«…η μοτοσυκλέτα αγκομαχούσε όλο και περισσότερο καθώς σκαρφάλωνε στη γυμνή πλαγιά του βουνού. Κάθε χιλιόμετρο που αφήναμε πίσω μας περνούσε με απελπιστικά αργό ρυθμό, ενώ η ασθματική λειτουργία του κινητήρα είχε αρχίσει να μας προβληματίζει σοβαρά.
Δεν έφταιγε όμως, ούτε το υπέρβαρο φορτίο της μοτοσυκλέτας, ούτε η ανηφορική κλίση του δρόμου για τη δυσλειτουργία του κινητήρα. Ήταν τα αποτελέσματα της έλλειψης οξυγόνου (λόγω υψομέτρου), γεγονός που είχε αρχίσει να γίνεται πλέον αντιληπτό, όχι μόνο από τα «πνευμόνια» της μοτοσυκλέτας, αλλά και από τα δικά μας. Γρήγορες, βαθιές ανάσες, μικροζαλάδες και μυϊκή ατονία χαρακτήριζαν και τη δική μας «λειτουργία». Σε υψόμετρο 4.250 μ., σίγουρα δεν περιμέναμε πως εμείς και η μοτοσυκλέτα θα …πετούσαμε! Και είχαμε ακόμα αρκετό δρόμο ως την κορυφή…».
Ξεθωριασμένες αναμνήσεις, κιτρινισμένες σελίδες, σκονισμένες λέξεις…Ένα παλιό τεύχος του ΜΟΤΟ (Νο 121), καταχωνιασμένο στην αποθήκη του σπιτιού, άνοιξε διάπλατα στα χέρια μου – μια μικρή χρονομηχανή μπήκε ξαφνικά σε λειτουργία. Δεν δίστασα διόλου. Βούτηξα με ορμή μέσα στη δίνη του χρόνου και άρχισα να κολυμπώ πίσω, χιλιόμετρα και έτη μακριά…
«…υποταγμένοι στον ίλιγγο του υψομέτρου και στο πόθο για την κορυφή συνεχίζαμε απτόητοι την ανάβαση στον ορεινό άξονα Karakorum Highway…και τελικά, η ταξιδιωτική μας αναζήτηση βρήκε διέξοδο και κορυφώθηκε στα 4.780 μ., στο ψηλότερο ασφαλτοστρωμένο σημείο του κόσμου. Κάτω από την βαριά σκιά της οροσειράς Karakorum (της δυτικότερης απόληξης των Ιμαλαΐων), στα σύνορα της Κίνας. Ήταν 12 Αυγούστου του 1994…».
ΤΑΞΙΔΙ ΖΩΗΣ
Συνέχισα να ξεφυλλίζω, να ταξιδεύω, να θυμάμαι…Όσο περνούσαν όμως οι μέρες και οι αναμνήσεις μου αποκτούσαν χρώμα ζωηρό, τόσο γιγάντωνε μέσα μου μια λαχτάρα. Πατούσα στη γη, αλλά τα μάτια της ψυχής μου ήταν στραμμένα ψηλά στον ουρανό. Δεν μπορούσα πλέον να το αρνηθώ! Διακαής πόθος να ζήσω και πάλι την περιπέτεια μιας ανάβασης, να βρεθώ ξανά σε μια κορυφή του κόσμου!
