Και τελικά, μετά από μήνες αμφιταλαντεύσεων και συνεχών διαβουλεύσεων, ήμουν πια έτοιμος να ξεκινήσω την καινούρια ταξιδιωτική περιπέτεια «ΔΡΟΜΟΣ ΕΙΡΗΝΗΣ 2018». Αφετηρία μου η Αρχαία Ολυμπία, τελικός προορισμός η Χιροσίμα της Ιαπωνίας, μοτοσυκλέτα μια HONDA CRF 250 RALLY, απόσταση 16.600 χλμ.… Γιατί όμως προτίμησα την Αρχαία Ολυμπία ως εκκίνηση του διηπειρωτικού ταξιδιού μου; Γιατί ο τόπος γέννησης των Ολυμπιακών Αγώνων τις τελευταίες δεκαετίες διατηρεί παραδοσιακά φιλικές σχέσεις με την Ιαπωνία. Η Αρχαία Ολυμπία τελεί αδελφοποιημένη πόλη με την Ιαπωνική πόλη Ιναζάβα, ενώ στον προαύλιο χώρο του Δημαρχείου βρίσκεται το μνημείο του αείμνηστου Ιάπωνα φιλέλληνα καθηγητή Κεΐζι Κοκούμπου, όπου φυλάσσεται η τέφρα του.
Σ’ αυτόν τον ιερό χώρο, ο Δήμαρχος της Αρχαίας Ολυμπίας κ. Ε. Κοτζάς μού παρέδωσε να μεταφέρω με την μοτοσυκλέτα μου ένα συμβολικό δώρο Φιλίας στον Δήμαρχο της Χιροσίμα της Ιαπωνίας, καθώς κι ένα μήνυμα Ειρήνης και Αλληλεγγύης στους κατοίκους της μαρτυρικής πόλης. Η παράδοσή τους στον Δήμαρχο της Χιροσίμα είχε προγραμματιστεί να γίνει την περίοδο των εκδηλώσεων μνήμης για τη συμπλήρωση των 73 χρόνων από τη ρίψη της ατομικής βόμβας στη Χιροσίμα (6 Αυγούστου 1945).
Ήμουν αρκετά συγκινημένος, αφού είχα την τιμή να γίνω ένας δίτροχος αγγελιοφόρος της Ειρήνης, μεταξύ Ελλάδας και Ιαπωνίας.
Επρόκειτο μια άκρως συμβολική κίνηση, η οποία θα διακηρύττει παράλληλα πως η Ελλάδα, η πολιτιστική κοιτίδα της Ευρώπης, εφαρμόζει εμπράκτως αυτό που ασπάζεται και ιδεολογικά: η ειρήνη, ο πολιτισμός και τα ολυμπιακά ιδεώδη αποτελούν την κυριότερη συνεκτική δύναμη μεταξύ των λαών της υφηλίου. Κι όσον αφορά την οδική μου αποστολή, είχα να διατρέξω οκτώ χώρες (Ελλάδα, Βουλγαρία, Ρουμανία, Μολδαβία, Ουκρανία, Ρωσία / Σιβηρία, Μογγολία, Ιαπωνία), οδηγώντας μια μαύρη HONDA CRF 250 RALLY για περίπου 16.600 χλμ. Μιλάμε για ένα μεγάλο ταξίδι κόντρα στον ήλιο, με 250cc και μόλις 23 ατίθασα άλογα.
ΣΤΙΣ ΓΕΙΤΟΝΙΕΣ ΤΩΝ ΒΑΛΚΑΝΙΩΝ
Στην Βουλγαρία μούλιασα στην βροχή. Από τον Προμαχώνα ως την συνοριακή πόλη Ruse, δεν έβγαλα καθόλου τα αδιάβροχα. Θυμάμαι χαρακτηριστικά την καταιγίδα που ξέσπασε στην Σόφια, όταν βρισκόμουν στο κέντρο της πόλης, έξω από την ορθόδοξη εκκλησία Αλεξανδρε Νιέφσκι. Για δυο ώρες ήμουν εγκλωβισμένος στην είσοδο του ναού, ενώ την μοτοσυκλέτα λίγο έλειψε να την παρασύρουν τα ορμητικά νερά στο πάρκινγκ!
