Για πολλούς, ένα ταξίδι στην Καππαδοκία της χριστιανοσύνης και του ελληνισμού είναι όνειρο ζωής. Για κάποιους άλλους, αντιπροσωπεύει ένα προσκύνημα στην αλησμόνητη γη των πατεράδων τους…Για μένα, το ταξίδι στα βάθη της Ανατολίας αποτελούσε μια μεγάλη πρόκληση. Ειδικά, αν γίνεται μ’ ένα παπί…
Με το γκάζι σταθερό, κυλούσα στον δρόμο με τόσο χαλαρό και αβίαστο ρυθμό που το μυαλό μου είχε σχεδόν δραπετεύσει σε άλλη διάσταση. Οι κινήσεις μου εδώ και αρκετή ώρα γίνονταν μηχανικά, αλλά οι αισθήσεις μου ευτυχώς εξακολουθούσαν να δουλεύουν στα «κόκκινα»: η όσφρηση αποκωδικοποιούσε τις μυρωδιές της φύσης, τα αυτιά αφουγκράζονταν διαρκώς τον μπάσο ήχο της ελεύθερης εξάτμισης και τα μάτια κατέγραφαν ανθρώπους, αυτοκίνητα, μιναρέδες, χωριά και κάρα που περνούσαν δίπλα μου και χάνονταν πίσω, στο βάθος του ορίζοντα και του χρόνου…
Δεύτερη μέρα στους κακοτράχαλους επαρχιακούς δρόμους της Τουρκίας – η δίνη του ταξιδιού με τραβούσε όλο και πιο βαθειά στην ενδοχώρα. Κοίταζα το κοντέρ του κίτρινου παπιού και αδιαφορούσα για το διψήφιο νούμερο που έδειχνε η βελόνα – η ταχύτητά μου ήταν μικρή και ο δρόμος τόσο μεγάλος…Τι σημασία έχει άλλωστε η ταχύτητα σ’ ένα ταξίδι; Σημασία έχει να οδηγείς μια μοτοσυκλέτα –μικρή ή μεγάλη– και να κυλάς μέσα στο όνειρο του δρόμου και του προορισμού…
Από καιρό ήθελα να κάνω ένα ταξίδι διαφορετικό, απ’ ότι μέχρι τώρα συνήθιζα. Μ’ ένα δίκυκλο μικρό και ταπεινό, με λίγα κυβικά και πολλή υπομονή! Να οδηγώ ήρεμα και χαλαρά όλη την ημέρα, να συνομιλώ περισσότερο με τους ντόπιους και λιγότερο με τον εαυτό μου, να κοιτάζω συνέχεια γύρω μου και όχι την άσπρη διακεκομμένη γραμμή του δρόμου και να επαναπροσδιορίσω –έχοντας ξορκίσει τα 1000+ κυβικά– τις έννοιες του χρόνου και της απόστασης.
Όχι, δεν βρισκόμουν σε κάποια κρίσιμη φάση ή στροφή της ζωής μου – ούτε είχα πάθει κρίση αυτοεπιβεβαίωσης. Και πολύ περισσότερο, δεν χρειαζόμουν ψυχίατρο ή εγκλεισμό σε κάποιο ίδρυμα με άσπρες μπλούζες. Απλά, ταξιδεύοντας μ’ ένα παπί στα βάθη της Ανατολίας, ήθελα να αποδείξω (με τον αμεσότερο τρόπο) πως δεν έχουν σημασία τα κυβικά της μοτοσυκλέτας, αλλά το πάθος και η λαχτάρα που κρύβεις μέσα σου για να ταξιδέψεις (κοντά ή μακριά), να γνωρίσεις νέους τόπους, να περπατήσεις σε καινούργια μονοπάτια και να ζήσεις συναρπαστικές περιπέτειες.