Αρχίζω λοιπόν να ψάχνω για έναν προορισμό, ορεινό και συναρπαστικό. Εντάξει, τα Ιμαλάια έπεφταν λίγο μακριά, τα Καρπάθια τρομακτικά και τα Ουράλια αδιάφορα. Ο τσαλακωμένος χάρτης, που χρόνια τώρα συντροφεύει τις ευρωπαϊκές μου εξορμήσεις, ξεδιπλώνεται για ακόμα μια φορά πάνω στο τραπέζι. Αν και κορεσμένος με χαραγμένες διαδρομές και σημειώσεις, περιχαρής εντοπίζω ένα μικρό κενό ακριβώς στην καρδιά της Ευρώπης – δείχνει τις Άλπεις, τον ορεινό γίγαντα της Γηραιάς ηπείρου. Δασωμένες βουνοπλαγιές, γυμνές ανεμοδαρμένες κορυφογραμμές, παγετώνες, τρομακτικά φαράγγια, γραφικά χωριά, δύσβατα περάσματα και αιώνια χιόνια: ο μαγευτικός κόσμος των Άλπεων υπόσχεται ακριβοθώρητες εικόνες και δυνατές εμπειρίες σ’ όσους αποφασίσουν να εξερευνήσουν οδικώς το τραχύ ανάγλυφο της ψηλότερης ευρωπαϊκής οροσειράς.
Επόμενο βήμα; Να καθορίσω με ακρίβεια τις γεωγραφικές συντεταγμένες του προορισμού, μια και η κορμοστασιά των Άλπεων είναι τεράστια – εκτείνεται από την Αυστρία και την Σλοβενία στα ανατολικά και έως την Γαλλία στα δυτικά. Γι’ αυτό τον λόγο οι Άλπεις χωρίζονται σε Δυτικές και Ανατολικές: οι Δυτικές Άλπεις απλώνονται στην Ιταλία, την Γαλλία και την Ελβετία, ενώ οι Ανατολικές στην Αυστρία, την Γερμανία, την Ιταλία, το Λιχτενστάιν, την Σλοβενία και στην Ελβετία. Λίγες γνώσεις γεωγραφίας δεν κάνουν ποτέ κακό!
Εκεί όμως που στέκομαι περισσότερο είναι στα νούμερα – η ψηλότερη κορυφή των Δυτικών Άλπεων (και όλης της Ευρώπης) είναι η Mont Blanc (4.810 μ.) στα γαλλοϊταλικά σύνορα, ενώ στις Ανατολικές Άλπεις, την πρώτη θέση της λίστας καταλαμβάνει το όρος Piz Bernina (4.052 μ.), στην νοτιοανατολική Ελβετία. Η παράμετρος του υψομέτρου είναι αυτή που μου υποδεικνύει όμως και τον τελικό αλπικό προορισμό: δυτικά, στα ψηλότερα! Θέλω οπωσδήποτε να αγγίξω τον ουρανό. Δεν συμβιβάζομαι με τίποτα λιγότερο από την κορυφή!
Πόσο ψηλά μπορώ εδώ να φτάσω; Που τελειώνει άραγε η ανηφόρα; Με το πάτημα ενός κουμπιού μαθαίνω αμέσως τα πάντα: Γαλλικές Άλπεις, πέρασμα Col La Bonette, ύψος 2.802 μ., το ψηλότερο οδικό πέρασμα στις Άλπεις, η κορυφή της Ευρώπης. Πιο ψηλά δεν γίνεται! Για μια στιγμή, όμως, κυριαρχεί απογοήτευση: «…είναι 2.000 μ. χαμηλότερα από τα Ιμαλάια…». Αμφιταλαντεύομαι, με ρωτώ επίμονα αν τελικά το θέλω! Μετέωρες σκέψεις, ανάμεικτα συναισθήματα και ένας ανοιγμένος χάρτης μπροστά μου που με καλεί να τον τιμήσω. Δευτερόλεπτα αργότερα ο χάρτης κλείνει, το ταξίδι «κλειδώνει»! Κοιτάω πλέον μπροστά και ψηλά, στην κορυφή της Ευρώπης.
