«ADV 2 DUBAI» / ΓΙΑ ΕΝΑΝ ΚΑΛΟ ΚΑΦΕ…

Το Ιράν της καρδιάς μου

    Την τελευταία φορά που επισκέφθηκα το Ιράν ήταν το 2014, όταν ταξίδευα μ’ ένα Yamaha Crypton 135 για τις Ινδίες. Να λοιπόν που βρέθηκα να διατρέχω ξανά την μυθική χώρα του Δαρείου, καθοδόν για το κοσμοπολίτικο Dubai. Δεν περίμενα ωστόσο να έχει αλλάξει τίποτα μέσα στα δυο χρόνια που μεσολάβησαν από την τελευταία μου ιρανική εμπειρία. Εδώ στην Ανατολή, ο χρόνος έχει άλλη έννοια και διάσταση, σε σχέση με την δική μας (δυτική) αντίληψη.

… από το πρώτο κιόλας ιρανικό χιλιόμετρο, με καλωσορίζουν στον τόπο τους άνθρωποι αφοπλιστικά ευγενικοί και φιλόξενοι, που ξέρουν να σέβονται και να τιμούν τον ξένο επισκέπτη…

Υπάρχουν πολλά πράγματα και καταστάσεις που με προτρέπουν να επισκέπτομαι τακτικά το παρεξηγημένο Ιράν. Η απέραντη χώρα του Δαρείου είναι διάσπαρτη από αξεπέραστα οικοδομήματα ιρανο-ισλαμικής τέχνης και ιστορικά μνημεία που φτάνουν πολύ πίσω στον χρόνο – στην εποχή των Αχαιμενιδών και του Μεγάλου Αλεξάνδρου.

Επίσης, από το πρώτο κιόλας ιρανικό χιλιόμετρο, με καλωσορίζουν στον τόπο τους άνθρωποι αφοπλιστικά ευγενικοί και φιλόξενοι, που ξέρουν να σέβονται και να τιμούν τον ξένο επισκέπτη – αυτό και μόνο φτάνει για να κοιμάμαι με ηρεμία και ασφάλεια. Και φυσικά, δεν μπορώ να παραβλέψω το γεγονός ότι η βενζίνη κοστίζει περίπου 0,35 Ευρώ/λίτρο – για καύσιμα στο Ιράν ξόδεψα το αστρονομικό ποσό των 60 Ευρώ!

Στο Ιράν είχα να φέρω σε πέρας μια οδική αποστολή μέσα στο άγονο και αφιλόξενο οικοσύστημα της τοπικής ερήμου. Με αφετηρία την συνοριακή πόλη Maku, κι αφού θα διέτρεχα τις πόλεις Tabris, Takestan, Esfahan και Shiraz, θα πατούσα τελικά φρένο στο λιμάνι Baddar Abbas του Περσικού κόλπου, απ’ όπου κατόπιν θα περνούσα ατμοπλοϊκώς στα Η.Α.Ε, διαπλέοντας τα στενά του Ορμούζ.

Οι πόλεις Esfahan και Shiraz ήταν οι δύο πιο συναρπαστικές «στάσεις» στο ιρανικό σκέλος του «ADV 2 DUBAI». Από τις ωραιότερες πόλεις στον ισλαμικό κόσμο, η Esfahan στο Κεντρικό Ιράν, δεν θα μπορούσε να λείψει από το δρομολόγιό μου. Αυτή η πόλη μου έχει κλέψει την καρδία. Πώς να μην ενστερνίζομαι άλλωστε τα λόγια του Βρετανού ταξιδιωτικού συγγραφέα Ρόμπερτ Μπάιρον, όταν επισκέφθηκε για πρώτη φορά το 1934 τη θρυλική πόλη: «…η ομορφιά του Esfahan σου κλέβει το μυαλό… πριν το καταλάβεις, το Esfahan έχει γίνει ανεξίτηλη εικόνα και έχει διεισδύσει στον προσωπικό θησαυρό εικόνων ομορφιάς που έχει ο καθένας μας…».

Σειρά είχε κατόπιν η γενέτειρα των φημισμένων Περσών ποιητών Hafez και Saadi, η ρομαντική πολιτεία Shiraz. Ιερατικές σχολές, περίτεχνα τζαμιά, γαλάζιοι μιναρέδες, λουλουδιασμένοι κήποι, μαυσωλεία και σκεπαστά παζάρια αντικατόπτριζαν την πορεία της πόλης μέσα στο χρόνο, ενώ η βόλτα στα περιποιημένα πάρκα της πόλης ήταν αρκετή για να «αιχμαλωτιστούν» οι αισθήσεις μου και να χαλαρώσω ευχάριστα.

