ΔΡΟΜΟΣ ΕΙΡΗΝΗΣ 2018 / ΑΡΧΑΙΑ ΟΛΥΜΠΙΑ – ΧΙΡΟΣΙΜΑ ΜΕΡΟΣ Β’

ΣΙΒΗΡΙΑ ΤΕΛΟΣ…

Σιβηρία και πάλι! Ίδια διαδρομή, ίδια συνοριακή ταλαιπωρία, ίδια τοπία. Επιστροφή στην Ulan Ude και προετοιμασία για τα τελευταία 3.600 χλμ. μέχρι το παραθαλάσσιο Βλαδιβοστόκ. Το οδικό πρόγραμμα ήταν έτοιμο και περιλάμβανε πέρασμα από τις πόλεις Chita – Mogocha – Blagovesensk – Khabarovsk – Vladivostok. Πάμε λοιπόν για την τελευταία παρτίδα επί σιβηρικού εδάφους …

Με την Ulan Ude να χάνεται πίσω μου, μετρούσα μόλις 3.400 χλμ. για το μεγάλο φινάλε της υπερσιβηρικής διαδρομής του “ΔΡΟΜΟΣ ΕΙΡΗΝΗΣ 2018”. Παράλληλα, στην προσπάθειά μου να ολοκληρώσω την διάσχιση όλης της ασιατικής ηπείρου και να «βρέξω» τα πόδια μου στα νερά του Ειρηνικού Ωκεανού, είχα να επισκεφθώ  επίσης τις πόλεις Chita – Mogocha – Blagovescenk – Khabarovsk – Vladivostok. Εντάξει, λίγο μακριά έπεφτε ακόμα η θάλασσα, αλλά έπαιρνα κουράγιο όταν σκεφτόμουν πόσα βάσανα είχαν περάσει οι ταλαίπωροι «Μύριοι» του Ξενοφώντα μέχρι να φωνάξουν «θάλαττα, θάλαττα»!

Πριν από 11 χρόνια (2007), όταν βρέθηκα να ταξιδεύω για δεύτερη φορά πάνω στην τροχιά του Υπερσιβηρικού δρόμου, τα 1.200 χλμ που ένωναν την Chita με την πόλη Blagovescensk ήταν μια κακοτράχαλη χωμάτινη διαδρομή, με ελάχιστους οικισμούς καθοδόν, σοβαρό πρόβλημα ανεφοδιασμού καυσίμων και έλλειψη βασικών υποδομών ύπνου και φαγητού. Τότε, τα είχα δει όλα…

Εν έτη 2018, ένας υπέροχος ασφαλτόδρομος ανέλαβε να οδηγήσει τις ρόδες της HONDA CRF 250 RALLY πάνω σ’ αυτό το κομμάτι της Υπερσιβηρικού, ενώ έκπληκτος αντίκριζα (κάθε 60-80 χλμ.) πρατήρια καυσίμων, εστιατόρια και μικρά μοτέλ να έχουν «ξεφυτρώσει» σαν τα μανιτάρια στις άκρες του δρόμου.

Οδηγώντας στην διαδρομή Chita – Mogocha – Blagovescenk, διέσχισα ταυτόχρονα το πιο αραιοκατοικημένο κομμάτι όλης της Υπερσιβηρικής αρτηρίας μέχρι το Βλαδιβοστόκ. Αρκετές φορές συνομιλούσα φωνακτά με τον εαυτό μου, για να μην τρελαθώ από την αβάστακτη σιωπή και μοναξιά ενός υπέροχου καταπράσινου τοπίου. Όσο όμως οι μέρες περνούσαν και τα χιλιόμετρα λιγόστευαν, ένα ανυπέρβλητο αίσθημα ψυχικής ανάτασης και ευφορίας με πλημμύριζε. Ναι, πλησίαζα στην θάλασσα…

Στην κωμόπολη Mogocha, δυο μέλη της τοπικής μοτοσυκλετιστικής λέσχης που με συνάντησαν στην είσοδο της κωμόπολης, ανέλαβαν να μου βρουν κατάλυμα. Ο Yuri, ιδιοκτήτης μιας μικρής πανσιόν και μέλος της λέσχης (αριθμεί περίπου 20 μέλη) μου πρόσφερε αφιλοκερδώς φιλοξενία, με αντάλλαγμα την παρέα μου και την εξιστόρηση των ταξιδιωτικών μου εμπειριών. Κι αφού πρώτα με βοήθησε να αλλάξω λάδια στην CRF 250 RALLY, όλο το βράδυ «…πίνω μπύρες, πίνω μπύρες, πίνω μπύρες…». Την άλλη μέρα, άντε ν’ ανάβω στην σέλα!