Το ταξίδι θέλει πάθος και τσαμπουκά
Ο παππούς μου υποστήριζε ότι: «η ζωή θέλει φαντασία και το ταξίδι τσαμπουκά…». Κάτι που δυστυχώς δεν ενστερνίζεται μια μερίδα Ελλήνων μοτοσυκλετιστών, οι οποίοι, αντί να φορτώνουν τη ψυχή τους με εικόνες, εμπειρίες και χιλιόμετρα, φορτώνουν τις υπερ-μοτοσυκλέτες τους με πανάκριβα αξεσουάρ και αστραφτερή αλαζονεία… Τους συναντάς σε κάθε κεντρική πλατεία ή café της πόλης, μιλάνε πολύ, ξέρουν τα πάντα, δεν κάνουν τίποτα. Η συντριπτική πλειοψηφία δεν φορά κράνος (πρέπει να είναι αναγνωρίσιμοι), δεν περνούν συχνά διόδια (ο νοών νοείτω), διατυμπανίζουν ότι η μοτοσυκλέτα τους κάνει άνετα τον γύρο του κόσμου επτά φορές (όχι όμως κι οι ίδιοι, μην τα μπερδεύουμε), ενώ οτιδήποτε υποδεέστερο σε κυβικά κυκλοφορεί στον δρόμο το θεωρούν σκουπίδι! Μήπως μίλησε κανείς για …μοτοσυκλετιστικό ρατσισμό;
Το να πίνεις καφέ με δυο τέτοιους τύπους, πιστέψτε με, δεν είναι και η καλύτερη φάση! Δυστυχώς, όμως, τους συγγενείς –αντίθετα με τους φίλους– δεν τους επιλέγεις, τους «φορτώνεσαι»! Παράδειγμα ο Χρήστος και ο Τάκης, δυο ξαδέλφια μου που τους χαρακτηρίζει εκείνο το αντιπαθητικό νεοελληνικό στυλάκι, που συνδυάζει τον νεοπλουτισμό, με την επίδειξη, την ημιμάθεια και τον άκρατο υλισμό…Κι όσον αφορά τις μοτοσυκλέτες τους, μιλάμε για δυο καλογυαλισμένα «άλογα» αξίας άνω των 15.000 €, με τα οποία περιφέρονται όλο καμάρι στις πλατείες της Ηλιούπολης…
«…Ξάδερφε, πού να πας τώρα ταξίδι με την κρίση; Λεφτά δεν υπάρχουν για τέτοια πράγματα! Άσε που έχω βάλει στο μάτι μια σπέσιαλ εξάτμιση για το θηρίο μου, την βρήκα στο internet ευκαιρία, μόλις 1300 €. Λέω να την χτυπήσω αύριο…». Άρχισα σιγά-σιγά να βγαίνω από τα ρούχα μου. Η μια κουβέντα έφερνε την άλλη, μέχρι που δεν άντεξα άλλο και έχωσα την μπηχτή: «Βρε παιδιά, έχετε δώσει σε αξεσουάρ και ρουχισμό τόσα χρήματα, όσο κοστίζει η μισή μοτοσυκλέτα, αλλά τα διόδια των Τεμπών δεν τα έχετε περάσει. Όταν είχατε τα 250άρια, σχεδιάζατε να τα πουλήσετε, να πάρετε μεγαλύτερες μηχανές και να κάνετε εκείνο το ταξίδι στην Καππαδοκία που τόσο θέλατε. Και τελικά, πήρατε δυο top ταξιδιωτικές μοτοσυκλέτες, τις φορτώσατε με GPS, προβόλια, βαλίτσες και θερμαινόμενα grips, αλλά Καππαδοκία δεν βλέπω να πηγαίνετε! Παλικάρια ξυπνάτε, το ταξίδι δεν το κάνει το όχημα, αλλά ο οδηγός του…Άλλοι θα πήγαιναν στην Καππαδοκία ακόμα και με παπί, ενώ εσείς…».
Τα τελευταία μου λόγια, πραγματική μαχαιριά στην καρδιά τους- το διάβασα στο βλέμμα τους: «Κωστάκη, αυτά που λες είναι βλακείες. Αν δεν έχεις γκάζια και κυβικά, ταξίδι –και μάλιστα ως την Καππαδοκία– δεν μπορείς να κάνεις με τίποτα! Αλήθεια, ξέρεις εσύ κανέναν που να πήγε στην Καππαδοκία με παπί; Γιατί αν ξέρεις, πέστο και σε μας να γελάσουμε…». Και πράγματι, γέλασαν με την ψυχή τους. Μέχρι που σήκωσα το γάντι που μου πέταξαν και πήραν την απάντηση: «Για να σας αποδείξω πόσο λάθος σκεφτόσαστε και πόσο κότες είσαστε, πάω εγώ Καππαδοκία με παπί! Αλλά όταν γυρίσω, βάλτε φωτιά και κάψτε τα…».