Στα μνημεία των Αχαιμενιδών                                  

Ωστόσο, ήταν αδιανόητο να μην «προσκυνήσω» σε τρεις αρχαιολογικούς χώρους, απόλυτα ταυτισμένους με την ιστορική διαδρομή της Περσικής Αυτοκρατορίας. Στην περιοχή Νακς-ε-Ροστάμ (42 χλμ. βόρεια της Shiraz) βρίσκονταν λαξευμένοι –σε μια κάθετη βραχώδη πλαγιά– οι τάφοι των Βασιλέων Δαρείου Α΄, Ξέρξη, Αρταξέρξη και Δαρείου Β΄.

Στις Πασαργάδες (137 χλμ. βόρεια της Shiraz), ξεχωριστή θέση μεταξύ των μνημείων της αρχαίας πόλης κατείχε ο βαθμιδωτός τάφος του Μεγάλου Βασιλέα Κύρου. Εδώ είχα μια απρόσμενη συνάντηση με το γκρουπ του ελληνικού ταξιδιωτικού γραφείου «VERSUS TRAVEL».  Έγινε ο σχετικός χαμός όταν συναντηθήκαμε στον αρχαιολογικό χώρο –όλα τα φλας στράφηκαν πάνω μου… Για λίγη ώρα, το αξιοθέατο στις Πασαργάδες ήμουν εγώ με την μοτοσυκλέτα, και όχι ο τάφος του Κύρου!

Στην Περσέπολη (36 χλμ. βόρεια της Shiraz), θωπεύοντας με τα μάτια της ψυχής μου τα εναπομείναντα μνημεία της εθιμοτυπικής πρωτεύουσα των Αχαιμενιδών, βρέθηκα να ταξιδεύω πολύ πίσω, σε χαμένες αυτοκρατορίες και ένδοξες ελληνικές εκστρατείες. Ήταν συναρπαστικό που περπάτησα στους δρόμους της Περσέπολης, εκεί που είχε βαδίσει πριν από 23 αιώνες ο ίδιος ο Μέγας Αλέξανδρος.

Εκτός όμως από τα θαυμαστά αρχιτεκτονήματα της χώρας, τις εντυπώσεις του ιρανικού οδοιπορικού έκλεψαν –για ακόμα μια φορά– οι υπέροχοι άνθρωποι αυτού του τόπου. Στον αυτοκινητόδρομο Tabris-Tehran, ένα καρφί στο πίσω λάστιχο φρόντισε να με αφήσει ακινητοποιημένο στην άκρη του δρόμου. Κι ενώ το κιτ επισκευής δούλεψε άψογα, η κινέζικη τρόμπα αρνήθηκε να επιτελέσει το έργο της και «τίναξε τα πέταλα». Την λύση έδωσε ένας διερχόμενος ντόπιος μοτοσικλετιστής, που πήγε μέχρι το κοντινότερο χωριό (6 χλμ.), δανείστηκε μια τρόμπα και την έφερε στον τόπο του εγκλήματος. Μάλιστα, ο ίδιος ανέλαβε να μου φουσκώσει και το λάστιχο…

Στην πόλη Shiraz, ο εικοσιεπτάχρονος Zarei προσφέρθηκε να με οδηγήσει με το αυτοκίνητο του πατέρα του στην άλλη άκρη της πόλης για να βρω το ξενοδοχείο μου (για ακόμα μια φορά, η τεχνολογία –GPS– με «κρέμασε»). Το επόμενο πρωινό, ο ίδιος ήρθε από το ξενοδοχείο και για την υπόλοιπη μέρα έγινε, όχι μόνο ο ξεναγός μου, αλλά και ένας νέος, καλός φίλος που μοιράστηκε μαζί μου τις ανησυχίες και τα όνειρα της γενιάς του…

Υπήρξαν όμως και οι άσχημες στιγμές. Στο κέντρο της Esfahan, ένα αυτοκίνητο παραλίγο να με ξαπλώσει κάτω, καθώς παραβίασε το κόκκινο και πέρασε «χωρίς αύριο». Κατάφερα να τον αποφύγω την τελευταία στιγμή, αλλά βρέθηκα μέσα σ’ ένα παρτέρι με λουλούδια, στην άκρη του δρόμου, κάνοντας την γλάστρα… Βλέπετε, οι Ιρανοί οδηγοί φημίζονται για την αψυχολόγητη και άκρως επικίνδυνη οδική συμπεριφορά τους.