Όση βροχή δεν έφαγα όλες τις προηγούμενες μέρες, με περίμενε στα τελευταία 120 χλμ. πριν την Blagovescenk. Τόση ήταν η μανία και ο όγκος της καταιγίδας, που αρκετά αυτοκίνητα προτίμησαν να διακόψουν προσωρινά την πορεία τους και να μοιραστούν μαζί μου τα λίγα στεγνά τετραγωνικά μέτρα του υπόστεγου ενός πρατηρίου καυσίμων.  Εκεί γνωρίστηκα με τον Oleg, ο οποίος, βλέποντας την ελληνική πινακίδα κυκλοφορίας της μοτοσυκλέτας, με καλωσόρισε στον τόπο του  ευδιάθετος και χαμογελαστός. Οι προπέρσινες οικογενειακές διακοπές του στην Ελλάδα (Σαντορίνη και Κρήτη) του είχαν αφήσει τις καλύτερες εντυπώσεις για την Ελλάδα και τους Έλληνες. Πάλι καλά, ήμουν και τυχερός. Άντε τώρα να είχε κακοπεράσει στην Ελλάδα και να καταριόταν την τύχη του που πήγε εκεί…

Από τον ευκατάστατο Oleg και την γοητευτική γυναίκα του “εισέπραξα” όλο τον ενθουσιασμό και τον θαυμασμό που είχαν για την Ελλάδα…  

Ο Oleg δεν έμεινε όμως μόνο στα λόγια. Το ίδιο βράδυ, πέρασε με την γυναίκα του από το hostel που είχα καταλύσει, με ξενάγησαν με το αυτοκίνητο στην πόλη και καταλήξαμε σ’ ένα παραδοσιακό ρωσικό εστιατόριο στο κέντρο της πόλης, όπου και δειπνήσαμε. Από τον ευκατάστατο Oleg και την γοητευτική γυναίκα του “εισέπραξα” όλο τον ενθουσιασμό και τον θαυμασμό που είχαν για την Ελλάδα…

Επόμενη στάση η πόλη Khabarovsk (670 χλμ. νότια της Blagovescenk), το προτελευταίο αστικό κέντρο του υπερσιβηρικού άξονα. Κτισμένη (όπως και η Blagovescenk) στις όχθες του ποταμού Αμούρ, που εκτελεί χρέη συνοριακής γραμμής με την Κίνα, η Khabarovsk  χρωστά το όνομά της στον Κοζάκο εξερευνητή Yerofey Khabarovsk, ο οποίος την θεμελίωσε το 1858, αρχικά ως ένα προκεχωρημένο στρατιωτικό φυλάκιο των Ρώσων στην Ανατολική Σιβηρία (Far East). Κοσμοπολίτικη και λαμπερή, με πάμπολλα καταπράσινα πάρκα και καλοδιατηρημένα κτίσματα των αρχών του 20^ου αιώνα, η Khabarovsk ήταν μια πόλη ιδανική για περπάτημα και χαλάρωση. Γι’ αυτό άλλωστε κλείδωσα εδώ την μαύρη μοτοσυκλέτα για τρεις μέρες και «έλειωσα» σόλες…

Επόμενη –και τελευταία– υπερσιβηρική στάση, το παραθαλάσσιο Βλαδιβοστόκ (756 χλμ. νότια), στις ακτές του Ειρηνικού Ωκεανού. Συναισθήματα καθοδόν; Δύσκολα περιγράφονται! Κι εντέλει, μετά από 31 μέρες ταξιδιού στην σέλα της μαύρης HONDA CRF 250 RALLY, η δική μου “Κάθοδος των Μυρίων” έφτασε αισίως στο τέλος της και εγώ δικαίως φώναζα παθιασμένος μέσα από το κράνος «θάλαττα, θάλαττα»…

Το κοντέρ της μοτοσυκλέτας είχε συμπληρωμένα 14.200 χλμ. όταν έφτασα στο ομιχλώδη Βλαδιβοστόκ, όπου γράφτηκε ο επίλογος ενός μεγάλου διηπειρωτικού ταξιδιού. Όμως, ο «ΔΡΟΜΟΣ ΕΙΡΗΝΗΣ 2018» δεν είχε ακόμα τελειώσει, αφού η Ιαπωνία θα “υπέγραφε” το τέλος αυτής της ταξιδιωτικής περιπέτειας.