ΣΟΚΟΛΑΤΕΝΙΑ ΠΑΡΑΓΓΕΛΙΑ
Ξημερώνει και το πρώτο δειλό φως της ημέρας με βρίσκει στο τιμόνι της SMT 990 να ταξιδεύω. Πίσω μου αφήνω τη νύχτα, και χιλιόμετρα πιο πίσω την θαλπωρή της κωμόπολης Carmagnola (30 χλμ. νότια του Τορίνο), όπου διανυκτέρευσα. Το ξεκίνημα άλλης μιας μέρας στους δρόμους της Βόρειας Ιταλίας «αφυπνίζει» τα χρώματα της φύσης, αλλά και τα εσώψυχά μου. Η γαλήνη του τοπίου, η σαφήνεια των χρωμάτων και η αγροτική καθημερινότητα των ντόπιων επιβεβαιώνουν περίτρανα πως η κάθε μέρα εδώ ακολουθεί μια τροχιά αβίαστη, νωχελική – ο φυσικός χρόνος μοιάζει να αψηφά τα σύνορα του εικοσιτετράωρου.
Κάποια στιγμή νιώθω επιτακτική την ανάγκη να σταματήσω. Φρενάρω στην άκρη του δρόμου και σηκώνω τη ζελατίνα του κράνους. Ανοίγω κουβέντα με τον εαυτό μου, καταραμένη μοναξιά! Εδώ και τρεις μέρες απολαμβάνω την παρουσία μου σ’ έναν τόπο που, αναπάντεχα, μου φαίνεται οικείος. Οδηγώντας για τρίτη συνεχόμενη μέρα στους επαρχιακούς δρόμους της Κεντρικής και Βόρειας Ιταλίας, είναι πια φανερό πως κάθε γωνιά, χωριό ή κωμόπολη αυτής της χώρας συνοδεύεται από μια ανεξήγητη αίσθηση προσδοκίας, που σπάνια δεν δικαιώνεται.
Σε λίγο προσεγγίζω τις Άλπεις (Maritime Alps), οπλισμένος με την γνώση πως εκεί θα βρω έναν φυσικό παράδεισο. Η ψυχολογία μου; Δεν διαφέρει από εκείνη ενός ορειβάτη που τον «έλκει» το όνειρο της κορυφής. Ναι, ξέρω πως εκεί ψηλά στα αλπικά βουνά υπάρχει μια καλή αφορμή για να ζήσω την περιπέτεια που τόσο επιθυμώ.
Πλησιάζοντας στην πόλη Cuneo, κοντά στην γαλλο-ιταλική μεθόριο, οι ανατολικοί πρόποδες των Maritime Alps σταδιακά αποκαλύπτονται μέσα από την πρωινή καταχνιά. Με ικανοποίηση διαπιστώνω πως δεν υπάρχει πιο κατάλληλη ώρα από αυτήν, την πρωινή, για να ξεκινήσω το δίτροχο σκαρφάλωμα στην επιβλητική οροσειρά. Οφείλω πάντως να ομολογήσω ότι είμαι και αρκετά τυχερός – απολαμβάνω τη κρυστάλλινη καθαρότητα μιας καλοκαιρινής μέρας, κάτι που δεν συμβαίνει συχνά εδώ.
Στην κεντρική πλατεία Piazza Galimberti της Cuneo, κάτω από το βλέμμα του μαρμάρινου Giuseppe Barbaroux (επιφανούς τέκνου της πόλης) ψάχνω αγωνιωδώς να βρω μερικά ελεύθερα τετραγωνικά εκατοστά στις πλαϊνές βαλίτσες της SMT. Πρέπει επειγόντως να βολέψω μια χούφτα σοκολατάκια «Cuneesi al rhum» – τα διάσημα γλυκίσματα της πόλης. Βλέπετε, η αγορά τους ήταν παραγγελιά της γυναίκας: «…μην τολμήσεις και γυρίσεις χωρίς να μου φέρεις εκείνα τα καταπληκτικά σοκολατάκια με γέμιση ρούμι από την Cuneo. Θα τα βρεις στα ζαχαροπλαστεία της κεντρικής πλατείας…τα είχε δοκιμάσει και ο γνωστός Ernest Hemingway όταν επισκέφθηκε την πόλη το 1954 και παραμιλούσε…». Δεν ξέρω αν ο εκκεντρικός Ernest Hemingway έχασε ή όχι τα μυαλά του με τα σοκολατάκια της Cuneo, εγώ πάντως δεν ξετρελάθηκα ιδιαίτερα.
ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΚΑΣΤΡΟ
Και η πολυπόθητη ανάβαση ξεκινά! Μια θεαματική -αλλά ταυτόχρονα και επίπονη- διαδρομή μήκους 68 χλμ. πάνω στο ορεινό ανάγλυφο των Άλπεων ενώνει την Cuneo με τα (πρώην) γαλλο-ιταλικά σύνορα, που με καρτερούν στο πέρασμα Col de Mandalena, σε υψόμετρο 1.991 μ. Πριν όμως πορευτώ πάνω στο αλπικό ανάγλυφο, φροντίζω να γεμίσω το ρεζερβουάρ της πορτοκαλί μοτοσυκλέτας – αγνοώ αν υπάρχουν πρατήρια καυσίμων πάνω στη τροχιά του ορεινού οδικού άξονα (τελικά, άδικα ανησυχώ).
Ελάχιστα χιλιόμετρα από τα τελευταία σπίτια της Cuneo, ο καλοσχεδιασμένος οδικός άξονας με τον τέλειο ασφαλτοτάπητα αρχίζει να αποκτά σταδιακά ανηφορικό προσανατολισμό και ξεκινά να σκαρφαλώνει με γοργούς ρυθμούς πάνω στις δασοσκέπαστες βουνοπλαγιές. Από τα πρώτα κιόλας ανηφορικά χιλιόμετρα πιάνω τον εαυτό μου να προσπαθεί να μαντέψει ποιά «φυσική» έκπληξη με περιμένει στην επόμενη στροφή. Πολλές ολιγόλεπτες στάσεις για να οργιάσω φωτογραφικά, ενώ μια συστάδα ταπεινών οικισμών (Gaiola, Demonte, Vinadio), με αυξημένη την αίσθηση της παράδοσης και πνιγμένοι μέσα στο καταιγιστικό πράσινο της στενής κοιλάδας Stura, παρεμβάλλονται στα πρώτα 38 χλμ. της διαδρομής.
Καθώς το πρωί δίνει τη θέση του στη μέση της ημέρας, αρχίζω να αναζητώ τη γεύση του καφέ. Μια αναζήτηση που καταλήγει σ’ ένα από τα πάμπολλα σαλέ που υπάρχουν πάνω στην πορεία του αλπικού άξονα. Ξύλινο ντεκόρ, ζεστός καφές, απλωμένοι χάρτες και καλή παρέα. Μοιράζομαι το ίδιο τραπέζι (αλλά και τις εμπειρίες μου) μ’ ένα ζευγάρι Γάλλων μοτοσυκλετιστών από την Μασσαλία – όπως και η πορτοκαλί SMT μοιράζεται αντίστοιχα τον ίδιο χώρο με την δική τους YAMAHA FJR 1300. Παρ’ όλο που η συζήτησή μας για τα αξιοθέατα και τις ιδιαιτερότητες της διαδρομής έχει ζεστάνει την ατμόσφαιρα, το θερμόμετρο έξω –και παρά τον ήλιο– έχει κατρακυλήσει σε μονοψήφια νούμερα. Οι συνδαιτυμόνες μου με ενημερώνουν ότι, ακόμα και το καλοκαίρι, η μέση θερμοκρασία εδώ μόλις ξεπερνά τους 5 C, ενώ δεν είναι σπάνια η περίπτωση χιονοπτώσεων στα τέλη Αυγούστου.