Φτάνοντας στο παραθαλάσσιο Baddar Abbas, η ιρανική έρημος άρχισε πλέον να με φλερτάρει με θερμοκρασίες που άγγιζαν τους 46 βαθμούς Κελσίου. Κι ήταν τέλη Απριλίου. Σκεφτείτε τι θερμοκρασίες σημειώνονται εδώ στα μέσα Ιουλίου…

Τα πράγματα σχετικά με το ατμοπλοϊκό ταξίδι από το Ιράν στα Εμιράτα κύλισαν αρκετά πιο εύκολα απ’ ότι υπολόγιζα. Με την πολύτιμη βοήθεια του ταξιδιωτικού πράκτορα, αλλά και την τσέπη μου ελαφρωμένη κατά 490$ (εισιτήριο μοτο 400$ – επιβάτης 90$), μέσα σε δυο ώρες ξεμπέρδεψα αισίως με τα γραφειοκρατικά-τελωνιακά «αγκάθια» και μετά απλά περίμενα 7-8 ώρες στην αίθουσα αναμονής του λιμανιού για να επιβιβαστώ στο πλοίο – αυτό έγινε γύρω στις 9 το βράδυ. Ήταν Μεγάλο Σάββατο κι εγώ ετοιμαζόμουν να κάνω ανάσταση εν πλω στα νερά του Περσικού κόλπου, διασχίζοντας τα Στενά του Ορμούζ.

Τρεις ώρες αργότερα, κι ενώ όλη η Ελλάδα αντάλλαζε το γιορτινό φιλί της Ανάστασης στο προαύλιο κάποιας εκκλησίας, εγώ κοιμόμουν βαθιά σε μια αεροπορική θέση. Ούτε χαρμόσυνες καμπάνες, βεγγαλικά, κόκκινα αυγά ή λαμπάδες… Αυτό ήταν δυστυχώς το τίμημα του ταξιδιού για το Dubai…

Μετά από ένα ήρεμο 10ωρο νυχτερινό ταξίδι, ενθουσιασμένος αντίκρισα τους ουρανοξύστες του Sharjah, ενός από τα 7 κρατίδια-εμιράτα των Η.Α.Ε. Δυο ώρες γραφειοκρατικών διαδικασιών χρειάστηκαν προκειμένου αναβάτης και μοτοσυκλέτα να βρεθούμε μπροστά στην γραμμή εκκίνησης του οδοιπορικό στα Η.Α.Ε..

Τα ταξιδιωτικά μου πλάνα προέβλεπαν μια διήμερη παραμονή στο γειτονικό Dubai και αμέσως μετά πορεία για τα σύνορα του Ομάν. Και καθότι Πάσχα, ο αγαπητός φίλος-μοτοσυκλετιστής Μάριος Χριστόπουλος (κάτοχος μιας BMW GS 1200 ADV), που τα τελευταία χρόνια διαμένει και εργάζεται στο Dubai, φρόντισε εκείνη την γιορτινή ημέρα να βρεθώ ανάμεσα σε Έλληνες και να τσουγκρίσω το κόκκινο αυγό ευχόμενος το «Χριστός Ανέστη», έχοντας για θέα τον πύργο Burj Khalifa, το ψηλότερο κτίριο στον κόσμο (828 μ.).

Χάρη στον Μάριο και την γυναίκα του Ειρήλια, οι δυο πρώτες μου μέρες στο Dubai πέρασαν γρήγορα και ευχάριστα. Ακολουθώντας με την ΚΤΜ το αυτοκίνητο του Μάριου, δεν δυσκολεύθηκα διόλου στην περιπλάνησή μου μέσα στα αστικά όρια του Dubai. Στις άμεσες προτεραιότητές μου ήταν η γνωριμία με τα σημαντικότερα landmarks της άκρως κοσμοπολίτικης πόλης, η οποία, παραδόξως, «κυνηγά» το μεγαλύτερο, το ψηλότερο, το ακριβότερο, το πιο χλιδάτο.

Εδώ μιλάμε για σκέτη ζάλη: στο Dubai βρίσκεται το ψηλότερο κτίριο στον κόσμο (Burj Khalifa – ύψος 828 μ.), το μεγαλύτερο τεχνικό νησί (Palm Island), το μεγαλύτερο τεχνητό χιονοδρομικό κέντρο (Ski Dubai) και το μεγαλύτερο Shopping Mall στον κόσμο (Emirate Mall). Τα υπόλοιπα –μικρά και μεγάλα– αξιοθέατα του Dubai τα άφησα για την επιστροφή, όταν και θα πραγματοποιούταν η γιορτή υποδοχής μου στο κατάστημα «MIKEL COFFEE» του Dubai.