Συνδετικός-συνοριακός κρίκος ανάμεσα στην Βουλγαρία και την Ρουμανία εκτελεί από την δεκαετία του 1950 η επιβλητική σιδερένια γέφυρα του Δούναβη. Μετά την διάσχισή της βρέθηκα στην δεύτερη χώρα του ταξιδιού μου, όπου με υποδέχτηκε ένας λαμπερός ήλιος και διακαίως ανέβασε κατακόρυφα την διάθεσή μου…
Μπαίνοντας στην Ρουμανία, το κοντέρ της μαύρης CRF 250 RALLY είχε καταγράψει τα πρώτα 1.100 χλμ. και εγώ είχα αρχίσει να προσαρμόζομαι στις δυνατότητές της. Μπορούσα να κινούμαι συνεχώς με 90-100 χιλιόμετρα στον δρόμο, μια ταχύτητα που δεν με κούραζε και μπορούσα άνετα να προσπερνάω τις άπειρες νταλίκες και τα αργά αυτοκίνητα. Φυσικά υπήρχαν και οι τοπικοί «κάγκουρες» που με περνούσαν με τρελά χιλιόμετρα και στον πόντο…
Στην Ρουμανία ούτε καν διανυκτέρευσα, αφού είχα μόλις 300 χλμ. να οδηγήσω μέχρι την συνοριακή πόλη Galati – η συγκεκριμένη πόλη είναι αδελφοποιημένη με τον Πειραιά! Μια ολιγόωρη στάση στο κέντρο Galati για καφέ και φαγητό ήταν ωστόσο επιβεβλημένη, γιατί μετά θα περνούσα έναν συνοριακό Γολγοθά – μέσα σε 3 χλμ. με περίμεναν 4 συνοριακοί έλεγχοι! Συγκεκριμένα, έπρεπε να περάσω αρχικά το ρουμανικό τελωνείο, μετά να εισέλθω για μόλις 2 χλμ. στην Μολδαβία (υπάρχει τελωνείο), στη συνέχεια έξοδος από Μολδαβία (ξανά έλεγχος) και είσοδος κατόπιν στην Ουκρανία. Μιλάμε για την απόλυτη συνοριακή τρέλα…
ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΣΤΗΝ ΡΩΣΙΑ
Ευτυχώς δεν υπήρχε μεγάλη ουρά αυτοκινήτων, οι γραφειοκρατικές διαδικασίες γρήγορες, ο έλεγχος των αποσκευών τυπικός και οι υπάλληλοι αρκετά πρόθυμοι και εξυπηρετικοί. Παρόλο αυτά, δυο ώρες τις ξόδεψα στα σύνορα μέχρι να μπει στο διαβατήριο η τελευταία σφραγίδα και να ανοίξει η συνοριακή πόρτα της Ουκρανίας…
Στην Ουκρανία δεν υπήρχε περίπτωση να μην (ξανά) επισκεφθώ την Οδησσό της Φιλικής Εταιρίας και του «Θωρηκτού Ποτεμκιν». Θεμελιωμένη από τους αρχαίους Μιλήσιους στις ακτές της Μαύρης Θάλασσας, η Οδησσός είναι μια πόλη που έχει κλέψει την καρδιά μου. Οι αιτίες πολλές: πλούσια πολιτιστική παράδοση, Ιστορία, ρομαντική ατμόσφαιρα και όμορφες γυναίκες…
Την τελευταία φορά που επισκέφθηκα τον σύντροφο Βλαντιμίρ ήταν το 2016, όταν έφτασα στην Κόκκινη Πλατεία της Μόσχας μ’ ένα παπί HONDA Supra-X 125 Helmin.