Ξανά πάνω στη σέλα, χαλαρός και ανανεωμένος. Μόνο 15 ανηφορικά χιλιόμετρα με χωρίζουν πλέον από το πέρασμα Col de Mandalena – επόμενη και τελευταία στάση στο μικρό τουριστικό θέρετρο Argentera. Ο ελικοειδής δρόμος επιμένει στην ανοδική του πορεία – τα ρουλεμάν του τιμονιού δουλεύουν πυρετωδώς, το ίδιο και οι αισθήσεις μου. Μόλις προσπερνώ τα πολυτελή σαλέ του Argentera, ο δασικός μανδύας των ελάτων παραχωρεί αμέσως την θέση του σ’ ένα άθικτο αλπικό τοπίο χαμηλής βλάστησης και γρανιτένιων βουνοκορφών. Όσο πλησιάζω στο πέρασμα Col de Mandalena, τόσο «ανεβαίνει» η ομορφιά του τοπίου, το κέφι της μοτοσυκλέτας και η αδρεναλίνη μου. Η εξερεύνηση των Maritime Alps αποδεικνύεται τελικά μια συναρπαστική υπόθεση, που σίγουρα δυσκολεύει και τους πιο έμπειρους ταξιδιώτες στις περιγραφές τους – ειδικά όταν πρόκειται για ορεινά τοπία σαν κι αυτά που ανακαλύπτω εδώ στα γαλλο-ιταλικά σύνορα.
Πέρασμα Col de Mandalena, ώρα 15:35 – το πρώτο κάστρο έχει πέσει. Για πολλοστή φορά στήνω τον τρίποδα και ποζάρω παρέα με την SMT. Δυο οι αναμνηστικές φωτογραφίες: μια μπροστά στην πινακίδα “Col de Mandalena” και μια στην παρακείμενη πινακίδα “FRANCIA”. Αμέσως μετά ξεκινά μια τρομερή κατάβαση με δεκάδες ζιγκ-ζαγκ. Τα πρώτα γαλλικά χιλιόμετρα με σπρώχνουν κατευθείαν στο κοντινό χωριό Larche. Ας ρίξω εδώ άγκυρα για σήμερα.
Καθισμένος μέχρι αργά στο λουλουδοστόλιστο μπαλκόνι της πανσιόν απολαμβάνω την ηρεμία της ορεινής φύσης. Τον νοερό απολογισμό των πεπραγμένων της μέρας που φεύγει διαδέχεται η λαχτάρα για όσα με περιμένουν την επομένη. Καιρού επιτρέποντος, αύριο ξεκινώ την τελική μου επίθεση στο κάστρο La Bonette…
ΕΚΕΙ ΨΗΛΑ ΣΤΗΝ ΚΟΡΥΦΗ
Στο δωμάτιο της μικρής πανσιόν, οι πρωινές ηλιαχτίδες που διαπερνούν τις μισάνοιχτες γρίλιες του παραθύρου είναι οι αγγελιοφόροι ενός λαμπερού αλπικού ήλιου. Λάμπει και το δικό μου πρόσωπο, η τύχη εξακολουθεί να είναι με το μέρος μου. Τα αδιάβροχα μάλλον θα παραμείνουν και σήμερα μέσα στην πλαϊνή βαλίτσα.
«Χιλιάδες είναι οι τουρίστες που επισκέπτονται την περιοχή μας όλο το χρόνο…Οι Γαλλικές Άλπεις αντιπροσωπεύουν ένα πρωτογενές τοπίο που έχει καταφέρει να παραμείνει σε μεγάλο βαθμό ανόθευτο από την ανθρώπινη παρέμβαση και δραστηριότητα. Για μας, τα βουνά αυτά αποτελούν μια εθνική κληρονομιά τεράστιας οικολογικής αξίας, που ευελπιστούμε να την παραδώσουμε ανέπαφη στις επόμενες γενιές…». Τα λόγια του ηλικιωμένου ιδιοκτήτη της πανσιόν -την ώρα του πρωινού- δυστυχώς με πονάνε, μόνο θλίψη και ντροπή μου προκαλούν: «Μακάρι σαν λαός να είχαμε πιο αυξημένη οικολογική συνείδηση. Κάθε καλοκαίρι στην Ελλάδα μετράμε και μια πυρκαγιά, μια μεγάλη εθνική καταστροφή…»