Στο Σουλτανάτο του Ομάν

   Απόδραση λοιπόν στο Σουλτανάτο του Ομάν… Στα σύνορα της πόλης Al Ain, που απείχαν μόλις 110 χλμ. νότια του Dubai, με οδήγησε ένας πολύ καλός αυτοκινητόδρομος. Εκεί, παρά τις δικαιολογημένες επιφυλάξεις μου, σε λιγότερο από μισή ώρα είχα ξεμπερδέψει με τις γραφειοκρατικές διατυπώσεις, ενώ και μετά τα σύνορα οι τροχοί της ΚΤΜ συνέχιζαν να ρολάρουν πάνω σ’ έναν ευρωπαϊκών προδιαγραφών αυτοκινητόδρομο που διέσχιζε ένα γυμνό ορεινό τοπίο. Περίπου 120 χλμ. μακριά από τα σύνορα, αντίκριζα τα πρώτα σπίτια της παραλιακής πόλης Sohar, όπου και έριξα άγκυρα εκείνη την μέρα.

Την επομένη, μετά από 200 χλμ. πορείας, κατάφερα να φτάσω στην πρωτεύουσα Muscat, οδηγώντας κάτω από έναν καυτό ήλιο που με «πυρπολούσε» με 41-43 βαθμούς Κελσίου. Στην ομανική πρωτεύουσα μού πρόσφερε καταφύγιο ο Φίλιππος Γκαβός, ένας φίλος που εργαζόταν το τελευταίο διάστημα στην κατασκευή του νέου αεροδρομίου της Muscat. Με τον Φίλιππο οικοδεσπότη και ξεναγό, πέρασα τρεις αξέχαστες ημέρες, συλλέγοντας μοναδικές εικόνες και υπέροχες αναμνήσεις από την πρωτεύουσα Muscat, η οποία είχε την προσωπική σφραγίδα του τωρινού ηγέτη της χώρας Sultan Qaboos bin Said Al Said.

Δίχως ουρανοξύστες και φουτουριστικές αρχιτεκτονικές κατασκευές, η πάλλευκη Muscat υπήρξε αρκετά πιο οικεία και φιλική απέναντί μου. Εκτός από τα μνημειακά αξιοθέατα της πόλης που επισκέφθηκα, σημείο αναφοράς αποτέλεσε επίσης η συνάντησή μου με την ελληνική κοινότητα του Ομάν, που μετρά περίπου 150 συμπατριώτες μας.

Ανανεώνοντας το ραντεβού με τον Φίλιππο για το ερχόμενο καλοκαίρι στην Ελλάδα, αποχαιρέτησα την ομανική πρωτεύουσα και στράφηκα κατόπιν στην ενδοχώρα. Δύο βιβλικές πόλεις-οάσεις (Bahla, Niswa) με θρυλικά κάστρα που στοιχειοθετούσαν ένα μοναδικό ταξίδι πίσω στον αραβικό μεσαίωνα, καλοσυνάτοι άνθρωποι που με κέρδισαν με την απλότητα και την αμεσότητά τους, σκληρή άγονη γη, οικισμοί κτισμένοι σύμφωνα με την τοπική χαρακτηριστική αρχιτεκτονική, παραδοσιακές αγορές και αυθεντικότητα ήταν τα στοιχεία που ανακάλυψα οδοιπορώντας το Βόρειο-κεντρικό Ομάν. Η χώρα αυτή αποδείχθηκε τελικά η ευχάριστη έκπληξη του «ADV 2 DUBAI».

Ταξιδιώτης στο αραβικό μεσαίωνα

Πρώτη στάση στην Niswa, μια μαγευτικά γραφική πόλη με μακραίωνη παρουσία στα ιστορικά δρώμενα της χώρας. Κτισμένη σύμφωνα με την τοπική χαρακτηριστική αρχιτεκτονική στο μέσο μιας καταπράσινης όασης με φοινικόδεντρα και χουρμαδιές, η Niswa υπήρξε ένα σημαντικό σταυροδρόμι στους δρόμους των εμπορικών καραβανιών της Ανατολικής Αραβίας.