Το εβδομαδιαίο καράβι για την «Χώρα του Ανατέλλοντος Ηλίου» αναχωρούσε από το Βλαδιβοστόκ σε 5 μέρες. Προλάβαινα να (ξανά) δω το Βλαδιβοστόκ (την γενέτειρα του αείμνηστου ηθοποιού Yul Brynner), να βγάλω τα ατμοπλοϊκά εισιτήρια και να ολοκληρώσω τις εκτελωνιστικές διαδικασίες. Όταν πήρα όμως τα εισιτήρια στα χέρια, αυτά δεν έγραφαν ως προορισμό την Ιαπωνία, αλλά την… Νότια Κορέα! Η απόβαση στην Κορεατική χερσόνησο είναι προ των πυλών…

ΝΟΤΙΟΣ ΚΟΡΕΑ, Η ΜΕΓΑΛΗ ΕΚΠΛΗΞΗ

Πριν από 11 χρόνια (2007), όταν ταξίδευα πρώτη φορά ατμοπλοϊκώς από το Βλαδιβοστόκ στην Ιαπωνία, σχεδίαζα να αποβιβαστώ και στη Νότια Κορέα. Τότε όμως έφαγα «πόρτα» από τους Κορεάτες. Ο λόγος; Απαγορευόταν η είσοδος ξένων μοτοσυκλετών άνω των 500 cc στην χώρα!! Ήμουν δυστυχώς ανεπιθύμητος για μόλις 150cc, μιας και τότε οδηγούσα μια BMW 650 F. Τα χρόνια όμως πέρασαν, οι νόμοι άλλαξαν και τα νοτιοκορεάτικα σύνορα άνοιξαν διάπλατα για όλες τις μοτοσυκλέτες. Αλλά και να μην είχε αλλάξει τίποτα, με την μαύρη HONDA CRF 250 RALLY ούτως ή άλλως ευπρόσδεκτος θα ήμουν λόγω των λίγων κυβικών…

Από την στιγμή που το καράβι έδεσε κάβους στην πόλη Donghae και η μοτοσυκλέτα κύλησε τους τροχούς της στην Κορεατική χερσόνησο, είχα στην διάθεσή μου μια εβδομάδα να περιηγηθώ στην χώρα. Μετά από επτά ημέρες έπρεπε να βρεθώ και πάλι στην αποβάθρα και να επιβιβαστώ στο επόμενο (εβδομαδιαίο) πλοίο, για να συνεχίσω το ατμοπλοϊκό ταξίδι προς Ιαπωνία πλευρά…

Την κυκλική διαδρομή που θα ακολουθούσα (Donghae – Seoul – Busan – Donghae) την είχα μελετήσει και σχεδιάσει στο Βλαδιβοστόκ – τώρα είχε έρθει η ώρα για την πραγματοποίησή της. Ήμουν πάντως αρκετά ενθουσιασμένος αφού η Νότια Κορέα αντιπροσώπευε για μένα ένα ολοκαίνουργιο πεδίο ταξιδιωτικής δράσης… Πρωτόγνωρα τα αξιοθέατα, πολλά τα «θέλω» μου, αλλά λίγος δυστυχώς ο χρόνος (αναλογικά) που είχα στη διάθεσή μου. Δεν πειράζει όμως, ξεκινώ κι ότι προλάβω…

Δυο ήταν τα σημαντικότερα προβλήματα που κλήθηκα να αντιμετωπίσω στην διάρκεια της παραμονής μου στη Νότια Κορέα. Το πρώτο αφορούσε την γενική απαγόρευση κυκλοφορίας των μοτοσυκλετών στους αυτοκινητοδρόμους (Expressway). Θα έπρεπε λοιπόν να οδηγήσω στο κορεσμένο εθνικό οδικό δίκτυο και να προσπαθώ να αποφύγω μια εσφαλμένη είσοδος σε Expressway – τα πρόστιμα είναι μεγάλα και οι ελληνικές δικαιολογίες δεν περνάνε. Εντέλει, λύση στο πρόβλημα δόθηκε χάρη στο νοτιοκορεάτικο σύστημα πλοήγησης NAVER, τ’ οποίο εγκατέστησε στο κινητό μου τηλέφωνο o Kim, κάτοχος της SUZUKI V- STROM 650 που γνώρισα στο κέντρο της Donghae. Κι επειδή το NAVER δούλευε μόνο με σύνδεση στο διαδίκτυο, χρειάστηκε να αγοράσω και μια τοπική κάρτα SIM…