Ένας καλοσυντηρημένος αυτοκινητόδρομος με τακτικές εξυπηρετήσεις καθοδόν ανέλαβε να οδηγήσει κατόπιν την μικρή μοτοσυκλέτα από την Οδησσό στο Κίεβο (475 χλμ.). Κτισμένη στις όχθες του ποταμού Δνείπερου, η ουκρανική πρωτεύουσα με κοίμισε στην αστική της αγκαλιά για δυο μέρες – ήταν μια αναγκαία στάση για ξεκούραση, γνωριμία με τα κυριότερα αξιοθέατα της πόλης και ανασυγκρότηση για τα επόμενα χιλιόμετρα του ταξιδιού. Ήδη, σε απόσταση 250 χλμ., με καρτερούσε ο Πούτιν. Την τελευταία φορά που επισκέφθηκα τον σύντροφο Βλαντιμίρ ήταν το 2016, όταν έφτασα στην Κόκκινη Πλατεία της Μόσχας μ’ ένα παπί HONDA Supra-X 125 Helmin.
Η αλήθεια είναι πως περίμενα πιο εξονυχιστικό έλεγχο στα σύνορα της Ρωσίας. Ευτυχώς δεν με ταλαιπώρησαν διόλου, μόνο το tank-bag άνοιξαν και έριξαν μια φευγαλέα ματιά στο περιεχόμενό του. Ακολούθησε μια ώρα αναμονή για τα απαραίτητα γραφειοκρατικά έγγραφα και όταν παρέλαβα στα χέρια μου το διαβατήριο, πάτησα τη μίζα της μαύρης CRF 250 Rally, αποχαιρέτησα τους εξυπηρετικότατους τελωνειακούς και ξεχύθηκα για μια πορεία 11.000 χλμ. ανατολικά. Βλαδιβοστόκ, έρχομαι…
Όση ώρα περίμενα τις συνοριακές διαδικασίες να τελειώσουν, ταξίδευα νοερά στα μονοπάτια ενός τεράστιου χάρτη της Ρωσίας που υπήρχε αναρτημένος στον τελωνειακό χώρο. Για μια στιγμή με έπιασε πανικός όταν συνειδητοποίησα την τρελή απόσταση που είχα να διανύσω μέχρι την θάλασσα της Ιαπωνίας. Κώστα, σ’ αυτό το ταξίδι καλύτερα να μην βλέπεις καθόλου τον χάρτη!!
Στο κομμάτι της Ευρωπαϊκής Ρωσίας, η διαδρομή που θα ακολουθούσε ο «ΔΡΟΜΟΣ ΕΙΡΗΝΗΣ 2018» ένωνε τις πόλεις Kursk, Saratov, Samara και Ufa. Αυτό που με ενθουσίασε ιδιαίτερα ήταν η πολύ κατάσταση του οδικού δικτύου, επιτρέποντας έτσι στην μικρή μοτοσυκλέτα να ταξιδεύει απροβλημάτιστα με ταχύτητες 90-100 χλμ/ώρα. Παράλληλα, εγώ μπορούσα να απολαμβάνω το τοπίο και δεν ήμουν συνεχώς συγκεντρωμένος σε κακοτεχνίες και παγίδες του δρόμου. Σε αυτές τις ταχύτητες σαφώς κι ήμουν πιο γρήγορος από τις αμέτρητες νταλίκες, αλλά οι προσπεράσεις θανάτου που επιχειρούσαν οι Ρώσοι οδηγοί με τα τρίλιτρα και τετράλιτρα θηρία τους αποτελούσαν τον χειρότερο εφιάλτη μου…
Στην πόλη Kursk όπου και διανυκτέρευσα, φρόντισα να αγοράσω μια ρώσικη κάρτα SIM για το κινητό, μιας και το θέμα της επικοινωνίας ήταν από τα σημαντικότερα που είχα να διευθετήσω. Ένα καθαρό hostel στο κέντρο της πόλης κοίμισε το ταλαιπωρημένο μου κορμί, ενώ η μοτοσυκλέτα αφέθηκε στην ασφάλεια ενός κλειστού πάρκινγκ, με κόστος μόλις 1,5 ευρώ. Σε καμία περίπτωση η μοτοσυκλέτα δεν διανυκτέρευε έξω στον δρόμο ή σε μη φυλασσόμενο χώρο. Ήταν οι ίδιοι οι ντόπιοι που με συμβούλευαν να παίρνω τα απαραίτητα μέτρα ασφαλείας… Σημαντική ήταν επίσης η βοήθεια που έτυχα και από τους Ρώσους μοτοσυκλετιστές. Όλοι τους χαιρετούσαν στο δρόμο (όπως κάναμε σε αλλοτινές εποχές στην Ελλάδα), οι περισσότεροι έρχονταν να με ρωτήσουν για την παρουσία μου στην χώρα τους, ενώ σε δυο περιπτώσεις προθυμοποιήθηκαν να με οδηγήσουν σ’ ένα κατάλυμα τ’ οποίο πληρούσε τις απαραίτητες προϋποθέσεις ασφάλειας για την μοτοσυκλέτα.