Αυτό ήταν…Μια βδομάδα αργότερα, με ατμοπλοϊκά εισιτήρια, χάρτες, διαβατήριο και διεθνή κάρτα ασφάλισης στη τσέπη, πέρασα από το café του πεζόδρομου για να αποχαιρετήσω τα δυο ξαδελφάκια, που ακόμα κρατούσαν την κοιλιά τους από τα γέλια: «Κουφάλες, θα σας στείλω μια κάρτα από την Καππαδοκία, έτσι για να με θυμάστε…».
Κίτρινο ταξιδιάρικο παπί
Η Καππαδοκία είναι ένας προορισμός που πάντα με γοήτευε, καθώς συνδυάζει σπάνια υποβλητικά τοπία και ιδιόμορφα κτίσματα τοπικής θρησκευτικής αρχιτεκτονικής. Η ιδιάζουσα γεωμορφολογία της περιοχής δημιουργήθηκε κατά τους προϊστορικούς χρόνους, εξαιτίας τοπικών ηφαιστειακών δραστηριοτήτων και εκρήξεων. Διαβρώσεις και σεισμοί μετέτρεψαν στη συνέχεια την Καππαδοκία σ’ ένα μοναδικό σουρεαλιστικό τοπίο, που χαρακτηρίζεται από πανύψηλους κωνικούς μονόλιθους, βράχια με ψηλόλιγνα εντυπωσιακά σχήματα και ανάγλυφες πλαγιές.
Τον 3ο μ. Χ. αιώνα, χριστιανοί μοναχοί εκμεταλλευόμενοι την ιδιομορφία της τοπικής φύσης, ξεκίνησαν να λαξεύουν στο πέτρινο κορμί της Καππαδοκίας μοναστικά κελιά, λιτά παρεκκλήσια, αλλά και ολόκληρες εκκλησίες με υπέροχες τοιχογραφίες, αναδεικνύοντας σταδιακά την περιοχή σ’ ένα από τα σημαντικότερα κέντρα του ορθόδοξου μοναχισμού. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, έφτασε σε μας ένας αξιόλογος αριθμός (λαξευμένων κατά το πλείστον) θρησκευτικών χώρων που προσφέρουν μια ιστορική παλινδρόμηση πίσω στα πρωτοχριστιανικά και βυζαντινά χρόνια της Καππαδοκίας.
Μόλις …1000 χλμ. χωρίζουν την Καππαδοκία από την Αθήνα. Όχι, δεν κάνω πλάκα. Όσο κι αν ακούγεται εξωπραγματικό, τόση ήταν η απόσταση που έπρεπε να διανύσω μ’ ένα παπί προκειμένου να φτάσω στην Καππαδοκία της χριστιανοσύνης και του ελληνισμού. Ατμοπλοϊκό δρομολόγιο Πειραιάς–Χίο–Cesme και στην συνέχεια μια μοναχική πορεία 1000 χλμ. στο έδαφος της Τουρκίας, μέσω των πόλεων Ismir, Denizli, Pammoukale, Dinar, Afyon, Konya, Aksaray και Nevsehir. Ως βάση για την εξερεύνηση της ευρύτερης περιοχής της Καππαδοκίας είχα ορίσει την πόλη Urgup (18 χλμ. ανατολικά της Nevsehir), ενώ η επιστροφή μου στην αιγαιοπελαγίτικη ακτή (στο Cesme) θα γινόταν μέσω της διαδρομής Nevsehir, Aksaray, Konya, Afyon, Usak και Ismir (920 χλμ.). Η επιχείρηση με το κωδικό όνομα «Καππαδοκία» θα διαρκούσε 7 ολόκληρα εικοσιτετράωρα και θα άγγιζε συνολικά τα 2.000 χλμ. Όπως καταλαβαίνετε, η απόσταση είναι γελοία για μια μεγάλη μοτοσυκλέτα. Ούτε λάδια δεν αλλάζεις…
Από παπί όμως, τι κάνουμε; Το δικό μου ήταν για τα μπάζα! Την λύση έδωσε εδώ ο γνωστός μηχανικός, αγωνιζόμενος και εξουσιοδοτημένος αντιπρόσωπος της YAMAHA Μιχάλης Σπηλιώτης, ο οποίος, ενθουσιασμένος από το πρωτότυπο του εγχειρήματος, μου παραχώρησε ένα δικό του YAMAHA Crypton 135 για να πάω στην Καππαδοκία. Ο ίδιος ανέλαβε προσωπικά την προετοιμασία του κίτρινου παπιού, αφού έπρεπε να γίνουν κάποιες απαραίτητες εργασίες πριν την αναχώρηση, όπως αλλαγή λαδιών και φίλτρου λαδιού, ρύθμιση βαλβίδων, καινούρια ελαστικά και διαφορετικό γρανάζωμα (κατάλληλο για τις μεγάλες ευθείες της διαδρομής). Κι όσον αφορά το δικό μου …service, άρχισα να προετοιμάζω τον εαυτό μου για ένα σύντομο ταξιδάκι, που θα απαιτούσε πολύωρη καθημερινή οδήγηση, επιμονή και υπομονή, καλή διάθεση και όρεξη για μικρές περιπέτειες…
