτας. Φτάνοντας στην κωμόπολη Maraba διασταυρώθηκα με τον φημισμένο οδικό άξονα BR 230 (Transamazonica), ο οποίος θα φιλοξενούσε την κατοπινή πορεία μου.
Δυο πράγματα με προβλημάτισαν καθοδόν για την Santarem. Το πρώτο είχε να κάνει με την εκτεταμένη αποψίλωση των τροπικών δασών που αντίκριζα σε όλο το μήκος της διαδρομής. Ήταν ένα θλιβερό θέαμα που αποτελούσε την αδιάψευστη απόδειξη της τεράστιας οικολογικής καταστροφής που επιχειρείται –χρόνια τώρα– στην ευρύτερη περιοχή της Αμαζονίας.
Το δεύτερο είχε να κάνει με τους δυσκολοδιάβατους χωματόδρομους και τα πυκνά σύννεφα σκόνης που κλήθηκα να αντιμετωπίσω, οδηγώντας πάνω στον BR 230. Ειδικά στην χωμάτινη διαδρομή Altamira – Ruropolis, ήταν σαν να ταξίδευα σ’ ένα απέραντο βασίλειο κόκκινης σκόνης.
ΡΟΔΑ ΣΤΟΝ ΙΣΗΜΕΡΙΝΟ ΤΗΣ ΓΗΣ
Στην Santarem αντίκρισα για πρώτη φορά στην ζωή μου τον Αμαζόνιο. Ήταν το 1661 όταν οι αποικιοκράτες Πορτογάλοι έβαλαν τον θεμέλιο λίθο της παραποτάμιας Santarem. Τριάμισι αιώνες μετά, η ατμοσφαιρική πολιτεία της Αμαζονίας στεγάζει περίπου 300.000 κατοίκους κι έχει εξελιχθεί σ’ ένα από τα σημαντικότερα αστικά κέντρα του Αμαζονίου ποταμού.
Αφού ξαπόστασα για δύο μέρες δίπλα στις όχθες του Αμαζονίου, ήμουν έτοιμος να συνεχίσω το δίτροχο ταξίδι μου μέσω του Αμαζονίου ποταμού. Το δρομολόγιο Santarem – Manaus με ποταμόπλοιο ήταν η επόμενη διαδρομή του “AMAZONAS”. Η αναχώρηση από την Santarem έγινε στις 04:30 τα ξημερώματα. Το υδάτινο ταξίδι διήρκησε συνολικά 18 ώρες, ενώ οι εικόνες που αντίκρισα εν πλω ήταν συναρπαστικές: παρόχθια παραδοσιακά χωριά, πυκνή τροπική βλάστηση εκατέρωθεν του Αμαζονίου ποταμού, στάσεις σε μικρές γραφικές κωμοπόλεις, ντόπιοι βαρκάρηδες…
Η Manaus ιδρύθηκε από τους Πορτογάλους το 1669 και είναι σήμερα η όγδοη μεγαλύτερη πόλη της Βραζιλίας. Στη γνωριμία με την πρωτεύουσα της Αμαζονίας, επισκέφθηκα το κέντρο της παλαιάς πόλης, εκεί όπου δέσποζε το εμβληματικό Θέατρο Amazon Theater.
Αξέχαστη ήταν η ολοήμερη εκδρομή που πραγματοποίησα μ’ ένα τουριστικό πλοιάριο πέριξ της Manaus. Με αμέτρητα φωτογραφικά κλικ εγκλώβισα στην μνήμη μου παραδοσιακούς οικισμούς αυτοχθόνων ιθαγενών, τοπικά ήθη και έθιμα, παρόχθια τροπική βλάστηση και ροζ δελφίνια!
Και φυσικά, ήταν αδιανόητο να μην πατήσω τη νοητή γραμμή του Ισημερινού, που διέρχεται από την τοποθεσία Caracarai (370 χλμ. βόρεια της Manaus). Αδυνατώντας να αντισταθώ στον “πειρασμό” του Ισημερινού, επιχείρησα με την μαύρη HONDA XRE 300 RALLY μια αυθημερόν καταδρομική εξόρμηση 740 χλμ. και ευτύχησα να βάλω ρόδα στο γεωγραφικό πλάτος 0 μοίρες.
“GHOST ROAD” BR 319
Στην Manaus δείπνησα με τον Joan Tagino, τον ιδιοκτήτη της εταιρίας “TAGINO ADVENTURE TOUR “, ο οποίος μου είχε παραχωρήσει την HONDA XRE 300 RALLY. Ο εγκάρδιος Joan Tagino με παρότρυνε να συνεχίσω το αμαζόνιο οδοιπορικό μου μέχρι την πόλη Porto Velho (887 χλμ. νοτιότερα), διατρέχοντας τον φημισμένο οδικό άξονα BR 319, γνωστός ως “Ghost Road”. Πώς να του πω όχι;
Στις δύο μέρες που χρειάστηκα να προσεγγίσω την Porto Velho, ο δυσκολοδιάβατος BR 319 επιβεβαίωσε την ονομασία “Ghost Road”. Μιλάμε για 460 χωμάτινα χιλιόμετρα, παντελή απουσία βενζινάδικων και οικισμών για 480 χλμ., πυκνή βλάστηση και ελάχιστη κίνηση καθοδόν.
Φτάνοντας οριακά –σε χρόνο– στην παραποτάμια Porto Velho, παρέδωσα την μαύρη HONDA XRE 300 RALLY στις εγκαταστάσεις της “TAGINO ADVENTURE TOUR”, έκανα αμέσως ένα ντους, άλλαξα ρούχα και με την ψυχή στο στόμα πρόλαβα την πτήση για Manaus. Ουφ, τα είχα καταφέρει…