Μετά το λουκούλλειο πρωινό, φορτώνω στην μοτοσυκλέτα τις «οικοσκευές» και φορώ την «πανοπλία». Πριν πατήσω μίζα, μια τελευταία ματιά στον χάρτη κρίνεται απαραίτητη. Περίπου 8 χλμ. μακριά από το χωριό Larche συναντώ το ασφάλτινο ίχνος του οδικού άξονα “Route des Grandes Alpes”. Οδηγώ κατόπιν αριστερά (νότια) για 7 χλμ. ως την κωμόπολη Jausiers. Εκεί στρίβω αριστερά (δυτικά) και εισέρχομαι στην αρτηρία “Route Imperiale”, την Αυτοκρατορική Οδό του Ναπολέοντα Γ΄. Μετά από 23 χλμ. αγγίζω το όνειρο της κορυφής. Καλή η άσκηση επί χάρτου. Μένει τώρα η πράξη…
Στην είσοδο του οικισμού Jausiers, μια πινακίδα με την ένδειξη “Route de la Bonette / La plus haute d’ Europe” στρίβει το τιμόνι της SMT αριστερά και με σπρώχνει στην τροχιά της Αυτοκρατορικής Οδού (Briancon – Nice). Κάπου εκεί ψηλά, στα 2.802 μ., βρίσκεται η αποκορύφωση της δίτροχης ανάβασή μου στις Άλπεις. Η πορτοκαλί ΚΤΜ με κοιτά κατάματα και συμφωνεί: «Είναι καιρός να ξεκινήσουμε για την κορυφή της Ευρώπης».
Αρχίζω να σκαρφαλώνω γρήγορα – η μια φουρκέτα διαδέχεται την άλλη. Λόγω των αμέτρητων κλειστών στροφών, η μέση ωριαία ταχύτητα της SMT δεν ξεπερνά τα 40 χλμ./ώρα. Ευτυχώς με βοηθά η άψογη κατάσταση του δρόμου. Εξαιτίας των σφοδρών χιονοπτώσεων και των δυσμενών καιρικών συνθηκών που επικρατούν εδώ κατά τους χειμερινούς μήνες, το πέρασμα Col La Bonette είναι κλειστό για όλα τα οχήματα από τα τέλη Οκτωβρίου μέχρι τις αρχές Μαΐου. Έτσι, τα συνεργεία συντήρησης του δρόμου πρέπει μέσα στο σύντομο χρονικό διάστημα του καλοκαιριού να επισκευάσουν τις όποιες φθορές του χειμώνα. Ευτυχώς, το είχαν κάνει όσο καλύτερα γινόταν…
Με το πέρασμα των χιλιομέτρων, η πανοραμική θέα προς τους καταπράσινους πρόποδες και τις απέναντι επιβλητικές κορυφογραμμές γίνεται όλο και πιο εντυπωσιακή. Κάποια στιγμή το καταιγιστικό πράσινο με εγκαταλείπει. Η ορεινή υπερβολή της φύσης μεταφράζεται πλέον μ’ ένα βραχώδες τοπίο αλπικής ζώνης, ενώ ο φιδίσιος δρόμος που ακροβατεί στην άκρη της αβύσσου με οδηγεί όλο και πιο ψηλά -στον ουρανό.
Συνεχίζω ακάθεκτος να ανηφορίζω, με την ματιά μου να φλερτάρει συνεχώς το κοντέρ. Συγκρατημένος ενθουσιασμός και ανυπομονησία – είμαι κοντά, το διαισθάνομαι! Δύο χιλιόμετρα, ένα χιλιόμετρο, εξακόσια μέτρα…Με το δάκτυλο κολλημένο στην κόρνα φρενάρω την SMT μπροστά στη μικρή πέτρινη στήλη που καλωσορίζει τους ταξιδιώτες στο πέρασμα Col La Bonette, στα 2.802 μ. Ένα κύμα ευδαιμονίας με πλημμυρίζει – πανηγυρίζω και τραγουδώ μέσα στο κράνος. Βρίσκομαι στο ψηλότερο μπαλκόνι των Άλπεων, στην κορυφή της Ευρώπης.