Πού πας βρε… Καραμήτρο;
Η παρέα των Γερμανών μεγάλη και δυνατή σε κυβικά και γκάζια: δυο BMW GS 1200, ένα ΚΤΜ 990 Adventure, δυο HONDA Varadero και ένα TRIUMPH Tiger 800 XC. Προορισμός τους, το άνυνδρο οροπέδιο της Καππαδοκίας. Και ανάμεσα στα μεταλλικά θηρία του δρόμου, έστεκε με περίσσια περηφάνια –και δίχως κανένα κόμπλεξ κατωτερότητας …κυβικών– ένα παπί YAMAHA Crypton 135 με …traveler kit και αυτοκόλλητα χορηγών! Προορισμός του, το άνυνδρο οροπέδιο της Καππαδοκίας…
Όλοι μαζί περιμέναμε υπομονετικά στο τελωνείο του Cesme να τελειώσουν οι απαραίτητες γραφειοκρατικές διαδικασίες, για να βάλουμε ρόδα στην γείτονα χώρα.
Η αντιηλιακή κρέμα που δάνεισα σ’ έναν από τους ηλιοκαμένους Γερμανούς αναβάτες στάθηκε η αφορμή να μπω στην παρέα τους και να γνωριστούμε – σ’ αυτό βοήθησαν και τα λίγα γερμανικά που ήξερα. Αρχικά πίστευαν ότι πήγαινα μέχρι την κοντινή Σμύρνη (90 χλμ. μακριά) για να ψωνίσω κανένα φθηνό δερμάτινο ή διάφορα τούρκικα μπιχλιμπίδια. Όταν όμως δήλωσα προορισμό, κοίταξαν με απορία -αλλά και θαυμασμό- το κίτρινο παπί, για να με ρωτήσουν κατόπιν όλοι μαζί σε άψογα …ελληνικά: «Πού πας βρε Καραμήτρο;».
Ο Καραμήτρος, όμως, 6 ώρες αργότερα, έφτανε με το κίτρινο ταξιδιάρικο παπί του στο Pamukkale (350 χλμ. νοτιοανατολικά του Cesme), οδηγώντας μέσα από ένα δίκτυο επαρχιακών δρόμων – για ευνόητους λόγους απέφυγα να κινηθώ στους αυτοκινητοδρόμους ταχείας κυκλοφορίας της περιοχής. Τα πρώτα αυτά χιλιόμετρα μέχρι το Pamukkale (Παμούκαλε) ήταν η απαραίτητη «περίοδος προσαρμογής» για τον οδηγό και το δίκυκλό του στην καινούρια ταξιδιωτική πραγματικότητα. Η συμπεριφορά των ντόπιων οδηγών απέναντι στον μικρό –σε όγκο και κυβικά– δίτροχο οδοιπόρο ήταν σε γενικές γραμμές καλή, ενώ σε καμία περίπτωση δεν κινδύνεψα να βρεθώ κάτω από τις ρόδες ενός φορτηγού.
Το Pamukkale, που με φιλοξένησε για δυο βραδιές, είναι ένα από τα πιο δημοφιλή τουριστικά αξιοθέατα της Τουρκίας καθώς αντιπροσωπεύει ένα φυσικό φαινόμενο μοναδικό στον κόσμο. Στην κοιλάδα του ποταμού Μαιάνδρου (περίπου 20 χλμ. βορειοανατολικά της πόλης Denizli) μια ολόκληρη πλαγιά ενός λόφου παρουσιάζεται ντυμένη στα λευκά. Όχι φυσικά με χιόνι, αλλά από την μακροχρόνια εναπόθεση των ασβεστούχων αλάτων που περιέχονται στις θερμές ιαματικές πηγές της περιοχής. Μια φυσική διαδικασία αιώνων, που είχε ως συνέπεια να σχηματιστεί ένα πάλλευκο σκηνικό, με πρωταγωνιστικά στοιχεία μικρούς καταρράχτες και αβαθείς φυσικές δεξαμενές που μοιάζουν με λευκές πισίνες τοποθετημένες σε ανισόπεδα επίπεδα.