Για πέντε μέρες, το γνώριμο αλλά συνάμα εκνευριστικό επίπεδο τοπίο των απέραντων ρωσικών πεδιάδων συντρόφευε τα χιλιόμετρα της διαδρομής μου μέχρι τους πρόποδες των Ουραλίων. Η αλήθεια είναι ότι κουράστηκα, όχι από τα χιλιόμετρα του δρόμου, αλλά από την απεραντοσύνη ενός επαναλαμβανόμενου τοπίου και από το γεγονός ότι η ματιά μου «σκόνταφτε» συνέχεια πάνω σε πανομοιότυπες παραστάσεις οικισμών και πόλεων. Με την ασφάλτινη λωρίδα να κατευθύνεται ανατολικά, οι πάμπολλοι αγροτικοί οικισμοί με τις φτωχικές ξύλινες κατοικίες που παρεμβάλλονταν καθοδόν, μου έδιναν την εντύπωση πως τριγυρνούσα συνεχώς στο ίδιο σημείο.
Οι Saratov, Samara και Ufa ήταν τρεις τυπικές ρώσικες πόλεις με πάμπολλα πάρκα, δεντροσκέπαστες λεωφόρους, επιβλητικά κτήρια νέο-μπαρόκ αρχιτεκτονικής, σοβιετικά μπλοκ εργατικών πολυκατοικιών και πάμπολλα ξύλινα χαμηλόσκεπα σπίτια στα προάστια. Δεν μπορώ να πω ότι με συγκίνησαν ιδιαίτερα – μάλλον ανιαρές μου φάνηκαν. Σε αντίθεση με την αδιάφορη αρχιτεκτονική προσωπικότητα των αστικών κέντρων της διαδρομής μου στην Ανατολική Ρωσία, οι αμέτρητοι οικισμοί που συναντούσα στο διάβα μου διέθεταν χαρακτήρα και χρώμα, μονοπωλώντας έτσι το ενδιαφέρον μου. Μιλάμε για οικισμούς με ξύλινες αγροτικές κατοικίες, των οποίων η εξωτερική όψη ήταν σχεδόν πάντα διακοσμημένη με σκαλιστό ξύλο και ζωηρόχρωμα παραθυρόφυλλα. Η κάθε μια παραδοσιακή αγροικία της ρώσικης γης φάνταζε στα μάτια μου ως ένα μικρό κομψοτέχνημα και όλες μαζί έμοιαζαν να έχουν ξεπηδήσει μέσα από τον ονειρικό κόσμο ενός παιδικού παραμυθιού.
Κι αν αναρωτιέστε πως περνούσα τα βράδια μου στην Ρωσία (δεν θέλω πονηρές σκέψεις), η απάντηση είναι απλή: μουντιάλ, μπύρες και βότκες. Σε κάθε ξενοδοχείο ή πανσιόν (gostinitsa) που διανυκτέρευα, κάθε βραδύ στηνόταν μια μικρή εξέδρα μπροστά στην τηλεόραση και γινόταν ο πανικός, ειδικά όταν έπαιζε η Εθνική Ρωσίας! Ποδόσφαιρο λοιπόν, αυτό το παγκόσμιο «ναρκωτικό»…
Αποχαιρετώντας μέσα από τους καθρέπτες της μοτοσυκλέτας την πόλη Ufa, είχαν περάσει έντεκα μέρες πάνω στην σέλα της μαύρης CRF 250 Rally, με καταγεγραμμένα στο κοντέρ της περί τα 4.300 χλμ.. Και πάνω που είχα φτάσει στα πρόθυρα νευρικής κρίσης λόγω της μονοτονίας του ευθυτενές οδικού άξονα, η ασφάλτινη λωρίδα άρχισε σταδιακά να αποκτά καμπύλες, να σκαρφαλώνει πάνω σε δασοσκέπαστες βουνοπλαγιές κατάφυτες με κωνοφόρα δέντρα και να προσπερνά ορεσίβιους οικισμούς. Ναι, είχα επιτέλους φτάσει στα Ουράλια, στα “Υπερβόρεια Όρη” των αρχαίων Ελλήνων, που αντιπροσωπεύουν στο συγκεκριμένο γεωγραφικό σημείο τα φυσικά σύνορα ανάμεσα στην Ευρώπη και την Ασία, στη Ρωσία και την Σιβηρία.