   Στο δεύτερο πρόβλημα, δυστυχώς δεν μπορούσα να κάνω τίποτα άλλο, παρά μόνο υπομονή. Με τον υδράργυρο σταθερά σκαρφαλωμένο στους 37^οC – 39^οC και την υγρασία να αγγίζει το 90%, η κατάσταση ήταν σκέτη φρίκη! Ούτε στο Ντουμπάι δεν είναι τόσο αποπνικτικά το καλοκαίρι…

Ο Kim μου έδωσε την διεύθυνσή του στην Σεούλ και προσφέρθηκε να με φιλοξενήσει για μια βραδιά. Μπορεί να φύγαμε μαζί από την Donghae, αλλά  καθένας ακολουθήσαμε διαφορετικούς ρυθμούς. Εγώ χρειάστηκα 6 ώρες για να απολαύσω και να φωτογραφίσω την υπέροχη ορεινή διαδρομή Donghae – Seoul (252 χλμ.), ενώ ο Kim μετά από 4 ώρες έμπαινε στο σπίτι του. Ο Kim και η γυναίκα του αποδείχθηκαν μια υπέροχη συντροφιά και αποτέλεσαν για μένα ένα ανοικτό παράθυρο στον κόσμο τους. Όλο το βράδυ τούς «βομβάρδιζα» με ερωτήσεις και απορίες. Ήταν το καλύτερο δώρο που θα μπορούσα να έχω εδώ στη Νότια Κορέα…

Τις δυο επόμενες βραδιές κοίμισα το κορμί μου σε ένα αξιοπρεπέστατο hostel στο κέντρο της νοτιοκορεατικής πρωτεύουσας, ενώ κάτω από την καυτή ματιά του ήλιου, αυτοκρατορικά παλάτια, βουδιστικοί ναοί και αστραφτεροί ουρανοξύστες «παρέλασαν» μπροστά από τον φωτογραφικό φακό μου, συγκροτώντας τις ψηφιακές αναμνήσεις μου από την Σεούλ.

Ο Paul Kimson, κάτοχος μιας BMW F-800, ήταν ένας διαδικτυακός φίλος (FB), ο οποίος περίμενε πώς και πώς να με συναντήσει – οδηγώντας από την Seoul στην Busan, θα περνούσα κι από την πόλη του (Degau). Μετά από ένα λουκούλλειο γεύμα με κορεάτικα εδέσματα, ακολούθησε ο καθιερωμένος μοτο-καφές και κατόπιν ο Paul με συνόδευσε με την BMW F-800 μέχρι τα βόρεια προάστια της Busan (150 χλμ. μακριά). Τι να πω για αυτόν τον υπέροχο άνθρωπο και μοτοσυκλετιστή; Ότι με κέρασε ακόμα και την… βενζίνη;

Στην Busan, την δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της Νότιας Κορέας, είχα να εκτελέσω μια διπλή αποστολή, με άρωμα ελληνικό. Η ποικιλόχρωμη συνοικία Gamcheon Village, γνωστή κι ως η «Σαντορίνη της Κορέας» λόγω της πανομοιότυπης οικιστικής αρχιτεκτονικής της, ήταν ο πρώτος προορισμός μου. Και φυσικά, δεν μπορώ να σας περιγράψω την συγκίνηση και την εθνική υπερηφάνεια που με πλημμύρισαν όταν τραγουδούσα τον Εθνικό Ύμνο της Ελλάδας σ’ ένα δημόσιο πάρκο της κωμόπολης Okpo Dong (62 χλμ. νοτιοδυτικά της Busan), εκεί όπου υπήρχε τοποθετημένη μια μεταλλική στήλη με γραμμένο τον ελληνικό εθνικό ύμνο. “Σε γνωρίζω από την κόψη του σπαθιού την τρομερή…”

Το απόγευμα της έκτης ημέρας, η παραλιακή διαδρομή Busan – Donghae (305 χλμ.) οδήγησε την μαύρη CRF 250 RALLY ξανά στην αποβάθρα. Ο «ΔΡΟΜΟΣ ΕΙΡΗΝΗΣ 2018» δεν είχε ακόμα τελειώσει, αφού η «Χώρα του Ανατέλλοντος Ηλίου» ήταν εκείνη που θα έγραφε τον επίλογο αυτής της ταξιδιωτικής περιπέτειας. Είχα περάσει μια αλησμόνητη βδομάδα στη Νότια Κορέα – σε λιγότερο από ένα εικοσιτετράωρο θα σαλπάριζα για Ιαπωνία. Η αλήθεια είναι πως ήθελα πολύ να μείνω κι άλλο στη Νότια Κορέα – όμως, δεν μπορούσα. Αν και ήταν λίγος ο χρόνος μου εδώ, ήταν πραγματικά μεγάλη τύχη που μπόρεσα να ταξιδέψω τα όνειρά μου σε τούτον τον απρόσμενα προικισμένο τόπο…