Ξυπόλυτος, κρατώντας τα παπούτσια στα χέρια, άρχισα να βαδίζω πάνω στο πάλλευκο χαλί της φύσης και να παρατηρώ το συναρπαστικό αυτό θέαμα με τα μάτια και την ψυχή μικρού παιδιού. Για αρκετή ώρα περπάτησα κατά μήκος της κάτασπρης πλαγιάς, ενώ στις πάμπολλες ρηχές λεκάνες, που έμοιαζαν με μικρές πισίνες τοποθετημένες σε αυτοσχέδια ανισόπεδα επίπεδα, αρκετοί ντόπιοι απολάμβαναν μια ευλογημένη δόση δροσιάς στα ιαματικά νερά – όπως έκανα κι εγώ άλλωστε. Αυτό το εξωπραγματικό θέαμα οδήγησε τους Τούρκους να προσδώσουν στη συγκεκριμένη περιοχή την ονομασία Pamukkale (ετυμολογικά σημαίνει «Φρούριο από Βαμβάκι») και την UNESCO να εντάξει το 1988 το Pamukkale στην λίστα των Μνημείων της Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς.
Δίπλα ακριβώς στις κάτασπρες αναβαθμίδες του Pamukkale βρίσκεται ο αρχαιολογικός χώρος της Ιεραπόλεως, την οποία ίδρυσε τον 2ο π. Χ. αιώνα ο βασιλιάς της Περγάμου Ευμένης Β΄. Το Νυμφαίο, το Θέατρο, η Αγορά, οι Θέρμες και ο χώρος του νεκροταφείου ήταν μερικά από τα μνημεία του αρχαιολογικού χώρου που δέχτηκαν την επίσκεψή μου. Σύμφωνα πάντως με τους ιστορικούς, η ίδρυση της Ιεραπόλεως αποτελεί μια σαφή ένδειξη ότι από την αρχαιότητα ήταν ήδη γνωστές οι θεραπευτικές ιδιότητες των ιαματικών νερών του Pamukkale, που θεωρείται το αρχαιότερο γνωστό spa στον κόσμο.
Δυσκολίες και απρόοπτα του δρόμου
Αποφασισμένος να προσεγγίσω αυθημερόν το οροπέδιο της Καππαδοκίας, άφηνα πίσω μου νωρίς τα ξημερώματα το πάλλευκο Pamukkale. Η πρόθεσή μου ήταν ξεκάθαρη: δεν σκόπευα να διανυκτερεύσω πουθενά αλλού. Αυτό όμως θα γινόταν μόνο αν κατάφερνα να καταγράψω 650 χλμ. πάνω στη σέλα του Crypton. Ήταν άραγε εφικτό;
Τα 650 χλμ. που χώριζαν το Pamukkale από την περιοχή της Καππαδοκίας αποδείχτηκαν μάλλον πολλά για ημερήσια διαδρομή με παπί στους επαρχιακούς δρόμους της Τουρκίας. Λίγο όμως η επιμονή και ο εγωισμός, λίγο ο καλός καιρός και η μαγεία του ταξιδιού, κατάφερα τελικά να νικήσω την κούραση και να φτάσω στον προορισμό μου την ώρα ακριβώς που ο ήλιος έπεφτε να κοιμηθεί…
Τι χρειάστηκε όμως να προσέχω καθοδόν; Πρώτα απ’ όλα το θέμα των καυσίμων. Η αυτονομία του παπιού (με μέση ταχύτητα τα 85 χλμ.) άγγιζε περίπου τα 90-100 χλμ., αλλά σε περίπτωση που φυσούσε κόντρα αέρας ή μεσολαβούσαν παρατεταμένες ανηφόρες, τότε η αυτονομία του έπεφτε αρκετά (περίπου στα 80 χλμ.). Μεγάλο βάσανο, αφού ήμουν υποχρεωμένος κάθε μια ώρα περίπου να σταματώ για βενζίνη. Αυτό όμως είχε και το θετικό του, μια και οι συχνές στάσεις για ανεφοδιασμό βοηθούσαν να ξεμουδιάζουν τα οπίσθιά μου και έτσι δεν χρειαζόμουν να κάνω επιπλέον στάσεις για ξεκούραση.