ΠΕΡΑΣΜΑ ΣΤΗΝ ΣΙΒΗΡΙΑ
Ο Γκεόργκι, Γεωργιανός στην καταγωγή, μετρούσε δώδεκα χρόνια παραμονής και εργασίας στην Ελλάδα. Το 2014, η οικονομική κρίση τον έδιωξε όμως από την Θεσσαλονίκη και μ’ ένα μικρό κομπόδεμα ήρθε εδώ στην μέση της Σιβηρίας ελπίζοντας να στεριώσει επαγγελματικά στη καινούρια του πατρίδα. Πώς βρεθήκαμε όμως με τον Γκεόργκι; Ήταν ο ιδιοκτήτης του μικρού μοτέλ όπου κατέλυσα εσπευσμένα προκειμένου να γλιτώσω από την υγρή οργή μιας αδυσώπητης καταιγίδας, κάπου ανάμεσα στις πόλεις Kurgan και Omsk.
Πέρασα ένα θαυμάσιο βράδυ με βότκα, μουντιάλ και αναμνήσεις από την Ελλάδα, χάρη στην απίθανη παρέα του Γκεόργκι. Και όταν το επόμενο πρωινό φόρτωσα τις αποσκευές στην μαύρη μοτοσυκλέτα, ο Γκεόργκι μου χάρισε ένα μπουκάλι βότκα για τον δρόμο! Ίσως κάποια μέρα ανταμώσουμε και πάλι Γκεόργκι, είτε στην Σιβηρία, είτε στη Ελλάδα…
Ήταν νωρίς το μεσημέρι όταν με υποδέχτηκε η πόλη Ομσκ, το πρώτο μεγάλο αστικό κέντρο της διαδρομής μου στην Σιβηρία. Θεμελιωμένη πριν από 360 χρόνια δίπλα στις όχθες του ποταμού Ίρτις, προσφέρει στέγη σήμερα σε περίπου 1.500.000 κατοίκους και θεωρείται για τους οδικούς ταξιδιώτες η «Πύλη της Σιβηρίας».
Στην γνωριμία μου με την Ομσκ, που σε αλλοτινές εποχές αποτέλεσε έναν ιδιαίτερα δημοφιλή τόπο εξορίας για χιλιάδες αντικαθεστωτικούς (συμπεριλαμβανομένου και του Ρώσου συγγραφέα Ντοστογιέφσκι), το ενδιαφέρον μου τράβηξε ο Καθεδρικός ναός, η Όπερα, το Δραματικό Θέατρο και η οδός ulitsa Lenina, όπου δέσποζαν πάμπολλα επιβλητικά αρχιτεκτονήματα του 18ου – 19ου αιώνα. Κι επειδή μέχρι την Omsk, η μαύρη Honda CRF 250 Rally είχε «γράψει» περίπου 6.000 χλμ., προχώρησα στην πρώτη αλλαγή λαδιών και σ’ έναν τυπικό έλεγχο της μοτοσυκλέτας. Όλα εντάξει και συνεχίζω…
Η διαδρομή Omsk – Novosibirsk – Kemerovo (950 χλμ.) ήταν κατά το πλείστον ευθυτενής (βλέπε ανιαρή) και δεν με κούρασε ιδιαίτερα. Καθοδόν υπήρχαν τα πάντα για την εξυπηρέτηση των οδηγών: από μοτέλ και ξενοδοχεία, μέχρι σύγχρονα πρατήρια καυσίμων, εστιατόρια και καφέ. Εντύπωση, ωστόσο, μου έκανε το γεγονός ότι η συντριπτική πλειοψηφία των αυτοκινήτων ήταν δεξιοτίμονα – παραδόξως, στην Ρωσία οδηγούν σύμφωνα με τα δικά μας οδικά δεδομένα!