Κλείνοντας για πάντα μέσα μου τις γεωγραφικές συντεταγμένες του χώρου, φωτογραφίζομαι μπροστά στην αναμνηστική στήλη και αμέσως μετά ξεκινώ την ανάβαση…Όχι όμως με την μοτοσυκλέτα, αλλά με τα πόδια. Προορισμός, ένα μικρό κυκλικό παρατηρητήριο (Cime de la Bonette) με απεριόριστη θέα, περίπου 60 μ. ψηλότερα από το επίπεδο του δρόμου. Ένας κυκλικός μαρμάρινος χάρτης με τα ονόματα των γύρω βουνοκορφών με περιμένει εκεί.
Βαριά βήματα και γρήγορες αναπνοές – άντε να φτάσω. Ένας παγωμένος αγέρας, που σπρώχνει τον υδράργυρο κάτω από τους 4 C, προσπαθεί πεισματικά να γκρεμίσει και μένα. Αφού δίνω στον εαυτό μου λίγο χρόνο για ξεκούραση, στέκομαι όρθιος στο παρατηρητήριο. Συνεπαρμένος από τη μαγεία ενός ταξιδιού που μόλις έχει αγγίξει την ολοκλήρωσή του, αφήνω το βλέμμα μου να βυθιστεί μέσα στη συγκλονιστική αγριάδα του αλπικού τοπίου. Ταυτόχρονα, όμως, κοιτώ και μέσα μου. Αρκετά έντονα τα συναισθήματα που κυριαρχούν. Νιώθω απίστευτα δυνατός, χαρούμενος, ελεύθερος, ευγνώμων…Χαμογελώ με νόημα. Μόλις έχω κερδίσει άλλο ένα στοίχημα – όχι με τον εαυτό μου αλλά με την ίδια τη ζωή…
ΓΡΗΓΟΡΗ ΚΑΤΑΒΑΣΗ
Καθισμένος κατάχαμα δίπλα στην μοτοσυκλέτα κάνω ένα στριφτό και απολαμβάνω τη μοναξιά της κορυφής. Το τσιγάρο στα δάκτυλα βάλσαμο για το τσουχτερό κρύο. Ο ήλιος, εδώ και λίγη ώρα, κρύβεται πίσω από τα βαριά μολυβένια σύννεφα που έρχονται προς το μέρος μου, φέρνοντας κατά πάσα πιθανότητα βροχή. Είναι καιρός να φεύγω. Η Νίκαια, η θάλασσα, απέχει 120 κατηφορικά χιλιόμετρα.
Δεν έχω προλάβει να φορέσω το κράνος, όταν την νεκρική σιωπή του La Bonette διακόπτει ο μακρινός ήχος μιας μοτοσυκλέτας που πλησιάζει. Δευτερόλεπτα αργότερα, μια μαύρη SUZUKI HAYABUSA παρκάρει δίπλα στην SMT. Ο Γάλλος συνάδελφος από την Briancon με χαιρετά, συστήνεται και αμέσως πιάνουμε ψιλή κουβέντα: «…είναι η δεύτερη φορά που βλέπω Έλληνα μοτοσυκλετιστή στα λημέρια μου…Πώς και ήρθες εδώ πάνω μόνος σου;»
Ο Nicolas κατεβαίνει κι αυτός θάλασσα για ένα τριήμερο στις κοσμοπολίτικες πλαζ της Κυανής Ακτής. Αρκετά αυθόρμητος και διαχυτικός, μου τείνει χέρι φιλίας. Η πρόσκλησή του να ταξιδέψω και να μείνω μαζί του στις Κάννες αρχικά με ξαφνιάζει, μετά όμως ενθουσιάζομαι, δεν λέω όχι. Κι αφού κάνουμε μαζί ένα τελευταίο τσιγάρο… κράνος, γάντια, μίζα, συμπλέκτης: «Nicolas, είσαι για μια γρήγορη κατάβαση; Τρία, δυο, ένα, φύγαμε για θάλασσα…».