Ένα δεύτερο σημείο που απαιτούσε ιδιαίτερη προσοχή ήταν οι κακοτεχνίες και οι ανωμαλίες του δρόμου. Έπρεπε συνεχώς να «διαβάζω» τον δρόμο προκειμένου να αποφεύγω τυχόν λακκούβες και σαμαράκια, αφού, κακά τα ψέματα, το μπροστινό σύστημα ενός παπιού δεν έχει την σταθερότητα που έχει το αντίστοιχο μιας μεγαλύτερης μοτοσυκλέτας.
Και το ανέκδοτο της ημέρας; Η τροχαία που με σταμάτησε κοντά στην πόλη Aksaray ήθελε –σώνει και καλά– να μου δώσει κλίση για παράβαση του ορίου ταχύτητας! Το αμάρτημά μου; Το ραντάρ έδειξε ότι πήγαινα 5 χλμ. πάνω από το αναγραφόμενο όριο ταχύτητας (75 αντί για 70). Ευτυχώς, η αναφορά της εθνικής καταγωγής μου λειτούργησε αποτρεπτικά στο να με «στολίσουν» με μια κλίση των 160 €. Χρειάστηκε, μάλιστα, να επικαλεστώ την δεινή οικονομική κατάσταση της Ελλάδας και των εξαθλιωμένων κατοίκων της: «…όπως βλέπεις βρε καρντάση, με τα οικονομικά μέτρα που μας επέβαλλαν οι εθνοσωτήρες μας, έχουμε καταντήσει να ταξιδεύουμε πλέον με παπί. Δείξε λίγο κατανόηση και άφησε με να φύγω…».
Εκτός όμως από τους ένστολους της τροχαίας, την κούραση των χιλιομέτρων, την ζεστή διάθεση του ήλιου (ο υδράργυρος άγγιζε τους 30ο C) και τις κακοτεχνίες του οδικού άξονα (ιδιαίτερα στο κομμάτι της διαδρομής Afyon-Konya), στην πορεία μου για την Καππαδοκία, είχα να αντιμετωπίσω έναν λυσσαλέο αέρα που προσπαθούσε, για τουλάχιστον 150 χλμ., να με «γκρεμίσει» από τη σέλα του παπιού.
Και παρόλο που ολόκληρο το σύμπαν είχε συνωμοτήσει εναντίον μου, κατάφερα τελικά -οδηγώντας με πείσμα και καρτερικότητα- να αντικρίσω τα πρώτα σπίτια της πόλης Urgup μετά από 12 ώρες στο τιμόνι του κίτρινου Crypton, το οποίο παραδόξως δεν έδειξε κανένα σημείο κόπωσης…
Μνημεία της φύσης
Προσεγγίζοντας την Urgup/Ουργκούπ (Προκόπι) των 15.000 κατοίκων, το κοντέρ του ταξιδιάρικου παπιού είχε καταγράψει συνολικά 1.000 χλμ. από την αιγαιοπελαγίτικη ακτογραμμή – βρισκόμουν πλέον στην γεωγραφική καρδιά της Καππαδοκίας. Η γραφική πολίχνη Urgup (έχει αδελφοποιηθεί με τη Λάρισα) επιλέχθηκε ως το ορμητήριό μου για την τριήμερη εξερεύνηση της Καππαδοκίας, λόγω της υποδειγματικής τουριστικής υποδομής που διέθετε
Με το Crypton σε ρόλο on-off μοτοσυκλέτας, κατάφερα μέσα σε τρεις μέρες (γυρνώντας από το πρωί μέχρι το βράδυ) να σχηματίσω μια αρκετά αντιπροσωπευτική εικόνα της Καππαδοκίας. Εδώ, στα βάθη της Ανατολίας, είχα την τύχη να αντικρίσω ένα τοπίο που θύμιζε άλλον πλανήτη και παράλληλα να ανακαλύψω έναν ευλογημένο τόπο, ο οποίος, με καταλύτη τη χριστιανική πίστη και τον ελληνικό πολιτισμό, αντιστάθηκε σθεναρά για αιώνες απέναντι σε διωγμούς και απίστους!