ΑΠΟΣΤΟΛΗ ΕΞΕΤΕΛΕΣΘΗ

Και μετά τη Νότια Κορέα, ακολούθησε η απόβαση στην «Χώρα του Ανατέλλοντος Ηλίου»… Καθώς το ρώσικο σαπιοκάραβο έριχνε άγκυρα στο λιμάνι Sakaiminato της Δυτικής Ιαπωνίας μετά από 16 ώρες ταξιδιού, ξεκινούσε το τελευταίο κεφάλαιο του οδοιπορικού «ΔΡΟΜΟΣ ΕΙΡΗΝΗΣ 2018». Μετά από ένα δίωρο γραφειοκρατικό γαϊτανάκι εκτελωνισμού που μου κόστισε περίπου 270 Ευρώ (για να σφραγιστεί το CARNET ATA της μοτοσυκλέτας χρειάστηκε να πάω με ταξί στην κοντινή πόλη Matsue – κόστος μετάβασης 130 Ευρώ!!), ευτύχησα να πατήσω την μίζα της μαύρης CRF 250 RALLY και να αποχαιρετήσω αργά το ίδιο μεσημέρι τις λιμενικές εγκαταστάσεις.

Μετά από 55 ημέρες στην σέλα της μαύρης HONDA CRF 250 RALLY, η αποστολή μου είχε πια ολοκληρωθεί με απόλυτη επιτυχία. Ναι, τα είχα καταφέρει…

Με την ηλεκτρονική πυξίδα να δείχνει το νότο της χώρας (και συγκεκριμένα την πόλη Χιροσίμα, 205 χλμ. μακριά), ξεκίνησα γεμάτος ανυπομονησία την περιπλάνησή μου επί ιαπωνικού εδάφους. Το μεγαλύτερο πρόβλημα που κλήθηκα να αντιμετωπίσω καθοδόν στους δρόμους της Ιαπωνίας ήταν το γεγονός ότι η κυκλοφορία των αυτοκινήτων γινόταν στο αριστερό ρεύμα (κατά τα βρετανικά πρότυπα). Κι όσον αφορά τις καιρικές συνθήκες, η πνιγερή υγρασία και η αφόρητη ζέστη των 37-39^ο C που επικρατούσαν στην Ν. Κορέα αποτελούσαν δυστυχώς κι εδώ μια δυσβάστακτη πραγματικότητα.

Η τελετή παράδοσης του μηνύματος Φιλίας και Ειρήνης του Δημάρχου της Αρχαίας Ολυμπίας στους εκπροσώπους των Δημοτικών Αρχών της Χιροσίμα πραγματοποιήθηκε  στον χώρο του «Πάρκου Ειρήνης» την παραμονή της 73^ης επετείου από την ρίψη της ατομικής βόμβας. Μετά από 55 ημέρες στην σέλα της μαύρης HONDA CRF 250 RALLY, η αποστολή μου είχε πια ολοκληρωθεί με απόλυτη επιτυχία. Ναι, τα είχα καταφέρει…

Όμως, στην ξενάγηση που ακολούθησε στους χώρους και στα μνημεία του «Πάρκου Ειρήνης», αποσβολωμένος αποτύπωσα όλη την οδύνη και την φρίκη που προκάλεσε στους κατοίκους της μαρτυρικής Χιροσίμα η ρίψη της πρώτης ατομικής βόμβας (6/8/1945). Γι’ όλα αυτά που αντίκρισα και αφουγκράστηκα εδώ στην Χιροσίμα, τα λόγια περιττεύουν…

Το Κιότο, μαζί με το Τόκυο, είναι δυο πόλεις που πρέπει οπωσδήποτε να επισκεφτεί κανείς όταν βρεθεί στην «Χώρα του Ανατέλλοντος Ηλίου».

Μπορεί η αποστολή μου εδώ στην Χιροσίμα να τελείωσε, όμως, η ιαπωνική πρωτεύουσα ήταν εκείνη που θα σφράγιζε και τυπικά το τέλος του ταξιδιού μου. Από το Τόκιο θα γινόταν η αεροπορική απόδρασή μου από την Ιαπωνία και η ατμοπλοϊκή επιστροφή της μοτοσυκλέτας στην Ελλάδα.