Η χαλαρή περιπλάνησή μου στην παλιά παραδοσιακή αγορά (σουκ) της πόλης –από τις μεγαλύτερες κάποτε αγορές της Αραβίας– με ταξίδεψε πίσω, σε αλλοτινές εποχές, όταν η Nizwa αποτελούσε ένα θρυλικό κέντρο των αργυροχόων του Ομάν και Μέκκα των ντόπιων χειροτεχνών.

Απέναντι ακριβώς από τον χώρο της αγοράς αντίκρισα την τεράστια σιλουέτα του κάστρου της πόλης («Nizwa Fort»), ένα από τα παλαιότερα κάστρα της χώρας. Κατασκευασμένο αρχικά από τον ηγέτη Sultan bin Malik Al Kharusi (9^ο μ. Χ. αιώνα), πήρε την σημερινή του μορφή από τον Sultan bin Saif Al Yarubi το 1624.

Με σαφώς εξερευνητική διάθεση πέρασα την κεντρική πύλη του «Nizwa Fort» και ξεκίνησα να «αποτυπώνω» εικόνες και στοιχεία του καλοδιατηρημένου κάστρου, που αντιπροσωπεύει ένα από τα δημοφιλέστερα τουριστικά αξιοθέατα του Ομάν. Επάλξεις με θέα στην πόλη και στην ευρύτερη περιοχή, πολεμίστρες με ιδιότυπους μηχανισμούς άμυνας, φυλακές, πηγάδια, υπόγειες διεξόδους διαφυγής και ένας κεντρικός κυλινδρικός πύργος διαμέτρου 45 μ. συγκαταλέγονταν στα πιο ενδιαφέροντα σημεία του κάστρου.

Αφού αποχαιρέτησα την πόλη Nizwa, αναχώρησα την επόμενη μέρα για την κωμόπολη-όαση Bahla, 40 χλμ. δυτικά. Οδηγώντας μέσα σ’ ένα γυμνό, αφυδατωμένο ορεινό τοπίο, σύντομα βρέθηκα στους πρόποδες των υψιπέδων Djebel Akhdar, όπου ξεπρόβαλε μπροστά μου η βιβλική Bahla (Μπάχλα).

Η Bahla φημίζεται για δύο πράγματα: το κάστρο της και την μακρά της παράδοση στην τέχνη της αγγειοπλαστικής. Τα φημισμένα κεραμικά της Bahla εξακολουθούν να κατασκευάζονται με τον παλιό πατροπαράδοτο τρόπο και αποτελούν τα καλύτερα αναμνηστικά που μπορεί κανείς να αγοράσει από την περιοχή του Βορείου Ομάν. Περπατώντας στα στενά σοκάκια της Bahla έτυχε να αντικρίσω ντόπιους αγγειοπλάστες να ασκούν δημιουργικά την τέχνη τους, συνεχίζοντας μια παράδοση χιλίων ετών.

Το κάστρο «Bahla Fort», το μεγαλύτερο και πιο παλιό οχυρό της χώρας, είναι αναμφίβολα το καμάρι της πλινθόκτιστης Bahla. Επίσημες ιστορικές πηγές αναφέρουν ότι το ιστορικό κάστρο της Bahla κτίστηκε αρχικά τον 13^ο αιώνα από την φυλή Nabhani. Όμως, η τραγική κατάσταση στην οποία είχε περιέλθει, υποχρέωσε την κυβέρνηση του Ομάν να ξεκινήσει (σε συνεργασία με την UNESCO) μια σοβαρή προσπάθεια αποκατάστασης του μνημείου, η οποία ολοκληρώθηκε μετά από 25 χρόνια – οι πύλες του κάστρου άνοιξε και πάλι για το κοινό τον Μάιο του 2012.

Το «Bahla Fort», που περιλαμβάνεται από το 1987 στην λίστα των Μνημείων της Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς, με εντυπωσίασε για το μέγεθος και την θέση του στον χώρο. Τα τείχη και οι πύργοι του φρουρίου, κατασκευασμένα από τούβλα λάσπης, ήταν κτισμένα πάνω σε μια γιγάντια βάση από ψαμμίτη, ενώ το ύψος του κεντρικού πύργου έφτανε περίπου τα 50 μ. Ογκώδες και πολυδαίδαλο, το κάστρο της Bahla «μετρούσε» στο εσωτερικό του αναρίθμητα άδεια δωμάτια, εσωτερικές αυλές, ένα μικρό τζαμί, πηγάδια με νερό και πολλές σήραγγες διαφυγής.