Τα θαυμαστά καπρίτσια της τοπικής φύσης βρέθηκαν στην κορυφή της ατζέντας μου. Περπατώντας στα πέτρινα μονοπάτια της Καππαδοκίας, υποκλίθηκα μπροστά στο μεγαλείο της φύσης, που είχε μεγαλουργήσει με αστείρευτη έμπνευση και πάθος: ανάγλυφες πλαγιές σε πληθωρικούς σχηματισμούς και εκπληκτικές αποχρώσεις, πανύψηλοι κωνικοί μονόλιθοι, μεταξένιοι αμμόλοφοι, βράχοι με ψηλόλιγνα εντυπωσιακά σχήματα και απόκρημνα φαράγγια, συνιστούσαν την υποβλητική γεωμορφολογία της Καππαδοκίας, που ακροβατούσε ανάμεσα στην τολμηρή φαντασία και την απτή πραγματικότητα.
Η φύση της Καππαδοκίας δημιούργησε μέσα στους αιώνες ένα σκηνικό μοναδικό στο είδος του, που με συγκλόνισε από την πρώτη κιόλας στιγμή. Το βλέμμα μου εγκλωβίστηκε σ’ ένα εκτεταμένο σεληνιακό τοπίο που σχηματίστηκε κατά τους προϊστορικούς χρόνους, όταν συγκρούστηκαν εδώ τα δυναμικότερα στοιχεία της φύσης (φωτιά, νερό και αέρας). Η ιδιότυπη φυσική δημιουργία της Καππαδοκίας προέκυψε αρχικά από την ηφαιστειακή δραστηριότητα των βουνών, ενώ η λάβα και η λάσπη που σκέπασαν τα πάντα, σταδιακά διαβρώθηκαν από τους ισχυρούς ανέμους και τις βροχές, για να διαμορφωθεί τελικά το εξωπραγματικό τοπίο που αντίκριζα.
Η Καππαδοκία του ελληνισμού
Μετά τα αρχιτεκτονήματα της φύσης, το κίτρινο παπί ανέλαβε να με ξεναγήσει στους οικισμούς Uchisar (Ουτσχισάρ), Zelve (Ζελβέ), Mustafapasa (Μουσταφά–Πασά) και Goreme (Γκορεμέ). Πρόκειται για μικρά αστικά κέντρα με εμφανή τα σημάδια και τις μνήμες του άλλοτε ακμάζοντος ελληνικού στοιχείου. Νεοκλασικές κατοικίες με ελληνικά οικόσημα και επιγραφές, επιβλητικά αρχοντικά και ορθόδοξες χριστιανικές εκκλησίες με υπέροχες αγιογραφίες ήταν οι αδιάσειστες αποδείξεις ότι ο τόπος εδώ αποτελούσε κάποτε μια από τις πολλές ελληνικές πατρίδες.
Θέλοντας να επιβεβαιώσω τις πληροφορίες μου για την μακραίωνη παρουσία του ελληνικού στοιχείου στην περιοχή της Καππαδοκίας, επισκέφτηκα τον οικισμό Mustafapasa/Μουσταφά–Πασά (Σινασό) και δείπνησα στο εστιατόριο «Old Greek House», το οποίο στεγαζόταν σ’ ένα σπίτι που εγκατέλειψαν οι Έλληνες ιδιοκτήτες του το 1920. Δυστυχώς, ο ελληνισμός που υπήρχε εδώ από τα χρόνια του Μεγάλου Αλεξάνδρου, ξεριζώθηκε για πάντα πριν από 90 χρόνια, με τις ανταλλαγές πληθυσμών που επέβαλε η συνθήκη της Λοζάνης.
Σειρά είχε κατόπιν η Καππαδοκία της χριστιανοσύνης. Στο διάβα της Ιστορίας, η γη της Καππαδοκίας ταυτίστηκε με τη Χριστιανική Ανατολή, από την οποία αναδείχτηκαν οι ασκητικές μορφές των Μεγάλων Πατέρων της Ορθοδοξίας (ο Μεγάλος Βασίλειος, ο Γρηγόριος ο Νύσσης και ο Γρηγόριος ο Ναζιανζιανός). Παράλληλα, λόγω της γεωλογικής μορφής του εδάφους, στα όρια της Καππαδοκίας άνθισε και γιγαντώθηκε από τον 3ο-5ο μ. Χ. αιώνα το φαινόμενο του μοναχισμού.