Η εξήγηση ήταν απλή και μου την έδωσε ο αγγλομαθής Ιγκόρ στην πόλη Kemerovo. Όλα τα δεξιοτίμονα αυτοκίνητα στην Σιβηρία είναι μεταχειρισμένα που εισάγονται από την «δεξιοτίμονη» Ιαπωνία, ξεφορτώνονται στο λιμάνι του Βλαδιβοστόκ και πωλούνται κατόπιν στην ρωσική αγορά σε προσιτές –για τους ντόπιους– τιμές. Εγώ όμως τι φταίω Ιγκόρ, όταν οι συμπατριώτες σου θέλουν να κάνουν προσπέραση σε μια νταλίκα και λόγω θέσης οδήγησης βγαίνουν στο αντίθετο ρεύμα για να τσεκάρουν και έτσι βρισκόμαστε τετ-α-τετ;
Κυριολεκτικά στην μέση της Σιβηρίας αντίκρισα ένα λιτό ελληνοπρεπές σιντριβάνι, διακοσμημένο με τρεις κίονες και ένα πιθάρι!
Όμως, ο Ιγκόρ μου έδωσε και μια άλλη πληροφορία, καθότι ήμουν Έλληνας. Με έστειλε στην οδό ulitsa Grecheskaya Derevnya, όπου υπήρχε ένα μικρό σιντριβάνι αφιερωμένο στην Ελλάδα. Παρά τις επίμονες ερωτήσεις μου, ο Ιγκόρ δεν είχε να μου δώσει περισσότερες πληροφορίες για το “Greek Fountain”. Έτσι, δεν έχασα στιγμή και πήγα αμέσως στην συγκεκριμένη διεύθυνση για να το διερευνήσω.
Εκεί βίωσα ένα απρόσμενο σοκ, μια έκπληξη πρώτου μεγέθους! Κυριολεκτικά στην μέση της Σιβηρίας αντίκρισα ένα λιτό ελληνοπρεπές σιντριβάνι, διακοσμημένο με τρεις κίονες και ένα πιθάρι! Πώς μετά να μην υψώσω –γεμάτος εθνική περηφάνια– την γαλανόλευκη σημαία που κουβαλώ πάντα μαζί μου; Παντού Ελλάδα λοιπόν…
Στην διαδρομή Kemerovo – Krasnoyarsk – Irkutsk (1.450 χλμ.), η μεταμόρφωση του φυσικού σκηνικού ήταν άμεση και εντυπωσιακή – σε τίποτα δεν θύμιζε το τοπίο των προηγούμενων χιλιομέτρων της υπερσιβηρικής διαδρομής μου. Η μικρή μαύρη μοτοσυκλέτα ταξίδευε πλέον μέσα σε μια πράσινη θάλασσα από αδιαπέραστα δάση, ενώ ο ασφαλτόδρομος, λησμονώντας την έννοια της ευθείας, διέσχιζε χαμηλά βουνά και λόφους και περνούσε μέσα από μικρές γόνιμες κοιλάδες με γραφικά χωριά. Επιτέλους, ξεσκούριασαν τα ρουλεμάν του τιμονιού…
Έτσι, μ’ αυτήν την ευχάριστη αλλαγή στο οπτικό μου πεδίο, η πόλη Irkutsk, ο τελικός προορισμός του μυθιστορηματικού ήρωα Μιχαήλ Στρογγόφ, αποτέλεσε και για μένα μια ταξιδιωτική πραγματικότητα. Κατάκοπος, αλλά οπωσδήποτε ευτυχισμένος, ο δίτροχος οδοιπόρος της σιβηρικής γης έβλεπα εδώ στο «Παρίσι της Σιβηρίας», το κοντέρ της Honda CRF 250 Rally να δείχνει συνολικά 8.470 km από την αρχή του ταξιδιού.