Οι ορθόδοξοι μοναχοί που εγκαταστάθηκαν εδώ από τα πρωτοχριστιανικά χρόνια, υιοθετώντας την πρακτική των ντόπιων (οι οποίοι είχαν κατασκευάσει στο υπέδαφος ολόκληρες υπόγειες, τρωγλοδυτικές πολιτείες), λάξευσαν τους εύπλαστους βράχους κατασκευάζοντας μοναστικά κελιά, λιτά παρεκκλήσια, αλλά και ολόκληρους ναούς, ορισμένους από τους οποίους επισκέφθηκα.
Επιστρέφω…
Το τελευταίο πρωινό στην Urgup ήμουν από νωρίς στους δρόμους. Ήθελα να ζήσω λίγο από την καθημερινότητα των ντόπιων, αλλά πολύ περισσότερο να νιώσω σαν ντόπιος. Είχα τόσο ανάγκη να πάρω μαζί μου κάποιες δυνατές εικόνες και συγκινήσεις από τη μυθική γη της Καππαδοκίας. Άλλωστε, πάντα επιδιώκω να παίρνω κάτι μαζί μου από τους τόπους που γνωρίζω…
Έτσι, με τις πρώτες δειλές ακτίνες του ήλιου να θωπεύουν το πρόσωπό μου και να ζεσταίνουν με χρώμα το σκηνικό, πήγα στον χώρο της αγοράς, εκεί όπου οι αγρότες από τα γύρω χωριά διαλαλούσαν την πραμάτεια τους. Μπερδεύτηκα κατόπιν με τους αγουροξυπνημένους κατοίκους της πόλης, εισέπραξα αυθόρμητα χαμόγελα καρδιάς, ήπια τον πρωινό καφέ συντροφιά με μια παρέα καλοσυνάτων γερόντων, καλημέρισα τις νοικοκυρές που σκούπιζαν τις αυλές των χαμηλών κεραμόσκεπων σπιτιών τους και έστειλα μια καρτ-ποστάλ στα δυο ξαδελφάκια μου (έτσι, για να μην ξεχνιόμαστε).
Το Crypton με περίμενε φορτωμένο στην αυλή του ξενοδοχείου. Σε λίγο έφευγα. Για άλλους τόπους και άλλες πολιτείες. Έφευγα νοερά, έφευγα πραγματικά. Για κάποιον ανεξήγητο λόγο όμως, τη σκέψη μου δεν απασχολούσε καθόλου ο δρόμος της επιστροφής – τα 920 χλμ. που με χώριζαν από το γαλάζιο βασίλειο του Αιγαίου. Και γιατί να ανησυχώ άλλωστε; Το κίτρινο παπί είχε αποδείξει πως ήξερε να «κολυμπάει» στα βαθιά…Χρήστο και Τάκη, επιστρέφω…
INFO
Ένα παπί που θυμίζει… SUPERBIKE
Το κίτρινο YAMAHA Crypton 135 παραχωρήθηκε από τον εξουσιοδοτημένο αντιπρόσωπο της YAMAHA Μιχάλης Σπηλιώτης (ΣΠΗΛΙΩΤΗΣ Α.Ε. Θηβών 123 & 129, Περιστέρι, τηλ: 210 5763427 – 210 5751951, www.spiliotis.gr).
Το κίτρινο παπί θύμιζε σε όλα του ένα μικρό… SUPERBIKE! Είχε ενισχυμένο ψαλίδι, μεγαλύτερο δισκόφρενο μπροστά (295 mm) με τρόμπα Beringer, κιτ συμπλέκτη, ρυθμιζόμενη ηλεκτρονική και πίσω δισκόφρενο. Διέθετε επίσης πίσω ανάρτηση αζώτου, ενώ αξίζει να τονιστεί το set up του μπροστινού πιρουνιού με βαλβίδες για καλύτερη συμπίεση και επαναφορά.
Επίσης, η εταιρία ΣΠΗΛΙΩΤΗΣ Α.Ε., που έχει την αποκλειστική εισαγωγή και διάθεση των ειδών ένδυσης, υπόδησης και προστασίας αναβάτη BERING, μου χορήγησε για τις ανάγκες του ταξιδιού στην Καππαδοκία ένα μπουφάν BERING ODYSSEE.
